29. Braga

Onderweg naar de wat grotere stad Braga, zagen we de lucht behoorlijk betrekken. Het werd steeds donkerder. Niet door het weer, wel door een bosbrand. Het werd steeds heiiger en we vroegen ons af of het nog wel wijs was om door te gaan. Volgens de inmiddels veelgebruikte bosbrandenapp was het echter nog te doen. Een parkeerplaats was redelijk snel gevonden en wij gingen op ontdekkingstocht naar Braga.

Aanvankelijk dachten we een dijk van een misser gemaakt te hebben met de keuze voor deze stad. De huizen waren aftands, ik werd meerdere malen bijna uit mijn cabrio gelanceerd vanwege de vele gaten en klotsende keien en áls ik eens bleef zitten, moesten we regelmatig van de hoge, scheve en vreselijk hobbelige stoepranden af. Intussen raceten de auto’s strak langs je heen. Waar zijn we aan begonnen? Na een kwartier lopen zagen we zowaar een kerk, die niet opviel door de oude meuk eromheen. Maar, eerlijk is eerlijk, hij was wel mooi. Verder maar weer.

Na een tijdje sjokken kwamen we dan in het echte centrum en het werd leuker, leuker en nóg veel leuker. Wat een prachtige, hoge huizen. Een fontein, een groot plantsoen vol vrolijke bloemen. En natuurlijk heel veel kerken. Het wordt hier niet voor niets het Rome van Portugal genoemd. Als eerste bezochten we de Santa-Cruzkerk. Speciaal voor rolstoelen kon er een tweede deur open. Ik gebaarde nog dat dat helemaal niet nodig was. “I can walk, but no marathon!” Ja, jammer Maan, maar dat mannetje sprak óf geen Engels óf had als hobby rolstoelracen over een plankier steil naar boven. Ja, het is absoluut fijn dat ze zo aardig zijn. Voordat je het weet word je door een vreemde ontvoerd naar een plek waar je niet heen wilde.

Het al wat oudere, kleine, vrij tengere mannetje wilde ik dit echt niet aandoen. Maar ja, tot nu toe zijn de Spanjaarden en de Portugezen ontzettend lief en behulpzaam. “Nee mevrouwtje, u bent helemaal niet te zwaar (nee, het lijkt maar zo). Niet uitstappen, ik red het wel! Het stelt niets voor!” “Maar ik niet. Help! Dat is veel te steil! Wacht nu even, ik stap gewoon uit!” Ik wou nog uitstappen, maar mooi dat dat mannetje deed alsof ik niets gezegd had. Ik werd gewoon de kerk in gelanceerd! Ook een manier om het aantal kerkgangers wat op te voeren.

De kerk was in ieder geval zeker de moeite waard! Geen bont en blauwe mix zoals gisteren maar ontzettend stijlvol. Veel wit, maar nog meer goud! Het zou een lyrische beschrijving kunnen worden over het orgel, het hoofdaltaar, de schilderijen en weet ik wat nog meer, maar hij was heel groot, dito indrukwekkend en echt prachtig!

Daarna werd er een tandje bijgeschakeld want het was al over 19.00 uur en we wilden graag de kathedraal nog zien, die echter om 19.30 uur zou sluiten. Na een stevige wandeling - van Gerard dan - en diverse malen vragen, glipten we er tien minuten voor tijd via de achteringang in. “Zo, we zijn in ieder geval binnen!” Bij de ticketbalie bleken we nog op Nederlandse tijd te leven en zo hadden we ineens een uur extra! De kathedraal was best mooi, maar we hadden het veel groter en indrukwekkender verwacht. Not bad for one day.

Toen we de kathedraal uit kwamen, was het nóg heiiger geworden. Er liepen dan ook best wat mensen met mondkapjes op. En de zon was ontzettend rood, terwijl hij nog hoog aan de hemel stond. Heel apart! De foto’s kregen trouwens ook een rode waas omdat je in feite door een rood- of rookfilter heen fotografeerde. We sjeesden de straat uit tot aan de stadspoort om dit rode fenomeen proberen te vangen. De stadspoort was trouwens ook erg imposant.

We genoten van de huizen in allerlei kleuren en maten. Gele huizen, witte huizen, groene huizen, blauwe huizen, geen planten, veel planten, smeedijzeren balkonnetjes, markiezen en nergens bonte moderne uithangborden. Wel overal bonte tegels. Stokoude huizen, huizen die strak in de bonte verf stonden. Een handkar met sangria, even verderop één met aparte koekjes die wij niet kennen, koffie, ijs enz. Natuurlijk ontbraken ook in deze stad de grote wijnvaten niet, die als bartafeltjes dienden. Elk huis was totaal verschillend en je zou het van te voren zeker niet bij elkaar uitzoeken, maar toch had het wat. Het leeft, het bruist en het is vooral authentiek. Heerlijk! We blijven genieten!

Oh ja, en vlak na de kathedraal kwamen we nog bij een winkeltje waar ze allerhande stoffen souvenirs verkochten. We konden op onze gemak rondkijken, wat we dan ook naar hartenlust deden. Ik vind die vrolijke kleuren hier in Portugal heerlijk! We hadden toch nog theedoeken, een schort en een ovenwant nodig voor de broodbakmachine die we al weken niet gebruiken, dus dit komt prima uit. De eigenaar was een licht aparte, maar hele aardige man, die ons gelukkig totaal niet pushte. Op een gegeven moment wilden we gaan afrekenen. “Nee mevrouwtje, hier staat wel 1 euro op, maar dat is het natuurlijk niet, hè? Ha, ha. Nee, dit is kwaliteitje. Oh, en die theedoeken zijn trouwens ook geen twee euro. Nee, natuurlijk niet. Ook kwaliteitje. Ja, het kan zelfs in de wasmachine!” “Nou oké, we nemen dit en dat.” “Oh ja, en dat is natuurlijk ook geen drie euro. Nee, kijk, dat prijskaartje wat er strak bovenop ligt, is natuurlijk voor totaal iets anders wat stukken verderop ligt!” En lachen dat ie deed. En zo ging het maar door. Wat een bijzonder portret. Maar goed, hij was niet overdreven duur en wij waren blij met onze vrolijke souvenirs.

Midden in de stad zagen we ineens een grote bloementuin voor een zandkleurige muur met kantelen en bogen. Een oase in de woestijn! Het bleek een voormalig paleis van een kardinaal te zijn, waar je niet in mocht. Dan nemen we het ernaast gelegen terrasje wel. Hopelijk is het nog niet dicht. We waren hier zeker van harte welkom. We hadden een leuk gesprekje met de Argentijnse serveerster, die al gauw met de bestelling terugkwam. “Zo, dat is geen kinderachtig glaasje! Ik denk dat ze de fles leeg wilde hebben! Het was trouwens ook een stevig wijntje! Het is maar goed dat ik alleen maar mee hoef te rijden. Heb je net één slok op, komt ze er met een plastic bekertje aan? “Nee, dank u, dit glas is prima.” Was het één minuut voor sluitingstijd en wilde ze toch heel graag dat glas van mij meteen mee terug nemen. Dus wat gaan we doen? Die bel in één keer achterover gieten of toch maar overgieten in het plastic bekertje. Nou, lekker dan. Zit je daar met je plastic bekertje lonely op het terras.

Gerard vind het zielig om eten te bestellen omdat ik met die allergieën zit en tegenwoordig een tas met noten en rijstwafels bij me heb. Maar ja, hij was door de warmte en het mij over die hobbelige straten duwen een appelflauwte nabij. We zijn nog nooit zo blij geweest een MacDonalds te zien als vandaag.

Daarna moesten we het lange eind naar de parkeerplaats weer terug. Dat was ruim een kilometer. En nu dan die fijne stoepen in het donker. Dankzij Google maps vonden we de parkeerplaats vrij vlot terug. Tja, en dan de grote vraag: Waar slapen we vandaag? “Nou, hier zeker niet. Veel te druk!” We wilden eigenlijk morgen naar het hoog op de berg gelegen ‘Bom Jesus’ gaan. Maar is dat wel wijs, gezien al die bosbranden in de buurt? Na de bosbrandenapp geraadpleegd te hebben, besloten we in ieder geval naar boven te rijden om te kijken hoe de situatie daar was. Volgens de app moest het kunnen. Maar ja, hoe vaak wordt deze bijgewerkt? Laten we maar even gaan kijken. Tot onze verbazing waren we er zo, stonden er nog wat campers en konden wij er ook nog rustig staan.

Maar oh, wat stinkt het hier vreselijk. We wisten niet hoe snel we ramen, deuren en dakluiken hermetisch moesten sluiten. De rook sloeg enorm op onze ogen, keel en longen. Binnen enkele minuten had ik flinke hoofdpijn. Nou jongens, ik weet niet of we hier moeten blijven staan, want als het in dit tempo doorgaat, ben ik morgen hartstikke ziek. “Bliep, bliep!” Een noodmelding op mijn telefoon. “Er woedt een zeer ernstige brand hier vlakbij, wees alert!” Ik lig inmiddels aan de zuurstof en Gerard is buiten aan het rondvragen of het hier wel verantwoord is. We knijpen hem wel een beetje.

We staan hier inmiddels al anderhalf uur en ja, we zijn alleen maar bezig om de vele brandhaarden op de bosbrandenapp te bestuderen. Het is gewoon eng om te zien hóe ontzettend veel bosbranden er op dit moment in Noord-Portugal woeden! Je hebt het gevoel dat Portugal over een maand weggevaagd is. Ik voel me er zowel letterlijk als figuurlijk totaal niet goed bij. Waar gaat dit heen? De wind begint aan te trekken en de eerste camper vertrekt al. “Ai, dat is toch zeer opmerkelijk om 0.00 uur. Ik krijg nu toch echt wel last van stress.

De buurman reed alleen per ongeluk de camper van de buurman aan. Hup, iedereen naar buiten, consternatie. De schade viel gelukkig mee. De man bleek te vertrekken omdat hij gek werd van al die vallende eikels op zijn dak! Tja, dat kan ook. Niets is wat het lijkt, dat hadden wij toch zeker kunnen weten.

Wij hadden gelukkig geen eikels, maar wel last van schurende takken op het dak. Gelukkig hadden wij de uitschuifladder van het slacklinen met de kinderen meegenomen. En zo kon Gerard in het holst van de nacht de boom in om wat achterstallig snoei-onderhoud weg te werken. Al snel kwam onze goed Engels sprekende Portugese buurman eraan om te kijken wat die kaaskop in hemelsnaam bovenop het dak zat te doen.

De vriendelijke man bood meteen zijn hulp aan en al gauw kwam het gesprek op de bosbranden. Hij vertelde, de situatie goed in de gaten te houden. Wij hadden al gezien, dat hij de hele tijd achter zijn laptop zat. Hij wist te vertellen, dat er veel bosbranden waren, ook hier in de buurt, maar dat deze plek nog veilig was. Ook zei hij, dat de branden aangestoken waren en er al 7 mensen opgepakt waren. Er zijn al tientallen hectares bos verwoest!

Een aantal jaren geleden is hier ook bijna brand geweest bij Bom Jesus en toen hebben ze het religieuze complex net aan weten te redden. Heilig water? Ik hoop, dat het vannacht zover niet zal komen. Na nog een blik op de knaloranje maan, wat ook al zo bijzonder was, gingen we slapen. De wind bleek goed te staan, maar alles moest wel dicht blijven. Binnen drie minuten dreven we ons bed dan ook uit! Gelukkig hadden we ergens nog een ventilatortje en die staat nu op ons voeteneind keihard overuren te draaien. Hopelijk kunnen we morgen naar boven om deze bijzondere bezienswaardigheid met eigen ogen te gaan bekijken. Bom noit, zoals de buurman zegt.