23. Otro vino rojo por favor!

Een mooie plek, een mindere nacht. De manege met nachtmerries is nog steeds niet verkocht en er liepen wel heel veel irritante honden in de buurt. Helaas. Wat wél heel fijn was, dat ik vandaag voor het eerst eens geen buikpijn had. Hopelijk blijft het zo. We waren moe en traag. Halverwege de middag toen we allebei twee ogen tegelijk open konden houden, besloten we toch even het stadje Cambados in te gaan. Ik ben helemaal kust- en kaapmoe en wil wel eens iets anders. Het parkeren ging erg soepel. Cabrio eruit en op naar ‘Ruinas de Santa Marina Dozo’. Wij hadden er een mooi plaatje van gezien en verder niets gelezen. We waren dan ook nogal verbaasd dat we op een stampvolle, bijzondere begraafplaats terechtkwamen. Midden op het terrein stond de ruïne van een kerk. De muren stonden nog en de gewelfde stenen bogen waren ook nog helemaal in tact. Zelfs het altaar waar een beeld van Jezus aan het kruis hing, was nog helemaal goed. Eigenlijk een prachtige openluchtkerk. Een kerk met een lang verleden en veel elementen uit verschillende bouwstijlen. De kerk werd verlaten, verplaatst en uiteindelijk gebruikt als parochiebegraafplaats, waar nog één keer per jaar een mis gehouden wordt. En wel met Allerzielen.

In de openluchtkerk ligt een aantal graven. Eromheen liggen eeuwenoude graftombes, maar ook overal graven met veel kruizen en engelen erop. Overal lagen bloemen. De doden worden hier niet vergeten. Om het oude kerkhof heen, stonden ook de muren waarin overledenen bijgezet kunnen worden. Tegenwoordig wordt deze plek aangeduid als de meest melancholische begraafplaats ter wereld. En als je er loopt, kan je wel begrijpen waarom ze dit zeggen. Het was heel bijzonder, indrukwekkend en bijna romantisch, hoe gek het misschien ook klinkt.

Onderweg zagen we een stokoud romantisch gebouwtje. Het was de Pazo de Ulloa, gebouwd in de 15^e eeuw. Wat het nu is, kon ik niet ontcijferen. Niet veel later kwamen we in een Chinese bazaarwinkel terecht. Groter kon het verschil niet zijn. We besloten op de gok nog wat straten door te wandelen. We genoten van het oude stadje met zijn gele, zandsteenkleurige huizen, al dan niet met bloeiende bougainville, smeedijzeren voorzetramen of romantische balkonnetjes. Aan het eind van de winkelstraat waar je zo ongeveer alleen wijn kon kopen was er nog een groot plein bij een eeuwenoud gebouw. Dit bleek een voormaling paleis te zijn, gelegen aan de plaza de Fefinans. Sowieso een gedeelte hiervan bleek nu een wijnhuis te zijn, waar ze volop aan het werk waren. Stapels kratten met druiven werden door vele handen verwerkt en als laatste vlogen de kaalgeplukte resten van de trosjes het raam uit en een kliko in. Even later kwam er een boertje op de trekker aan, dwars door de stad, om de mensen weer een grote hoeveelheid nieuwe kratten druiven te leveren. Toen we een uurtje later de stad uitreden, zagen we dat het hier groen ziet van de vele wijngaarden!

Na nog een kort bezoekje in de nabijgelegen oude kerk besloten wij hier ook maar eens wat te gaan drinken. Vandaag geen zeewater maar een wijntje van de stad. De ober komt met de fles naar buiten, laat hem aan je zien en vraagt of het wat is (gok ik) en schenkt hem dan pas in. Nou, dit was niet echt een tent met grote glazen met natte bodem. Er werd royaal ingeschoken. De wijn rook fantastisch en de smaak was helemaal geweldig. En dan zaten we ook nog lekker in de zon. Ja, dit voelt wel aan als vakantie. Het smaakt naar meer. Doe mij nog maar een otre vino rojo! ‘k moet toch mijn Spaans voor beginners een beetje uitproberen. Jammer dat we niet zo’n groot vat mee kunnen nemen. Er zijn grenzen aan ons laadvermogen.

Met frisse tegenzin verlieten wij ons fijne plekje, want we wilden eigenlijk het drukke gebied nog uit. De camper was snel gevonden, het stadje uit ging fluitend en een parkeerplek vinden was al gebeurd voordat we echt gingen zoeken. De goden zijn ons goed gezind vandaag. Muchos grácias!