30. Bom Jesus, een stukje hemel op aarde

Je merkt toch wel dat die bosbranden behoorlijk in je systeem zitten. En dat in combinatie met veel vallende eikels op het dak maakten het tot een rot nacht waarin van alles explodeerde en in brand vloog. Ik bleef maar nachtmerries houden. Blij dat het ochtend was. Zouden de rook en de stank minder zijn geworden? Helaas. Zodra we de deur opengooiden, ging je over je nek van de stank. Het is wel gek hoor. Eerst heb je weken lang regen en snak je naar een beetje zon. Nu hebben we warm weer en moeten we alles potdicht houden! En op dit moment kunnen we niet veel aan de routes wijzigen. Overal om ons heen zijn branden. We kunnen alleen maar wachten, bidden en hopen. Heel toepasselijk voor deze plek.

Volgens de app konden we op dit moment wel naar boven. De dichtstbijzijnde bosbrand zou vanaf afgelopen nacht onder controle zijn. Om het heiligdom van Bom Jesus te bereiken kun je de indrukwekkende trappen beklimmen met zijn vele kapelletjes en fonteinen onderweg of het kabeltreintje nemen Gerard wilde de trappen nemen. Ik eigenlijk ook, maar het was echt te lang.

Het treintje ging nogal steil omhoog en je was in een mum van tijd boven. Ook hier weer ontzettend behulpzame mensen. Ik mocht de rolstoel zelf niet pakken. “Nee, nee, blijf maar staan, wij pakken hem wel even. Ze probeerden hem een vrij steile trap op te slepen. Komt er een man aan: “Nee, nee, jullie kunnen die rolstoel echt niet naar boven krijgen. Kom maar, ik doe het wel.” “Meneer, dat is toch veel te gevaarlijk! Kom, ik help u wel!” Ik had een beetje het gevoel alsof ik het sprookje ‘Zwaan kleef aan’ beland was. Mijn rolstoel was allang boven. Nu ik nog.

Wat was het hier mooi! Niet alleen de kerk, maar ook de tuinen, beelden, de vele trappetjes, kapelletjes, het vele groen en het op bogen gebouwde fotogenieke prieeltje in de hoek. Oude gebouwen, veel bomen en nog meer sfeer. Laat ik hier maar fijn op Gerard wachten. Ik weet niet hoe veel treden hij te gaan heeft, maar ik verwacht hem het eerste uur niet boven. Zeker niet, omdat hij ook zijn camera mee heeft. Nou, dan weet je het wel.

De kerk van Bom Jesus (de Goede Herder) staat bovenop een berg. Ervoor liggen de gigantische barokke trappen met verschillende thema’s. In het onderste deel strekt zich een steile, heilige weg uit met fraaie kapellen waarin de 14 fases van de kruisweg te zien waren. En niet met een schilderij of simpele foto, maar helemaal opgebouwd uit levensechte beelden. Alsof je de tijd van de Bijbel binnen stapte en samen met Jezus en de groep mensen meeliep naar Golgotha.

Het middendeel van de trappen had als thema: de vijf zintuigen. Elk zintuig werd in een fontein verbeeld waar een bijpassende Bijbeltekst bij hing. Ook stonden hier veel beelden van Bijbelse figuren. Helemaal bovenaan kwam je bij het thema met de drie belangrijkste Bijbelse kernwaarden: geloof, hoop en liefde.

Tot mijn stomme verbazing kwam Gerard er al vrij snel aan! Samen genoten we van deze prachtige plek waar je in theorie ook een mooi uitzicht over de stad Braga zou moeten hebben. Die vlieger ging vandaag niet op want het werd alweer heiiger. Het is gewoon absurd hoe ontzettend ‘mistig’ het is. Na een uur was het uitzicht al bijna weg. Je zou zweren dat ik alle foto’s met diafragma 2.4 heb gemaakt (dat is een vage achtergrond) maar dat is helemaal niet het geval.

Even later liepen we de mooie kerk in. Je mocht er helaas geen foto’s maken en dat was erg jammer. Vooral omdat zo ongeveer iedereen hier lak aan heeft en ik het dan toch niet doe / durf. Bij het hoofdaltaar was de allerlaatste scene van de kruisgang van Jezus verbeeld. Zo mooi gedaan, zo levensecht. Alsof je ineens op Golgotha stond bij het kruis van de zwaar lijdende Jezus. Zelfs de Romeinen die om Zijn kleding dobbelden waren erbij. De huilende vrouwen. Het had op mij echt een shockeffect. Je kunt het verhaal al heel lang dromen, maar toch. Hier, vandaag kwam het meer dan ooit tot leven. Een heftige, maar ook ontroerende ervaring. Je weet dat Hij intens geleden heeft, maar hier vliegt het je naar de keel. Wat aangrijpend om deze taferelen zo bijzonder te zien uitgebeeld. Koude rillingen en kippenvel tot in mijn tenen. Zijn lijden, zo onnodig, zo niet verdiend, zo veel pijn, zo oneerlijk behandeld en dan te beseffen dat Hij het helemaal niet hoefde te doen, maar het toch deed. Uit goodwill, uit liefde. Wij waren goed genoeg voor Hem. Hoe klein kun je je dan voelen. Maar ook, hoe ontzettend dankbaar. Hij deed dit ook voor mij. De tranen liepen over mijn wangen.

Maar om het drama van Golgotha heen, was de hemel heen gebouwd met gouden pilaren, kunstige bogen, die schitterend versierd waren. De pracht en praal van de hemel vielen over het zwarte van Golgotha. Hoe symbolisch, hoe overweldigend mooi!

De kerk was rustig van kleur, maar heel stijlvol. Wit, veel mooie schilderijen in pastel, en één felle kleur. Rood. De kleur van bloed, de kleur van liefde. Hoe toepasselijk. En dan dat liefdevolle tafereel van Jezus op een wolk, die terugkeert naar God. Zo mooi. In sommige boekjes staat dat deze plek de mooiste plaats van Portugal is. Ik kan het me levendig indenken nu. Hoog op de berg, zo veel groen, zo’n romantische plek en dan die prachtige symboliek overal. Een stukje hemel op aarde!