34. We zien ze vliegen!

Vanmorgen was het mistig. Maar zo rond de middag trok het op en kwam de zon weer tevoorschijn. Wij gingen nog even het stadje in. Nog even bij Casa Rosa kijken, nog even dat gele huisje, dat leuke pleintje, dat gezellige winkeltje. We ontdekten zelfs nog een knalgeel met blauw en rood huis. Knap dat we die gisteren gemist hadden. Nog even zo’n lekker kaasje gekocht. Tot onze verrassing hadden ze er ook de heerlijke pianowijn. Dat komt vast door de naam! Zullen we er nog één drankje doen? Hoe verleidelijk het ook was, we deden het toch niet. Anders zitten we vanavond wéér op die hutje mutje parkeerplaats!

Halverwege de middag reden we weg. Op de ansichtkaarten hadden we gezien, dat hier een prachtig station moest zijn. Nou, daar bleek geen woord Spaans van te zijn! Een prachtig wit gebouw met allemaal blauw-witte tegeltjes. Een helder fris Delfts blauw stationsgebouw dus. Super gaaf en het omrijden meer dan waard.

Daarna weer richting de camperplaats om vandaar een stukje verder naar het zonnige zuiden af te zakken. Toen we een half uurtje geleden naar het station reden, had ik vlak langs de snelweg op twee plaatsen flamingo’s gezien. Tja, en dan wil Maan er wel heel graag uit. We vonden zowaar een gribusterreintje vol afval waar we onze bak even konden parkeren. Maar net voordat we van de weg afgingen kwam er een flamingo aangevlogen en laat ik hem nu strak op de gevoelige plaat hebben. Twee geweldige foto’s vanuit de auto! Maximaal rendement!

Terwijl ik lekker vogelde, was Gerard weer met de knop van de versnelling bezig. Bij het station vloog dat onding er ook al af. En wij maar als twee halfblinde mollen over de grond kruipen om die veer te vinden. Zwart op zwart, dat ging echt lekker.

Erna zouden we toch echt naar Costad Nova rijden. Maar we waren de rotonde bij de camperplaats (die we voor de derde of vierde keer zagen) nog maar net opgedraaid of ik zag een grote kolonie flamingo’s overvliegen en vlakbij landen. "Yes!" Die wilden we zeker vinden. Nou, het was een heel gedoe om het smalle weggetje naast de snelweg te vinden, maar uiteindelijk is het gelukt en zaten er maar twee. Lekker dan. Wel kwamen we eerst nog in een haven waar allemaal collega’s van de Titanic lagen te dobberen. Ongelooflijk, wat een krakkemikkige constructies. Er zat geen raam of deur meer in. Eén grote bonk roest. Het leek hier wel een botenkerkhof! Wel bijzonder om hier langs te rijden. Maar ik weet nu echt heel erg zeker dat ik niet met de boot terugkom!

Waar zullen die andere flamingo’s nu toch zitten? Kunnen we daar en daar niet rechtsaf? Uiteindelijk kwamen we bij een veldje waar metershoog riet aaneengesloten omheen stond, waardoor ik niets zag. Er stond ook een observatiehut die hartstikke dicht was. Nou, dat schiet weer lekker op. Gelukkig was er even verderop een klein steigertje, waarvandaan we een flinke groep flamingo’s prima konden zien. Geweldig! De zon scheen er prachtig op waardoor je de roze kleur goed zag! We raakten in gesprek met twee Engelse jongens die zes jaar geleden naar Portugal geëmigreerd waren. Een goed idee, trouwens! Zij gingen in hun handen klappen, waardoor de flamingo’s in beweging kwamen. Daar hebben we nog een paar gave platen geschoten. Bedankt jongens!

Aangezien we nog steeds maar een paar kilometer buiten de camperplaats van Aveiro waren en het al bijna avond was, zouden we in theorie gemakkelijk terug kunnen gaan naar de hutje mutje parkeerplaats. Eigenlijk wilden we nog even langs het strand in Costa Nova scheuren waar een paar vrolijk gekleurde hutjes of strandhuisjes te zien zouden moeten zijn en daarna linea recta de tolweg op naar Nazaré. De plek waar de beste surfers van de wereld komen omdat er huizenhoge golven zouden zijn. Dat hopen we wel te zien!

In Costa Nova aangekomen, ging de zon net onder. We reden nog even over de boulevard en vielen bijna van onze stoelen af. Wat nu drie strandhokjes? De hele boulevard en het stadje zien er uit zoals op de kaart. Allemaal vrolijke, gestreepte huizen. Rode, blauwe, groene en gele. Wat ontzettend gaaf! Dat moeten ze bij ons in Scheveningen of Katwijk ook gaan doen. Het zag er zó ontzettend leuk uit, dat zelfs Gerard morgen terug wilde gaan om het gezellige dorp bij daglicht te gaan bekijken. We hebben er zin in!

De camperplaats hebben we gemist, maar we staan nu in een gehucht waar volgens ons alleen vakantiehuizen staan, die in deze tijd van het jaar grotendeels verlaten zijn. Wat een rust. Heerlijk! En terwijl ik lig te schrijven, is Gerard bezig met de ansichtkaarten van de laatste dagen op te hangen. We hebben al een aardig Portugalmuseum. Welkom aan boord!