7. Comillas II

Goedemorgen, daar zijn we weer. Het was inderdaad een fijne plek. Heerlijk geslapen. En wat hebben we een prachtig uitzicht! We kijken zo op de baai van Comillas met zijn schitterende huizen. Ik zou een heel verhaal op kunnen hangen over bouwstijlen, maar ik vrees snel door de mand te vallen. Het zijn oude huizen, soms beige, warmrood of licht okergeel, maar vaker wit. Prachtige donkere, houten kozijnen, balkons of compleet overdekte aanbouwen die ons wel wat aan de mooie Turkse theehuizen doen denken. En dat alles omgeven door welig tierende planten op de balkons en palmbomen en andere bomen en struiken in de tuinen. Ik denk, dat ik maar wat foto’s ga plaatsen, want dan is het gewoon duidelijk hoe een leuk stadje het is. En nergens fastfoodtenten, standaardwinkels of schreeuwende reclames. Een tijdloze parel in een prachtige omgeving. Wij zijn fan, maar dat was waarschijnlijk al duidelijk.

Ons eerste doel voor vandaag was de markt, die verplaatst bleek te zijn naar het grote park / grasveld voor het paleis. Wij vonden het leuk dat het hier nog steeds niet erg toeristisch is en er veel locals liepen. Dan heb je ook een leukere markt. Hoe bijzonder is het dat je in dit stadje nauwelijks een ansichtkaart of koelkastmagneet of iets dergelijks van Comillas kunt scoren? Op die markt hadden ze trouwens wel iets heel creatiefs te koop. Een sjaal waarvan de binnenkant van badstof was, zodat je hem ook als handdoek kon gebruiken. Nou, dat heb je in dit gebied waar het zo veel regent wel nodig. ‘k Heb er meteen één gekocht want we gaan vanavond weer wat drinken in onze stamsteeg. Hopelijk heb ik hem vandaag niet nodig.

Na de markt gingen we nog even langs de winkel waar Gerards hoed vandaan kwam. Er zat een grote vlek in. Via google translate konden we communiceren en stelde de verkoopster, die ons gelukkig nog kende, ons gerust. Als de sombrero weer droog was, zou de vlek ook weer weg zijn. Nou, laten we het hopen.

We waren eigenlijk van plan om bij de supermarkt weer wat kaas, olijven en chocola te kopen. Ja, wij denken echt aan onze groenten! Helaas was het net siestatijd, wat betekent dat ze de hele middag dicht zijn en pas om 17.00 uur weer open gaan. Gerard zocht zijn toevlucht tot het bakkertje en ik had een bakje met mijn eigen brood.

Daarna ging het richting strand. Het was nog steeds heerlijk weer en hartstikke droog. Die sjaal helpt nu al! We waren vrij snel bij de zee, waar het behoorlijk druk was. In Nederland liggen de meeste mensen volgens ons op een handdoekje op het zand, maar in het buitenland zie je veel meer mensen staan, zowel op het strand als in zee. Er stonden wel heel veel mensen in het water en wat beukten de golven ontzettend op de rotsen even verderop. We zaten er heerlijk van te genieten op een muurtje. Levensgevaarlijk trouwens, want de Spanjaarden zijn heel aardig en behulpzaam. Voordat je het weet wordt je van het muurtje afgetild en de rolstoel er ook nog overheen het strand op.

Het zou je maar gebeuren. Gelukkig deze keer niet, maar in Nederland heb ik het wel eens meegemaakt. Het was een van mijn eerste afspraakjes met Gerard en we gingen samen naar De Hoek (van Holland). Gerard krijgt nogal snel dooie vingers dus ik bleef nog even zelf in zee. Lekker drijven op de golven. Heerlijk. Maar ja, ik hou niet van zoute spetters in mijn ogen en had ze dus dicht. Ineens voel ik twee handen die me optilden en naar het strand droegen. Ik was verbaasd. “Tjonge, Gerard is toch sterker dan ik dacht!” Ik speelde het spelletje nog even mee, maar toen ik maar niet neergezet werd, deed ik toch mijn ogen maar open. Ik schrok me naar! Het was Gerard helemaal niet! “En wat zijn wij aan het doen?” “Oh,eh, je bent niet bewusteloos?” “Nee, volgens mij niet.” Intussen kwam Gerard er aan om te kijken wat die kerel met mij van plan was. Gelukkig werd ik toen eindelijk neergezet. Nadat de verbazing weer gezakt was, hebben we er enorm om gelachen. Dat wel. Ik denk dat het een Spanjaard geweest moet zijn.

Maar goed. Terug naar Comillas. Na de strandpauze zijn we doorgeslenterd tot het allerlaatste visrestaurantje waar het wemelde van de politie. Net achter het terras bleek er een plaat te zijn ingestort waardoor er een groot gat was ontstaan. Oh gelukkig, wij dachten al dat er iemand vermoord was. Er liepen zó veel agenten! Na een tijdje van de zee en de stevige golven genoten te hebben streken we neer bij een saai wit tafeltje met achter ons twee mensen die alleen via de telefoon communiceerden. Vroeger praatten mensen nog wel eens life met elkaar. Maar verder was alles er prima. We genoten van het uizicht in het haventje en de vrolijk gekleurde boten. Er voeren ook nog twee kleine scheepjes uit. Best dapper als je weet hoe het hier te keer kan gaan. Niet te geloven dat mensen vroeger in halve boomstammen de zee opgingen. Mij niet gezien. Ik krijg het al Spaans benauwd van het idee!

Ik heb hier trouwens mijn record bierdrinken verbroken. Na drie kwartier had ik mijn glas nog steeds niet leeg. Dat glaasje wijn van gisteren is echt heel hard gevallen. We waren allebei moe en wilden niet weer een romantisch diner van zelfgebakken brood en chips onder de prachtige Perzichse slaapboom op het bakkerspleintje. En ja, die boom heet echt zo en ik vind hem schitterend. We gingen dus terug naar de camper om eens iets normaals te eten. Daarna zouden we weer teruggaan om nog één keer naar het cafeetje te gaan. Om 20.00 uur zouden we gaan. Het werd steeds een uurtje later maar mooi dat Maantje nog versleten op bed lag. Gelukkig had Gerard hetzelfde probleem op de bank. Maar om 22.30uur sleepten we ons dan toch dapper voort naar het plein. Dat is het lastige van vakantie. Je bent eigenlijk te moe, maar ja, voor je het weet duurt het weer vijf jaar voor je hier terug bent en dat is dan ook weer jammer.

Toen we eenmaal buiten waren, vonden we het ook wel weer leuk. Nog even langs het paleis, nog even hier kijken, nog even op het bakkerspleintje tussen de locals zitten en daarna naar het barretje waar we echte kunstfoto’s met de glazen aan het maken waren. Leuk voor Marcel! Maar jemig wat werd het druk! En wat waren er veel mensen die dachten dat ze nog wel een mojitootje, biertje of wijntje konden nemen terwijl ze al zwaar over hun tax waren. Ze werden ook steeds drukker en vonden zichzelf erg leuk. Wij niet. Ik werd er stapelgek van en we zijn op een gegegven moment gewoon gevlucht! We baalden enorm. We wilden het samen gezellig afsluiten maar ja, we kunnen geen gebarentaal. Wat een exotisch kippenhok. Echt heel erg. We zijn snel naar een rustigere plek gegaan, maar dat viel vanavond niet mee! Wat is er met die gasten aan de hand? Zo kennen we het stadje helemaal niet. Overal was het (te) druk. Op een gegeven moment gaven we het op en besloten we zwaar overprikkeld naar de camper te gaan. We slaslomden tussen dronken mensen door en toen gooide er ineens ook nog een idioot een flinke knaller met veel rook op de weg. Ik was er helemaal klaar mee. Heb je maar een half glas wijn op, kom je nog met een kater thuis. Lekker dan.