40. Op het randje….

Genietend van het desolate landschap reden we richting het Monchiquegebergte, waar het erg mooi zou moeten zijn.

Vlak langs de weg zat een Lidl, waar het hier trouwens van stikt. “Laten we hier maar even stoppen, want dit is de week van de tropische chocola.” Manlief vond dat een heel goed idee. Tja, die mango-passie is dan ook wel heel erg lekker!

Aan het begin van de avond kwamen we bij het Monchiquegebergte aan. De weg was goed, maar wel steil. Af en toe een huisje of een gehucht. En ineens een best wel aardige stad! Wie had dat gedacht. Nou ja, stad. Redelijk groot dorp. Wij moesten er dwars doorheen. Smalle straatjes, bochten die net aan gingen en dan ineens weer steil omhoog. Ik krijg wat last van déjà-vu-gevoelens…

Maar aan het eind van de straat was er weer volop ruimte. Al snel reden we hoger en hoger. We kwamen steeds dichter bij de wolken. Ik blijf dat toch heel bijzonder vinden. Op de camperapp hadden we een overnachtingsplek gevonden, die erg rustig zou moeten zijn. Dat klinkt ons als muziek in de oren. Daar gaan we heen. We voelden ons goed en hadden zin in een heerlijk avondje in de natuur. Ik zat de minuten af te tellen. “Hé, volgens mij rijd je er langs!” “Huh, wat, is het hier dan?” Inmiddels reden we alweer bij de uitrit van de parkeerplaats. Gerard wilde hier wel even proberen te keren. “Nou schat, dat gaan we mooi NIET doen. Over drie kilometer is een rotonde en daar gaan wij fijn draaien.” Fluitje van een cent. We gaan toch echt niet Évora deel 2 doen!

De duisternis viel snel en we reden ook al in de mist. Echt heel veel zicht hadden we dan ook niet. Langzaam reden we terug om maar niet die bocht naar de parkeerplaats te missen. Want anders moeten we anderhalf uur in het stikdonker terug rijden met de kans op een ontmoeting met loslopend vee! “Ah, hier is het. Mooi.” Gerard moest een behoorlijk scherpe bocht maken vanaf deze kant en dat bleek niet te lukken. Even achteruit steken. En ineens gierende en slippende banden. En pal achter die sprietjes gras was de afgrond! Het was vreselijk. We stonden weer muurvast. Linksaf kon niet, rechtsaf lukte niet, achteruit ging niet en voor ons scheidde een klein stukje aarde ons van de metersdiepe afgrond! En zo gingen we van ‘Hoera, we zijn er bijna en we gaan lekker spelletjes doen’ naar pure doodsangst. Huilen, gillen. Wilde paniek. Ik keek de dood in ogen. Kon totaal niet meer functioneren. “Ik wil eruit. Ik wil naar huis!”

We hadden maar zo weinig speling. Wat moeten we? Hier rijdt geen hond en wij staan schaakmat. Het zag er naar uit, dat we de nacht buiten zouden moeten doorbrengen. Gaan er hier vanavond nog hulpdiensten komen? Ik denk het niet. Gerard probeerde heel voorzichtig de banden de goede kant op te krijgen, maar steeds sloeg de motor af. We konden de weg ook niet meer opkomen. Die lag een stukje hoger dan het grindpad – ja, ook dat nog- waar we al opstonden.

Hevig huilend, trillend als een rietje en kotsmisselijk zag ik alleen nog maar die laatste grassprieten in de felle koplampen, waarachter onze vrije val naar beneden zou beginnen. Ik werd gek van angst!!!

En Gerard maar emmeren met die bak. Vijf centimeter naar voren, vijf naar achteren. En weer de motor die uitviel. Gerard stapte uit. Ook dat nog! Hij zag toen dat we tegen de rand van de weg stonden. Hij besloot het nog één keer te proberen. En met een laatste wanhoopspoging en een hartslag van 200 gaf hij een dot gaf en schoten we met één wiel de weg weer op. Daarna sloeg de motor wéér af. Maar nu had Gerard hoop. Ik was al lang in niemandsland verdwenen. Bevroren van angst.

Na wéér een dot gas, stonden er al een paar banden meer op de weg. En toen zijn we langzaam maar gestaag de weg weer op gekomen. Vlak ervoor was een uitzichtpunt, waar we misschien zouden kunnen keren, zodat we vóóruit die bocht konden nemen. Maar dat hebben we niet eens meer gedaan. Gerard heeft de camper op een verhard, redelijk recht stuk neergezet en achter een muurtje. Zo, en hier blijven we staan. We zijn er helemaal klaar mee!

Maar wat een shock, wat een drama. Zo ben je blij en heb je zin in een leuke avond en denk je de parkeerplaats op te rijden en 10 seconden later kan je leven in een nachtmerrie veranderen. Totaal in shock hingen we op de bank. Stijf bevroren ondanks de hete tranen.