5. We zijn er bijna….

Nou jongens, vandaag hoeven we gelukkig niet zo ver meer. Een kilometer of honderd. Prima te doen dus. Het was mooi weer en we genoten enorm van de omgeving. Heuvelachtig landschap, alles hartstikke fris en fruitig, veel witte pluimen, hier een daar een mooi huis of boerderijtje waar de koetjes en kalfjes gezellig bij elkaar lopen. Af en toe een blik op zee. Kom maar op met die Costa Verde, wij zijn er helemaal klaar voor. Tijd dat mijn badpak weer eens nat wordt.

We waren wel verbaasd dat we het laatste stuk naar Comillas niet herkenden, maar een dag later kwamen we erachter dat onze wegenatlas niet echt meer met de nieuwe werkelijkheid klopt. En zo reden we langs een mooi moerasgebied tussen de bergen, hier een daar een romantisch bootje en prachtig licht. Ineens waren we in het stadje Sao Vicente, waar een schitterende oude Romaanse brug met heel veel poortjes ons over het moeras en de rivier leidde. Gelukkig kwam er meteen een picknickplaats waar we er even uitkonden. We waren zo verbaasd dat we hier de andere keren niet gereden hadden, dit hadden we zeker weten herkend. Maar ja, oude kaart dus.

Na een akelig gezond broodje en speelkwartier met de camera’s reden we weer verder. We hebben zin om naar het ons bekende Comillas te gaan. Het bakkertje met zijn heerlijke gebak en broodjes moeten we helaas schrappen, maar de wijn kan nog steeds. En daar hebben we ook al een goed adres voor!

Omdat we dankzij onze kaart dus helemaal niets meer van de wegen herkenden, besloten we de auto maar even aan de kant te zetten. Zo veel kan er in die paar jaar toch niet bijgebouwd zijn? Ai, doodlopende weg. Mega hoge stoepranden. Het straatje keren was nog wel een dingetje met zo’n lange bak, zeker omdat wij een flinke grill aan de voorkant hebben, die vrij laag hangt. En achteraan hing de reserveband die we graag in tact wilden houden. “Schat, zal ik anders even keren, dan kun jij al die hindernissen fijn in de gaten houden!” Zo gezegd, zo gedaan. “Maan, waarom stop je nu ineens?” “Nou schat, ik heb nu zeven keer van zijn eerste versnelling naar zijn achteruit en weer terug geschakeld. En raad eens wat?” Hij had geen idee. Tja, dat snap ik wel. Ik had ineens de knop van de versnellingspook met een zielig bungelend veertje eraan in mijn handen. Hoe krijgen we het ook weer voor elkaar. Eén kilometer nog te gaan tot we op de parkeerplaats zouden zijn….. Echt, hier gaat nooit iets normaal. Na dik een uur met allerlei soorten lijm in de weer geweest te zijn, is het met ducttape gelukt en konden we de laatste meters naar het stadje maken. Hè, hè, daar zijn we dan.