39. Een stukje door de binnenlanden

Vandaag gaan we lekker de binnenlanden van Portugal in. Hopelijk lekker rustig, want daar zijn we wel aan toe. Mijn ene been is bont en blauw. Gewoon van moeheid. Binnen no-time reden we langs wijngaarden en kurkeiken. Het is hier hor- en hordroog. Er staan wat gele en bruine sprietjes te kwarren. Af en toe een kudde koeien, maar wat die dieren hier nog kunnen vreten? Ik weet het niet.

Portugal is de grootste leverancier van kurk ter wereld. Maar liefst 60% komt hier vandaan. De onderste twee à drie meter van de boom kan één keer in de tien jaar geschild worden. Als het net gebeurd is, zijn ze behoorlijk rood en in de loop der jaren groeit de bast weer aan.

Wat verderop zagen we schier eindeloze olijfgaarden. Veel nieuwe aanplant, maar ook bomen met hele dikke stammen die hier al honderden jaren staan. Best indrukwekkend. En heel toepasselijk. Olive is de bachbloesem voor uitputting. Gelukkig staan de ramen wijd open. We rijden nog een stukje verder.

De dorpjes zijn totaal anders. De huizen zijn wit en onderaan is er een band geel of blauw. Dit heeft ook wel wat. De tegeltjes zijn uit de steden verdwenen. In Portugal zien we trouwens opvallend veel prachtige muurschilderingen. Altijd passend bij de belangrijkste bezienswaardigheden in de buurt en vrijwel altijd in kleur. Heel wat beter dan die stomme graffiti bij ons.

We rijden weer in een gat van niets. Zowat letterlijk een openluchtmuseum. De verf is nieuw maar de rest… Oei, wat een armoe. Een haveloze half verrotte kar die achter een paard had kunnen hangen. Krakkemikkige boerderijtjes, half ingestorte schuurtjes en kwistig rondgestrooide halfverroeste voorwerpen. Hoe verder van de kust hoe armer de dorpjes. De weg is hier ook niet geweldig. Min of meer gedrapeerd om de vele gaten. We worden soms flink door elkaar geschud.

“Hé Geer, kijk nu, er groeit hier een hele haag van cactusvijgen met rijpe vruchten!” Leuk om te zien, maar niet om te eten. En eindelijk is het na dagen regenen weer droog. Dat is wel lekker. Het is weliswaar nog zwaar bewolkt, maar je moet ergens mee beginnen. De temperatuur is trouwens prima.

Het wordt licht heuvelig en zo ver je kunt kijken zie je alleen nog olijfgaarden. Hier en daar met schaapskudde. Slingerpaadjes door het woeste gras en de rode aarde. Misschien komen hier de kleuren van de Portugese vlag wel vandaan. Je ziet hier geen mens, maar dat is wel lekker rustig. En dan ineens staat er een lange rij statige, hoge, donkergroene cipressen in het bruingele landschap met het zilverblad van de olijven. Bewakers van het authentieke Portugal?