20. Alles valt in het water

We hadden een rotnacht en werden gebroken wakker. Er waren twee mensen in een auto aangekomen, die daar ook in bleven slapen. Nou, nou, nou, wat was dat fijn. Deurtje open, deurtje dicht, deurtje open, deurtje dicht. En vooral niet te geruisloos. Je werd er helemaal gestoord van! We hadden op een gegeven moment nog het idee geopperd om de auto met ducttape te omwikkelen tot morgenmiddag, maar dat hebben we niet gedaan. Echt aardig van ons.

Het is maar goed dat we een ontspannen rustdag gepland hadden. Maar het beloofde mooie weer was helaas niet geleverd. Jemig, wat jammer. Dat rot weer ook steeds. Zonder zon zijn de stranden lang niet zo mooi. We hebben nog een stukje over de houten plankieren naar het tweede strand gelopen en dachten toch echt, dat de zon bijna doorbrak. Niet dus. Wéér bleef het bewolkt, wéér klopte de weersvooruitzichten niet en weer een dag die in het water viel. Zonder ons, notabene. En nadat er een stelletje idiote Fransen hun camper ‘gezellig’ zowat tegen de onze aan parkeerden om er daarna nog net een klaptafeltje tussen te proppen waaraan ze gingen eten en wij het hele proces van de spijsvertering zo ongeveer konden bestuderen, hadden we er schoon genoeg van. Ze keken niet eens naar het strand en hadden ons helemaal geblokkeerd. Wat nu fijne plek? We zijn er helemaal klaar mee. We gaan verder!

Ook vandaag stond er weer een kaap op de planning. Het zou de mooiste kaap van dit gebied moeten zijn. Dé plek waar je je aan het einde van de wereld zou moeten wanen. Normaal gesproken waai je zo ongeveer weg op kapen en heb je dus kans dat het af en toe even wat minder bewolkt is. Maar ook nu liet het weer ons weer in de steek en stonden we op een schuin rot terreintje in de wolken. Alleen wij waren dat niet. Het laatste stuk moest je lopen en bleek flink steil te zijn. Ik was wel klaar met die kapen en dat klimmen gaat toch niet. Dus ook vandaag ging Gerard alleen. Het lopen vond hij nog wel aardig, maar het uitzicht was grijs, grijs en grijs. Die hele kaap was zeer overdreven in de boekjes beschreven. Ik was blij dat ik niets gemist had en heerlijk een poos had liggen lezen. Maar net toen Gerard terug was, leek het toch op te gaan klaren. We wachten nog even. En nog even, en ….. Inderdaad. Veel te lang, want aan het eind van het liedje was het toch weer niet opgeklaard. Ik krijg nog eens een donkergrijze depressie van dat snertweer hier. Bah!

We zitten in de buurt van Santiago de Compostela en het wemelt hier van de wandelaars. En alsof ze al niet ver genoeg moeten lopen, gaan er nog heel wat deze kaap bekijken. Ik vond het zo zielig voor ze. Loop je daar als een verzopen kat helemaal twee keer vijf kilometer extra voor de kaap der kapen is het hartstikke steil en is er drie keer niets te zien. Er is niet eens een barretje of restaurantje Pindakaas waar je even wat extra vitamientjes kunt opdoen en wat bijkomen. Jemig, lang leve de route naar Santiago de Compostela. Wij zijn er ooit geweest en vonden het niet mindblowing. Het commeerciele sausje was zó dik dat je de biefstuk miste.

Dit wordt geloof ik niet echt onze dag. En dan rijd je terug over steile, slingerende bergwegen, schiet je volle koelkast open en valt alles eruit. Man, man, man, het hele gangpad van de camper lag onder! Lekker dan.

We gaan snel door naar de waterval van Ezaro. Aanvankelijk dachten we dat ie weg was. Opgeslokt door een waterkrachtcentrale. Maar toen we daar omheen liepen, zagen we zowaar een echte waterval. Het was een leuke plek met hele grote rotsblokken. Ook het weggetje ernaartoe langs de rivier met zijn vele fleurige bootjes was pittoresk, maar helaas was het net te donker.

Ze zeggen dat veel mensen op facebook, instagram of andere sociale media alleen maar perfecte foto’s en verhalen plaatsen. Tja, het is wel duidelijk dat wij die niet hebben. Helaas jongens, wij hadden gewoon een snertdag met gratis slecht weer erbij. Het voordeel is wel, dat het dan morgen zeker beter zal worden. Daar gaan we weer voor!