15. Water, water, water

Na onze miniwandeling ging het dan toch gebeuren. We gaan deze droomplek verlaten voordat we roestvlekken oplopen. Het was wel een beetje spannend. Zouden we er nu wel normaal uitkomen? Het was er in de afgelopen dagen niet droger op gewordend, wat we wel gehoopt hadden. Gerard ging weer met zijn blokkendoos en slipmatten aan de gang en Maantje mocht het onding weer besturen. Even schrik toen ik van de blokken reed, maar daarna ging het als een zonnetje. Daar kan dat weer hier nog een voorbeeld aan nemen!

Het is balen, dat het zulk rotweer is. We wilden heel graag langs de Noordkust van Spanje gaan zwerven, maar het is gewoon niet leuk als alles steeds zeiknat is, behalve je bikini. We besloten het programma om te gooien. Nog één kaap bekijken, dan meteen door naar het volgens ons allermooiste strand van Spanje en daarna gaan we naar midden Portugal waar het prima weer zou moeten zijn. Het was vandaag maar 13 graden. Het is gewoon ernstig.

We hadden onze Russische vriend nog niet uitgezwaaid en het kampeerterrein nog maar net verlaten of het begon weer te stinken. “Nee hè, toch geen ellende met de versnellingsbak!” Het werd gelukkig niet erger – volgende keer ook maar gasmaskers inpakken, daar kijkt toch niemand meer van op als je ook een waterstof- en een zuurstofapparaat bij je hebt. Geurkaarsen is trouwens ook een goed idee! Na een kwartiertje zijn we de eerste beste parkeerplaats opgereden om toch maar even geïnteresseerd onder de motorkap te kijken en aan de banden te snuffelen. Ik zag niets, maar dat is geen nieuws. Wat wél heel fijn was, was dat Gerard ook niets raars zag. Maar wat wel verontrustend was, was dat we koffie gingen halen. We lusten niet eens koffie! Kun je nagaan hoe ontzettend koud we het hadden. Gelukkig was het maar een miezerig bakkie vreselijk smerig slootwater, wat we over twee grote mokken hebben verdeeld en hebben aangevuld met chocomel. Héél veel chcocomel. Het was dramatisch eenmalig en warm kreeg je het er ook niet van. Het was het derde bakkie in mijn leven en ik denk dat ik het hierbij laat. Driemaal is uiteindelijk scheepsrecht en het was echt te goor om dat nog één keer vrijwillig naar binnen te gieten. Bah!

De Cabo Vidio viel letterlijk en figuurlijk aan alle kanten in het water. Het regende dat het goot toen we bij de vuurtoren kwamen en de wind gierde om de camper heen, die trouwens stevig heen en weer ging. Hoezo windkracht 1 vandaag? We baalden eerlijk gezegd als een stekker en Gerard haalde de buienradarapp maar weer te voorschijn. Het eerste half uur blijft het zo en daarna moet het heel even droog worden maar dan heb je, geloof ik, wel een stopwatch nodig! Nou, laten we het hopen want op dit moment zie je niet eens waar het water ophoudt en de lucht begint. Alles is grijs en nat.

We besloten van de nood een deugd te maken en dan maar eens op tijd te gaan eten. Weer eens wat anders. We hebben al een week geen stroom, dus ook geen brood voor mij. Ik leef nu op havermout, rijstwafels en af en toe speltpannenkoeken. Snel klaar en nog veel lekkerder dan gewone. En na het eten werd het hozen miezeren en konden we eruit. Weer vijf minuten later was het zelfs gewoon droog! Dat dát hier nog mogelijk is!

Wauw, en wat werd het toen ontzettend gaaf! We stonden erg hoog op de kliffen en zagen de grillige kustlijn met zijn vele baaien prachtig liggen. Azuurblauw water, schuimende koppen op de heftige golven, veel rotspartijen en bovenop de kliffen de welbekende groene weilanden. Dit was het wachten meer dan waard geweest. De regen was vergeten en de big smiles weer terug.

Daarna nog een stuk rijden tot Ribadeo, waar de Playa de Cathedrales ligt. We kwamen nog aardig op tijd aan. Ook hier weer een groot, groen, licht glibberend veld waar alle campers langs de rand stonden. Daar trappen wij dus niet meer in. We blijven zo dicht mogelijk bij het grindpad en zetten de camper meteen op de antislipmatten. Daarna snel de cabrio eruit en naar zee.

Tjonge, wat is het hier veranderd. De parkeerplaats waar we toen stonden is nu verboden voor campers en overal zijn plankieren aangelegd om mooi langs de zee te wandelen. De uitzichten over de kustlijn waren gaaf, we genoten erg van de ondergaande zon die de oranjeachtige lucht met zijn mooie wolkenpartijen een zeer fotogeniek beeld voorschotelde. Daarna natuurlijk de loopbruggen over. Wat een golven ook weer hier. Eén grote, woest kolkende watermassa onder ons. Ik krijg meteen zin om in bad te gaan of te gaan zwemmen. Maar niet hier. Dat eindeloos grote, donkere water met die woeste golven, die de rotspartijen continu met harde slagen geselden was een paar graadjes te heftig voor me. We vonden het leuk om mooie foto’s van die hoge, wilde golven te maken, maar jemig, je kreeg acuut zeemansbenen als je al dat woelige water onder je zag kolken!

Nog net voor het donker was, zagen we het voor ons bekende stuk van de Cathedrales. Net voor de kliffen lagen megagrote rotsen die achteloos neergesmeten leken te zijn door een grote reus. Hier kan je met eb tussendoor lopen. Er moeten ook nog van die grote poorten in de rotsen te zien zijn, maar daar gaan we morgen naar op zoek. We hebben er nu al enorm veel zin in! Maar eerst gaan we alle batterijen opladen, een spelletje doen en vooral ontdooien! Ik heb het steenkoud en heb zelfs sokken aan!!! Dit is echt heel ernstig!

Sokken? Ja, dat zijn van die dingen die je voor de zekerheid meeneemt, die je in Holland absoluut niet nodig hebt omdat het daar nog steeds 30 graden is, maar die je in Spanje – je weet wel, dat warme land met heel veel zon en Sinterklaas waar ook al niets van klopt- ineens tevoorschijn moet halen omdat het er al acht dagen ontzettend veel regent en de temperatuur een kamikazeachtige duikvlucht richting de 13 graden heeft gemaakt waardoor je steenkoude voeten hebt en je geen wijn meer besteld, maar dringend aan de antivries moet. Lekker dan. Wij gaan fijn aan de warme chocomel! Tot soks!