4. Beestachtig irritant

Dan denk je dat je toch wel een hele rustige plek hebt gevonden. We voelden ons er ook zeker veilig en hadden alle ramen wijd open. Heerlijk. Nou, tot 00.45u was het ook inderdaad zalig en rustig. Maar we lagen nog maar net op bed of de geluiden begonnen. “Geer! Wat is dat voor raar geluid?””Huh? Hoor jij iets dan?” Echt fijn zo’n man die zijn oren ’s nachts in de oplader kan leggen. Zucht. “Ja, ik hoor iets heel engs! Een ontsnapte tijger? Nee, die zal wel stiller zijn.” “Schat, hoe klinkt het geluid dan?” Ik denk als een kruising tussen een verstokte roker en een hyena met corona. Het kucht, het proest, het hijgt, het gromt.” En het staat nu achter de camper! Was dit nu die dierentuin met zwaar verouderde hokken van waaruit steeds dieren ontsnapten of had ik dat vanmiddag in mijn boek gelezen, waar het ook net over een zwaar vervallen dierentuin ging? Gelukkig voor mij ging cowboy Geer met zijn zaklamp en Oekraïense knots naar buiten. Er bleek een paard achter ons te staan, er liep een grommende kat om de camper en de rokende buurman die op meters afstand stond was weer naar binnen en verder vond hij het heerlijk rustig. En dit scenario herhaalde zich nog twee keer, waarbij er geen nieuwe dieren ontdekt werden.

En de volgende ochtend hadden zich er ook nog gezellig twee grote nachtmerries bij verzameld. Wat een ellende ook, die beesten. Ik lag te trillen in mijn bed. Na een tijdje viel ik gelukkig weer in slaap om daarna enthousiast dwars door de wekker heen te slapen. Dat dan weer wel. En cowboy Gerard hoort hem toch niet.

Om 12.30 uur verlieten wij het zoo-terrein. Het eerste gedeelte van de reis ging een stukje binnendoor, wat ik eigenlijk heel leuk vond. Oude, slaperige charmante stadjes regen zich aaneen tussen een ontzettend hordroog, geel landschap met best wel wat zonnebloemvelden in allerlei stadia van bloei. Hoewel het leuk rijden was, was Gerard blij dat we op een gegeven moment weer op de snelle tolbaan reden. Hij was wel klaar met al die drempels in de weg.

De rest van de dag was het eentonig kilometervreten en om precies 19.00 uur passeerden we de Frans-Spaanse grens. En binnen no-time maakten de zonnebloemvelden plaats voor een bergachtig fris groen landschap. Heel fris. Oftewel het regent hier vaak. De temperatuur zakte meteen een graad of 10 en de raampjes gingen al snel dicht. Maar we vonden het allebei echt mooi hier! En dankzij de vele tunnels en viaducten reed het prima.

Het aantal parkeerplaatsen langs de weg is bijzonder laag. Toen we eindelijk een tankstation hadden, was de parkeerplaats vol met vrachtwagens. De benzine en diesel zijn hier trouwens een stuk goedkoper dan bij ons. Maar eerdat we daar toch eens aan de beurt waren. Dan denk je maar één auto met caravan voor je te hebben. Op een gegeven moment stapte Gerard uit na vijf minuten gewacht te hebben. Zitten ze gewoon in de auto te kletsen, haar in een nieuwe staart te doen, beetje make-up bijwerken. Nou, hè, hè en toen kwam de semi-interessant doende man eruit om te tanken. En dan denk je dat je bijna aan de beurt bent. Nou, mooi niet dus. Want het mannetje ging eerst op zijn dooie gemak in het winkeltje rondhangen. Tot overmaat van ramp ging de vrouw er ook uit, zodat ze samen nog wat konden shoppen. Het moet zeer romantisch geweest zijn. “Schatje, denk je dat ik dat rode flesje motorolie zou nemen of die blauwe? Welke vind jij beter bij me staan?” Zucht, ik snap die mensen echt niet. Zet verdorie eerst je auto even fatsoenlijk weg! Há gelukkig, het mannetje gaat afrekenen. Halleluja! En wat denk je? Gaan ze samen bij de koffieautomaat eindeloos het programma lezen om een kwartier later met een bakkie terug te komen wat ze eerst op hun elfendertigst op gingen drinken. Hoezo file? Jemig, zit die achteruitkijkspiegel van je helemaal onder de lippenstift of zo? Wat een aso’s!

Na ruim een kwartier konden wij dan even tanken. Snel de parkeerplaats op. Even een kop soep, blik op de kaart, ander blik op de lucht en snel een overnachtingsplek uitzoeken. Ons doel Comillas durfden we niet meer te gokken, want als het terrein waar we 10 jaar geleden gestaan hadden, veranderd was, dan werd het wel heel veel gedoe in het donker. En daar hadden we geen zin in.

En nu staan we hier. Op een privé camperplaats. Het was behoorlijk druk en we stonden dicht bij elkaar. Tot onze verbazing was het er superrustig. Snel alles afwegen voor een brood en voor nu pannenkoeken bakken. Even een spelletje doen waaronder Spaans kwartetten. En verdorie, net toen het brood klaar was en we naar bed gingen, kwam er vanuit het niets zo’n venijnig rot hondje dat van elke beweging of geluid aansloeg. En dan slaap je eindelijk een keer in, word je om 5.45 uur weer wakker van dat irritante beest dat continu als een gek staat te blaffen of er ik weet niet wat aan de hand was. Een duracelkonijn is er niets bij. Het was me vandaag al met al iets te beestachtig. Snel op naar morgen dan maar weer.