33. Aveiro, the place to be!

Nou, we stonden natuurlijk hutje mutje, zij aan zij. Qua campers was het echt goed te doen. Dat is me reuze meegevallen, maar qua snelweg (waar we langs de brug staan) en de vele toeterende boten, gillende sirenes en af en aan rijdende auto’s en campers was het een drama! Bovendien was het bewolkt. Ik ga fijn lezen. Met watjes! Gerard is nog even terug naar de zoutpannen gelopen. En wat zag die mazzelaar? Er liep gewoon een flamingo in de achterste bakken! Als ik fut heb ga ik later ook nog even kijken

Net na de middag kwam de zon een kijkje nemen. Het zag er steeds beter uit! Dus hup, cabrio eruit en het stadje in. Wij hadden een saai stadje met drie gebouwen verwacht, maar waar je leuk zou kunnen varen. De parkeerplaats was slechts 400 meter van het centrum af. We liepen langs het kanaal, dat druk bevaren werd door de typische Portugese, veelkleurige boten, die oorspronkelijk gebruikt werden voor de visserij. Via een brugrotonde (ja, je leest het goed) kwamen we in het centrum. We besloten eerst de steegjes door te gaan. Wat oud! Wat een bouwvallen. Je ziet een garage die helemaal onder de graffiti zit, een lelijk zwart nieuw pand, {dat kan toch geen Portugees zijn?} naast een vreselijk half vervallen pand waar de lelijke bruine tegeltjesnog op zitten, die vloeken met het fletsroze huis van de buren. Uiteraard hangen ook hier de leidingen weer in bossen langs de gevels. Ik geloof niet dat hier al het een en ander opgeknapt is. Ik denk, dat we vandaag snel terug zijn. Wat een oude meuk! Het leek erop dat het een aftands stadje was dat drie keer niets was met zeven half ingestorte huizen.

Maar al vrij snel werd het leuker en leuker. Het hele centrum bleek behoorlijk goed opgeknapt te zijn. Ook hier weer huizen in allerlei maten en kleuren en vooral ook veel bouwstijlen kriskras door elkaar. Een kanariegeel huis, een knalblauw huis en dan ineens een spierwitte kerk met een paar taferelen in de Portugese blauwwitte tegels tegen een inmiddels strakblauwe hemel. Vele terrasjes en nog véél meer echt leuke winkeltjes. Veel vrolijke en echt mooie graffiti Het was gezellig druk en we genoten volop van dit veelkleurige stadje.

Bij een bakker zagen we allerlei aparte dingen liggen. Er bleek hier een specialiteit van Portugal vandaan te komen. De ovos molos. Vrij vertaald, de zachte eieren. En dan eigenlijk de eierdooiers waar ze veel suiker en soms nog andere smaakjes doorheen deden. Het leek op gebak met jam, maar dat was dus de crème van de dooiers. Gerard had het spul in een chocolade hoorntje en ik had het puur in een vrolijk houten tonnetje.

Een pleintje hier, een vrolijk straatje daar. De stad werd alleen maar groter en we bleven genieten. En dat werd nóg meer, toen we gingen varen in zo’n leuke Portugese boot. De gids sprak tig talen luid en duidelijk en vroeg ons steeds of het oké was. Ja hoor, klets maar lekker verder, wij maken liever foto’s. En vooral dat eerste straatje waar we doorheen kwamen was zó gaaf. Een knalgeel goed in de verf zittend huis met donkerblauwe luiken en kozijnen, ernaast een huis met blauwwitte tegels, gevolgd door een helderrood huis, een fel turkooize en daarna weer zo’n vrolijke gele! We hadden het straatje wel op een ansichtkaart gezien, maar konden ons niet voorstellen dat het hier was. Wel dus. Het voelt hier aan als een combinatie tussen Curaçao en Venetië.

Vanaf de boot zagen we dat de stad toch groter was dan we dachten. We zagen de originele zoutpakhuizen, en straatje met prachtige, chique huizen in diverse uitbundige stijlen, vele hoge boogbruggetjes die helemaal met kleurige linten versierd waren, hier en daar wat standbeelden die alles met de zoutwinning te maken hadden en allemaal vrolijke mensen aan boord. Wat een heerlijke dag!

Aveiro was volgens de gids de plaats waar meer dan duizend gebieden waren, waar zout werd gewonnen. De stad was er rijk door geworden. Het zou nog steeds de stad met de hoogste zoutproductie moeten zijn, maar volgens mij moeten we dat letterlijk met een korreltje zout nemen, want we hebben alleen dat kleine openluchtmuseum vlak achter de camper maar gezien. En dat is hartstikke leuk, maar zet zeker geen zoden aan de dijk.

Na afloop van de heerlijke boottour gingen we zelf op zoek naar dat mooie straatje met paleisachtige huizen. Wat een stad! Ik kan me voorstellen dat het hier het Venetië van Portugal genoemd wordt. Zowel qua huizen als de boten, die eigenlijk gewoon geweldig leuke gondels waren.

Bij een echt Portugees barretje (alles blauwwit) genaamd ‘de pianobar’ hebben we iets gedronken. Wat een heerlijke wijn! Maar eigenlijk hadden we ook vooral trek, we hadden al 6 uur niets gegeten. Zo lastig die allergieën. Gelukkig hadden we net een stuk kaas gekocht en even daarvoor al een kaasplankje. Dat gaan we hier fijn uitproberen. Aanvankelijk nog zo onopvallend mogelijk. Maar toen bij het groepje naast ons openlijk de pelpinda’s en andere snacks uit de tassen op tafel kwamen, pasten wij ons vliegensvlug aan de omgeving aan. Ja, ja, wij integreren snel. ‘k Heb zelfs al dagen een Portugees telefoonnummer. De kaas smaakte perfect bij de wijn, de sfeer was goed, de temperatuur geweldig. Wat wil een mens nog meer. En wat hadden we gisteren in Prediker gelezen? Het leven is vrij zinloos, het maakt niet uit of je wijs bent of dom, je kunt niets meenemen, iedereen eindigt op dezelfde manier. Dus leef, eet, drink en geniet van je hebt. Nou, ik kan je zeggen, dat is vandaag ontzettend goed gelukt! We zijn Bijbelvaster dan we ooit gedacht hadden. Het was een heerlijke, gelukkige dag!