6. Comillas!

De parkeerplaats was maar 500 meter verder. Het was er best heel druk. Gaan wij hier net als al die andere keren weer overnachten? We hebben eigenlijk vijf plekken nodig om hem een beetje recht neer te kunnen zetten. Dat is dan een nadeel van een bergachtig gebied. Maar goed, dat zien we later wel.

Al snel liepen we op het mooie plein met zijn prachtige huizen, waar de tijd al eeuwen stil lijkt te staan. Het straatje naar het tweede pleintje was wel wat drukker, maar ook hier een feest van herkenning. Alsof je eigenlijk nooit weg geweest bent. Ons favoriete bakkertje met zijn collectie speelgoeddieren was half met pensioen. Er stonden vier stokbroden en er was nog maar heel weinig patisserie. De bakster, die Gerard notabene nog herkende, hield zich nu voornamelijk bezig met ijs, ijs en nog meer ijs. Nou, dat komt mooi uit, want daar zit geen tarwe in.

Maar wat doet die grote tent op plein zoveel hier? Die stond er nooit. Gaat er hier een concert of zo komen? We zien wel. Ook hier op dit wat grotere plein was meer leven dan we ons konden herinneren. Daar kijken we vanavond wel. We gaan nu langs de ons zeer bekende supermarkt waar je toen van die zalige rozenolie kon kopen en het vreemde stadsmuurachtige huisje en een schitterend gebouwd huis met Arabische trekjes richting het paleis. Nou, dit stond er nog wel, maar je kon er via het grote park ervoor niet meer komen. Er was nu een toegangsroute aangelegd. Maar het was leuk om het prachtige paleis van buiten te zien. Lang leve de zoomlens trouwens. Dat scheelt een end lopen. Na een rondje in een grote winkel met ambachtelijke, kits- en kunstvoorwerpen kwamen we met een leren hoed voor hem en een geweldige rugtas voor haar weer naar buiten.

We hadden best wel trek, het was inmiddels avond en uit eten was lastig. Dan maar naar el supermercado voor wat kaas en chocola. En zo togen we naar onze stamkroeg, waar we buiten in de steeg nog net een hangtafel met twee krukken konden bemachtigen. Al snel kwam Gerard met twee megaglazen terug met een bodempje wijn. Type nat glas dus. Maar, ik moet zeggen, dat bodempje was toch iets meer dan het leek en de wijn was echt heel lekker. We zaten gezellig te kletsen toen ik ineens een spetter voelde, en nog een, en…. Ja, inderdaad. Even later waren wij een stuk natter dan ons glas. Er werd een complete wolkbreuk boven Comillas uitgestort. Het ging ook alleen maar harder regenen en zelfs onweren. Snel naar binnen. Waarom gaan wij eigenlijk naar Spanje als het in Nederland steengoed weer is en wij steeds buien hebben? Iets in dit verhaal klopt er niet. Maar goed. We raceten dus snel naar binnen waar in de hoek nog plek was voor twee verzopen katten. “Wilt u nog een wijntje?””Nou, laten we dat nu maar niet doen.” Ik moet nog in de cabrio terug of zwemmen. We gaan eerst het weermenu bestuderen. Daarvan zakte de moed nog harder in je schoenen, dan dat de alcohol naar boven ging en dat was echt heel knap! Kort samengevat zou het volgens buienrader om 23.00 uur echt heel hard gaan regenen tot 03.00 uur. Hoe langer we zouden wachten, hoe erger het zou worden. Nou en dat wil wat zeggen, want ze dachten nu al dat we van de boot gevallen waren omdat we zo nat waren. We hebben twee plastic zakken voor mijn poot geregeld, zodat ie niet te nat zou worden en daarna gingen we na nog een gevat, vrolijk gesprekje toch het noodweer in. De straatjes waren spekglad en bij het begin van het plein moest ik ook nog lopen omdat het te stijl was voor de rolstoel. Lekker dan met twee plastic zakken om je poot heen. Glibberen en glijden. Maar al vrij snel waren we toch op de parkeerplaats waar het nog steeds erg vol was. Hier gaan we dus niet slapen.

Weet je wat we doen? We gaan lekker achteraan in die doodlopende straat van vanmiddag staan! Is die pech nog ergens goed voor ook! Ik zal de zin niet beginnen met zo gezegd, zo gedaan, want dan weet je het wel weer. En inderdaad, het ging weéér niet. Een koude motor, steile heuvels, smalle straatjes, scherpe bochten…. Op een gegeven moment moesten we op de heuvel even stoppen. Daarna stonden we met slippende handrem weer beneden. En weer naar boven en weer terug. Ik kreeg al visioenen van vastgelopen straten zodra het ochtend werd. We besloten maar naar rechts te gaan i.p.v. naar links want die bocht zouden we misschien net wel halen. En yes, dat lukte. En de doodlopende straat was ook vrij snel gevonden. Aanvankelijk hadden we wat twijfel doordat er hier wat vage dates werden gehouden. En waarom zou je je auto fatsoenlijk in een vak aan de kant parkeren als je ook gewoon met twee auto’s naast elkaar midden op de weg kunt gaan staan met je groot licht aan? Echt hè, ik snap niets van deze gasten. Even later gingen de lichten wel steeds sfeervoller branden om weer even later uit te gaan. Tja, en toen konden ze naar huis lopen. Laten we hopen dat het een romantische wandeling is geworden. De dubieuze mafkezen achter ons waren ook eindelijk vertrokken en zo hadden we om 00.45 uur het rijk alleen en was het stil. Heerlijk.We staan gewoon kaarsrecht! Wat een goede plek lijkt dit! We gaan lekker slapen. Morgen weer terug, nu met zon graag.