25. Wat een chaos

Gisteravond na een potje dominion wat iets te lang duurde, kwam Gerard erachter dat de koelkast het niet meer deed. Nou, daar ben je met deze temperaturen niet echt blij mee. Zeker niet omdat we net boodschappen gedaan hadden. Arme Gerard lag dus in het holst van de nacht aan de brander te prutsen. Het ging nogal moeilijk, omdat hij er amper bij kon, maar uiteindelijk is het gelukt. Klaas Vaak was echter al lang van de parkeerplaats af. Zucht.

“Wel gloeiende! Wie zit er in mijn nachtmerrie accordeon te spelen onder mijn raam?!” Kreunend draaide ik me om in bed, maar het gejammer bleef maar doorgaan! Watjes in hielp ook niet. Ik besloot maar eens uit het raam te kijken. Zit er inderdaad een vent vlakbij ons uit en treuren suffe liedjes te spelen. Lekker dan. Gerard adviseerde me nog om de man een gratis lesje te geven of ernaast te gaan zitten.. Dacht het niet. Hij zet zijn camper heel ver weg en komt zowat onder óns raam zitten spelen? Hij had een grote camper en reisde alleen. Dan blijf je toch fijn in je camper zitten? Ik snap dit niet. Maar balen was het wel. Zeker omdat het nogal lang duurde. “Ah! Wat een ochtend, vreselijk!” Je snapt dat ik daarna uren moest bijkomen van dit drama.

We reden pas om 14.00 uur weg. Het is hartstikke mooi weer, je hebt gewoon onwijs veel zin om te zwemmen, maar nee, wij gingen na drie weken langs de kust gereden te hebben, Spanje vandaag uit. Wat een timing ook hè? Op naar Portugal.

De sappige weilanden zijn inmiddels vervangen door ontzettend veel wijngaarden. Het wordt hier ook wel steeds droger. Je zou verwachten dat de druiven hier zowat gratis af te halen zijn. Gek genoeg, zijn de druiven in de supermarkt hier duurder dan bij ons. Dat is toch op zijn minst opmerkelijk.

We zouden langs de kust gaan rijden, maar die afslag hebben we gemist. Of het bordje hing misschien in de boom of zo. Veel rijden, veel tol, veel kwekerijen in zee. Bij Vigo is een hele diepe inham van de zee het land in. De hele kust van die baai was helemaal volgebouwd met huizen. Ik kreeg er acuut claustrofobie van! Geef mij maar rustige strandjes en eindeloze vergezichten.

Om 15.30 uur passeerden we de Spaans-Portugese grens. Tot onze verbazing bleek de tijd hier een uur terug te gaan. Dat is mooi mazzel. Koelkast-ellende ook weer redelijk gecompenseerd. We zijn nog maar drie minuten in het land of we hebben al twee Lidls gezien. Laten we meteen maar wat boodschappen gaan doen. Het was hier heel vreemd en dan vooral qua mensen, die heel raar overkwamen. Ik zou het kunnen omschrijven met mensen uit Oost-Azië, maar dat komt zo lullig over en dat is nooit mijn bedoeling. Het was hier ook chaotisch en we bakten natuurlijk helemaal niets van de taal. Lekker hoor, zit ik daarvoor ’s avonds Spaans te oefenen? Ik zei net tegen Gerard, dat ik het hier toch echt een dubieus gebied vond. Nou binnen vijf minuten zagen we al vier keer een politiewagen rijden met gillende sirenes en we waren het parkeerterrein nog niet af of we zagen wel 40 motoragenten in colonne voorbijkomen. En na één minuut weer diverse politiewagens gevolgd door heel veel motoragenten. Ik weet het niet hoor, maar óf de Portugese politie heeft vandaag schoolreisje of het hele EU-politiecorps wordt hier opgeleid. “Nee, daar gaan er weer 30!” Ik heb nog nooit zo veel agenten in mijn leven gezien als hier in 5 minuten! En weer een politie, en weer een ambulance, en weer…. Nou jongens, ik weet nou nog steeds niet of het hier heel goed beveiligd is of een gangsterland? Gelukkig heb ik dat houten martelwerktuig uit de Oekraïne en mijn waterpistool nog in de camper liggen.

Wat is hier in hemelsnaam aan de hand? De wegen zijn trouwens ook ineens bar slecht en alles ziet er rommelig, arm en chaotisch uit. Ze rijden hier ook niet fijn. Snijden, toeteren, raar rijden. Wat een mongolen! Ik weet niet in wat voor raar strafkamp we terecht zijn gekomen, maar het gaat me echt helemaal niets verbazen als ik straks Poetin ook nog op zijn fiets voorbij zie komen om Sinterklaas in te halen. Ik kijk helemaal nergens meer van op.

We zijn licht verbijsterd. We zijn nog maar een minuut of 10 in Portugal en alles lijkt al anders. Het is er droger, armer en vooral veel chaotischer. Bushokjes van beton die gescheurd zijn en op instorten lijken te staan, glas op en langs de weg, Wel de rand van een verkeersbord, maar het bord waar plaatsnamen op zouden moeten staan, was er uit. Dingen die ooit leuk beschilderd waren, maar nu bijna zwart-wit waren. Kassen met behulp van zeilen. En dan al die vreemde mensen net in de supermarkt. Er was ook al meteen een bedelaar. Waar zijn we in hemelsnaam beland? Ik verlang nu al terug naar Spanje. Wie had zo’n cultuurshock meteen binnen enkele minuten verwacht? Wij zeker niet.

Even verderop zagen we twee gigantisch stevige, dikke, donkere rookpluimen achter de berg vandaan komen. Of we hebben zojuist een deel van de klimaatcrisis ontdekt doordat hier een wel heel oud, goor, chemisch spul staat te draaien of we naderen een bosbrand. “Oh kijk nu, er komt een helikopter aan met iets eronder! Hij gaat recht de rookwolk in! En daar nog één!” Maar er hangt best wel een lullig emmertje onder? Als ik zo eens naar die rookwolken kijk, lijkt het niet veel zoden aan de dijk te gaan zetten. Volgens Gerard leed ik aan gezichtsbedrog en kon er zat water in. Ik hoop het. Een paar kilometer verder reden we ineens langs de bosbrand en zagen we de gloeiende vuurtongen aan de kansloze bomen likken. Heftig!

We wilden eigenlijk graag langs de kust rijden en besloten op de gok de eerste beste afslag te nemen. Volgens mij zie ik de zee al liggen, dus dat komt wel goed. Tja, ware het niet dat we ineens een nogal steile afdaling op een waardeloos weggetje voor de kiezen kregen. En ben je eindelijk beneden staat er een bord ‘verboden voor voertuigen die meer dan 3,5 ton wegen…. Wel gloeiende, zet dat bord dan bovenaan bij de afslag neer! Nu moeten we die kloteweg ook weer steil naar boven. Hopelijk komt er niemand van de berg af suizen! Wat een dag! En kunnen we eindelijk weer een licht normale weg op, staat er een bord met ‘verboden voor trekkers, vee en handkarren’. Jemig, waar zijn we terechtgekomen?

In het plaatsje Vila Praia de Ancora konden we de camper nog net kwijt en besloten we er even uit te gaan. Even cooling down. Het was een suf stadje aan zee, waar ook een rivier in uitmondde. Het trottoir kun je prima met gatenkaas omschrijven al dan niet met diverse kruiden die er welig langs tierden. Het was er ontzettend druk! Het leek wel of de hele plaatselijke bevolking hier op de bankjes zat. En sorry dat ik het zeg, het is ook zeker niet kwetsend bedoeld, maar wat zagen ze er vreemd uit. En dat is zo’n uderstatement.. Ik heb de gekste kledingcombinaties gezien. Neem bijvoorbeeld een oud vrouwtje met een knalblauwe jurk met witte bloemen, een bril op met een groot vierkant rood montuur, een gifgroene haarband en een felroze handtasje en hele gekke schoenen . Nou jongens, als het mij al opvalt, dan was het jullie nog veel meer opgevallen. En zo kwamen we er nog veel meer tegen. Mode (niet dat ik er zelf aan doe) uit het jaar nul. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Het was zo oubollig en suf. Ik denk dat de mensen hier best arm zijn. Het leek wel een slecht openluchtmuseum.

We zouden eerst over een brug richting de duinen aan zee lopen, maar na een paar leuke tegenlichtopnames gingen we al snel weer terug. Bij een Chinese bazaar, waar er in Spanje ook al zoveel van waren, heb ik een stel bonte, vrolijke armbandjes gekocht. Ik heb wel eens gehoord dat dieven, die iemand willen gaan beroven, eerst goed naar iemands kleding en sieraden kijken. Ai, ik heb twee gouden armbanden om en een mooie pandora-armband vol met lieve symbolische dingen van Gerard. Nou, ik kan je zeggen, dat ze nu totaal niet meer opvallen. Ik heb alle kleuren van de regenboog eroverheen gehangen. Over mode gesproken.. Iets met ezels, stenen en potten die ketels iets verwijten. Maar oké, ik heb de goede kleur er vast wel tussen zitten!

We hadden het hier al snel gezien en besloten verder te gaan. Op de camperapp was het nog lastig om iets te vinden. Een plekje met beton was niet moeilijk, maar wij wilden zo graag in het gras staan. Nou, gras is het niet geworden, dat is verdord, maar binnen no-time stonden we vlak aan zee op een heerlijk rustige plek. Na een veelbewogen, Portugese, chaotische dag waren we hier wel aan toe. De zon was nog net boven het duin te zien en enthousiast liepen we het paadje naar boven. Het water was blauw, het strand wit en leeg, maar ik ga hier morgen echt niet zwemmen. De zee ziet er niet aanlokkelijk uit. Het is net een zeer royaal gevulde groentesoep met al die bergen zeewier. En het ligt vol met stenen. Bah! Ik denk dat Gerard dit strand expres heeft uitgezocht. Hier weet hij tenminste zeker, dat ik er ondanks het geweldige weer niet in zal gaan. Maar, de zonsondergang was fantastisch. Eigenlijk was hij nog indrukwekkender door de rookwolken van de bosbrand, hoe naar dat ook is.

De rest van de avond vloog om. Stukjes schrijven en heerlijk lezen met het raam open en het geluid van de zacht ruisende zee.

Vorige week hadden we regen en 13 graden en vandaag was het ineens echt vies heet en hadden we 31 graden! We weten niet wat we meemaken. Zodra de zon onder is, koelt het trouwens heerlijk af! Een geweldige combi. Overdag genieten van de zon en toch lekker kunnen slapen. En dat hopen we zo lekker te gaan doen!