8. En nog een dagje Comillas

Omdat we het hier in één van onze favoriete stadjes toch fijn wilden afsluiten, besloten we nog even naar het plein te gaan. Volgens ons komt er vandaag muziek want de grote tent zijn ze inmiddels aan het inrichten. Erachter op het grote plein waren ze ook bezig met de opbouw van witte kraampjes. En over wit gesproken, er liepen wel erg veel mensen in witte kledij vandaag. Eén kraampje was al ingericht en daar lagen de mooiste gesneden meloenen die we ooit gezien hebben. Het leken wel bloemen! Wat ontzettend kunstzinnig! Boven de kraam hing een bordje met Día del Indiano. “Huh? Is het vandaag indianendag dan?” Het zal wel.

Omdat we toch nog wel iets anders wilden zien dat de gezellige pleinen en winkels, besloten we ook naar het goed verscholen Capricho de Gaudi te lopen. Dit huis werd in opdracht van Don Maximo Díaz de Quijano gebouwd. Het moest een fraai herenhuis worden op een niet al te groot stuk grond in een parkachtige omgeving. Gaudí heeft voor dit huis verschillende Catalaanse bouwstijlen gemixt. Middeleeuws, Catalaans en Moors vermengd met de nodige fantasie-elementen. El capricho betekent buitenissigs en dat kun je wel zeggen. Na een steile klim kwamen we boven en keken vol bewondering naar het groen, rode huis met zijn honderden zo niet duizenden zonnebloemtegels. De smeedijzeren balkonnetjes waar je via smalle deurtjes van binnenuit in kon komen waren ook erg origineel, fotogeniek en geliefd om even in te gaan zitten. Net voordat we naar binnen wilden, kwamen er ineens een heleboel chique geklede dames en heren aan. Wat krijgen we nu? Een megabruiloft of zo? Al die dames in lange witte jurken met rushes, kant, handschoenen, parasols, waaiers, parels en mooie hoeden begeleid door mannen in mooie pakken met wandelstok, hoed en soms een tas.

Er kwam een vrouw bij me staan die vertelde wat er aan de hand was. Zo’n 100 tot 200 jaar geleden waren de mensen in dit gebied straatarm. Velen staken de oceaan over naar Cuba om daar hun geluk te gaan beproeven. Velen raakten alles kwijt, sommigen konden het betalen om weer terug te komen en net een koetje erbij te kopen en enkelen wisten daar hun fortuin te maken. Ook zij keerden terug naar Noord-Spanje. Zij waren erg goed voor dit gebied, want dankzij hen werden er scholen, ziekenhuizen en andere voorzieningen gebouwd. Ter herinnering aan die periode werd er één weekend per jaar de Día del Indiano gevierd. Op de markt had elk kraampje zijn eigen Cubaanse thema: Fruit, koffie, chocola, maïs en natuurlijk nog een aantal kledingzaken. Ook werden overal strooien hoedjes verkocht die gretig aftrek vonden.

Na deze uitleg gingen we het huis in. De kamers waren qua meubilair zo goed als leeg, maar zelfs zo was het de moeite waard. De prachtige kozijnen met vernuftig weggewerkte zonwering, de vloeren, de prachtige ingelegde plafonds, de zeer royale oranjerie met een hele grote vogelkooi en het terras met zijn leuke versieringen. En natuurlijk die volstrekt onlogische maar grappige, groene toren met ook al veel zonnebloemen. Het was ontzettend leuk om hier te lopen. En overal kwam je die mensen van dat verkleedgezelschap weer tegen. De foto’s werden er niet slechter van. Zelfs de souvenirshop was interessant. Er lagen allerlei boeken over dit bijzondere gebouw en over Gaudi. Ik geloof dat we binnenkort toch eens naar Barcelona moeten! Wat heeft deze man veel bijzondere gebouwen ontworpen. Wij zijn fan!

Na ons bezoek besloten we met het Comillas-treintje mee te gaan. Konden we fijn de hele stad zien, zonder ons rot hoeven lopen. Het was leuk om weer langs de boulevard en het strand te rijden, maar ook om de bijzondere begraafplaats, de engel op een hoge sokkel boven de stad en de nog veel hoger gelegen roodgekleurde universiteit te zien, halfverscholen achter de vele majestueuze palmbomen. Er werd niet te veel informatie over ons heen gestort in 16 talen, dus ook dat was een pluspunt. En de muziek was helemaal prima! Veel te snel waren we weer terug bij het beginpunt voor het paleis.

Eerst maar even wat te eten halen bij het bakkertje. Leuk voor Gerard, maar voor mij waardeloos. Die tarwe- en varkensvleesallergieën zijn best wel heel irritant. Ik leef hier op stukken kaas, olijven en chocola. Oké, er zijn ergere dingen. Terwijl wij daar lekker onder de prachtige Perzische slaapboom zaten, hoorden we van twee kanten heerlijke Zuid-Amerikaanse muziek. Vlakbij ‘ons’ barretje werd druk gedanst en zat de sfeer er prima in. Geweldig om al die mensen zo mooi en vrolijk te zien. Het was al snel duidelijk dat er geen doorkomen aan was, dus besloten we eerst maar even terug naar het grote plein te gaan, waar alle witte kraampjes nu open waren. Volgens mij is mojito hier de nationale volksdrank want echt iedereen liep hier met zo’n cocktail rond. We hadden er best zin in, maar omdat er zo veel geschaafd ijs in ging, hebben we het toch maar niet gedaan. Geen zin om ziek van het plaatselijke water te worden. We brouwen er later thuis zelf wel een ter herinnering aan dit leuke stadje.

Ook op dit plein werd druk gedanst. De livemuziek was leuk voor vijf minuten en daarna leek alles wel erg veel op elkaar. Nadat we de kraampjes bekeken hadden en snel wat boodschappen gedaan hadden, gingen we weer terug naar het kleine bakkerspleintje met uitzicht op de warme, sfeervolle huizen. Wat hadden we mazzel met het weer gehad vandaag. Het zou de hele dag vrij regenachtig moeten zijn, maar we zijn dankzij het mooie huis en het treintje aardig tussen de buien door geslalomd.

Tjonge, die kledingzaak is nog steeds open! En laten ze er nu net een hartstikke leuke jurk hebben hangen. Hij zag er klein uit, maar het viel mee. De vrouw dacht zeker dat ik hem zou passen. Dus wij mee naar binnen. Terwijl ik me omkleedde vlogen de kledingstukken over het gordijn richting Gerard. “Stop maar in de tas schat, ik houd hem meteen aan!” Hoed erbij en klaar. De vrouw van de winkel lag dubbel en hielp me nog even om er via de nodige touwtjes wat model in te krijgen. Met een big smile reden we weg naar het barretje, waar nog net een tafel vrij was. Maar ai, er bleek een gaatje in de jurk te zitten. Shit! Snel terug dan maar, want ze ging bijna sluiten. Veel sorry’s, ik mocht mijn geld wel terug en nee, er was helaas geen andere meer. Haar Engels was nog beroerder dan mijn Spaans, maar met Google-translate kwamen we een heel eind. Zij mocht geen korting geven want ze was de bazin niet. Ik vroeg meer voor de gein of zij hem niet even kon naaien. “Claro, naturalmente!” Oh, oké, dan trek ik hem wel weer uit. Maarre… mijn kleren zaten bij Gerard in de tas die verderop in de bar zat. Geen probleem trek maar even iets anders aan. Ze griste iets uit de rekken en daar stond ik dan. Ze bleek een handtas vol klosjes garen te hebben! Binnen vijf minuten had ze het keurig netjes gefixt. Haar oma was naaister en zij had het als kind al van haar geleerd. Zij helemaal blij, ik ook. De jurk kon weer aan en na veel gelach en adiós namen we hartelijk afscheid.

Zo en nu ben ik helemaal in stijl. Het hoogtepunt van het feest qua dansen en muziek was inmiddels wel voorbij, maar de sfeer was nog steeds heel gezellig. Ook leuk dat vrijwel iedereen mooie witte en crèmekleurige kleding droeg. We genoten van ons laatste glaasje heerlijke wijn, reden nog één keer door het oude centrum om daarna licht weemoedig voor de laatste keer terug naar ons mobiele huis aan zee te rijden. Misschien moeten we hier gewoon een huis in de buurt kopen! De plek is fantastisch!