17. Op naar Galicië

17. Op naar Galicië

Na twee weken Spanje, waarin het weer nogal waardeloos was en ik gisterenavond zelfs in bed sokken aan had (en ja, dat is heel ernstig), werden we vandaag wel op een hele bijzondere manier wakker. En dan bedoel ik niet van die irritante hond achter ons en ook niet van die idioot die zijn camper zo ongeveer onder de luifel bij ons probeert te parkeren, maar van het feit dat ik eerst dacht: “Oh nee, ik ben ziek, ik heb flink koorts!” Maar dat was het niet. “Ben ik dan met zo ongeveer ál mijn kleren aan in slaap gevallen?” Maar nee; het bleek een stralende zon te zijn die zeven putten in het dak stond te schijnen!” Eindelijk! Hoe lekker is dit!

En dan hebben we zes dagen zo dicht aan zee gestaan, dat als je camper uitstapt, je vrijwel meteen op het zand staat en dan heb je zes dagen non-stop regen. En net nu we vandaag weer een stuk gaan rijden, gaan we van de schitterende stranden af, die letterlijk nogal in het water gevallen zijn. Het is echt warm, je kleren zijn al nat voor je ze goed en wel aanhebt en je wilt maar één dingen: ZWEMMEN! Maar wij gaan dus rijden. Voor mijn voet is het in ieder geval beter. Ondanks krukken heb ik veel te veel gelopen op het schitterende strand van playa de Cathedrales en kan ik eigenlijk niet meer op mijn been staan. Dat is wel jammer.

Het grote, glibberige, gore modderterrein waar we op stonden, was trouwens weer helemaal opgedroogd en we reden dan ook fluitend weg. We raken steeds meer in vorm! Meteen na de parkeerplaats, die al weer uit zijn voegen barstte van het vele blik, moesten we naar links volgens de Tomtom. “Wat? Hier? Dat gaan we echt niet doen hè?” “Ja, maar de Tomtom zegt dat het kan.” Het was een ontzettend smal weggetje waar je alleen een kabouter op een scooter zou kunnen passeren als ie niet te groot was. Tja, en Gerard is nogal volgzaam dus die doet dat. Nou, nou, nou, toen moesten we ook nog over een heel smal, oude, Romaans bruggetje. Het ís nog intact, onze spiegel zit er ook nog aan, maar dat is dan ook het enige. Oh ja, en we zijn er ook niet van afgevallen. Het gaat eigenlijk best goed.

Aanvankelijk was het wel aardig om hier te rijden, maar niet om over naar huis te schrijven. Dat ga ik dan ook niet doen. Even tanken. Blijken we ineens in het walhalla voor diesels te zijn aangekomen. De prijs was € 1,39 per liter! Bij Madrid schijnt het nóg goedkoper te zijn. Het lijkt wel een tijdreis tot ver voor corona!

Ondanks het weer van de eerste twee weken, passen we ons al aardig aan. We houden siësta en ik doe nog steeds braaf mijn Spaanse lessen. Lekker op de lamzac, uitzicht op baai 751. Daarna reden we naar het schilderachtige dorpje O Barqueira. Vanaf de weg zag het er schitterend uit met zijn gekleurde huisjes aan de turkooizen baai met hier en daar een parelwitte zandplaat. De vele palmbomen, welig tierende varens en ander groen struikgewas maakten het plaatje helemaal af. “Yes, hier gaan we heen!” Enthousiast reden we behoedzaam het nogal steile weggetje naar beneden om voor het bord ‘verboden voor onbevoegden’ tot stilstand te komen. De woorden toerisme en camper lijken hier nog niet uitgevonden. We zijn inderdaad terug in de tijd gereisd. Jammer. Alles was eenrichtingsverkeer, te steil en te smal en dus rijden we nu weer hoog boven zeeniveau.

Wel is het inmiddels heel mooi rijden. Vaak uitzicht op de strakblauwe zee. De hellingen zijn overal frisgroen, leuk huisje hier, schattig huisje daar, een paar koeien, wat paarden en nog steeds een strakblauwe lucht! Het is hier ontzettend rustig. De dorpjes lijken uitgestorven, de stranden zijn helemaal leeg, maar het is vandaag wel 25 graden! Misschien komt het omdat we langzaam maar zeker richting de Costa da Mortis reden. De kaap van de overledenen. Het is een ruig gebied waar ontzettend veel boten tegen de rotsen te pletter zijn geslagen. Iedereen is hier natuurlijk al lang gevlucht.

Na nog een korte stop in een klein plaatsje waar ze behalve een mooi uitzicht en een prachtig, oud schip vooral heel veel fitnesstoestellen in het gras hadden staan, reden we weer verder. En binnen 10 minuten gingen we van zonnig, blauw en 25 graden, naar steil, bossig, groen, iets minder groen en “zie jij nou daar iets lopen?” naar dichte mist. We reden letterlijk in de wolken! Wel bijzonder.

Nog net zonder blindengeleidehond haalden we het uitzichtpunt, waar zowaar even de zon doorbrak en we ineens van alles zagen! “Zijn we nou net door dat weiland met die koeien heen gebanjerd?” Ook zagen we ineens de groene uitlopers van de kaap in de blauwe zee eindigen. Hier en daar een heidepolletje en vooral vreselijk mooi tegenlicht op de kustlijn aan de andere kant. We waren stomverbaasd! Het leek wel alsof je zo de hemel inkeek. Nog nooit zoiets gezien. Een gouden randje langs de kust, oranje-achtige bloemkoolwolken, die zó laag hingen dat je er zowel overheen als onderdoor kon kijken en het licht wat elke seconde veranderde. Fenomenaal!

En ineens ging het licht weer uit en stonden we in de dichte wolken. We zagen de camper pas toen we er zo ongeveer tegenaan gelopen waren… En koud dat het was! Maar toch, het heeft wel wat. We hebben gewacht tot de wolken weer weg waren en toen zijn we aan de afdaling naar het volgende stadje begonnen. Wat was het gaaf! Prachtig strijklicht met hier en daar een koetje en ineens een ruig gebied met rotsen, water en halfwilde paarden! Wauw! Wat een woest gebied. Hier wil ik nog wel een paar dagen rijden!

De afdaling duurde mede dankzij mijn fotostops iets langer dan gepland, maar dan hebben we ook wel elke wolk, boom, paard of helling vastgelegd. Net iets te laat kwamen we op een camperplaats aan. Er was geen verlichting, dus we moesten met de zaklamp een licht rechte plek zien te vinden. Uiteindelijk stonden we dan. En mooi ook. De volgende morgen hoefde ik alleen maar het raam open te doen om de zee en het strand te zien. De eerste uren was het helaas zwaar bewolkt, maar inmiddels is het weer opgeklaard. Gerard heeft nog een poging gewaagd om op het strand te komen. Het lijkt zo dichtbij, maar we staan alleen twaalf meter boven het strand. Hij bleek een geitenpaadje af te moeten en daarna door een plas water tot boven je knieën door te moeten waden, eer hij op het strand was. Geen wonder dat het zo rustig is! Wij maken nog even een fotootje en gaan weer fijn een paar uur genieten.