38. Wat een snertdag

We zijn doorgereden tot de camperplaats bij de intermarché in Évora. Aanvankelijk leek het wel een goede overnachtingsplek. Maar niets is wat het lijkt en ook hier niet. Wat denk je? Gaat er ineens iemand zijn motor starten en zijn lichten aandoen. “Is dat dan zo erg?” zou je kunnen zeggen. Nou, in dit geval wel, want die mafkees stond heel dichtbij. Een uur later draaide de motor nog en was die gast nóg niet weg. Gerard ging eens poolshoogte nemen. Het bleek een Roemeen te zijn die continu van de zijdeur naar de voordeur van zijn cabine aan het ijsberen was en nogal glazig keek. Hij sprak helaas alleen Roemeens en wij niet. Van ellende hebben we om 02.00 uur ’s nachts de camper maar verplaatst naar een ander gedeelte. Grrrr.

Vanmorgen werden we wakker van een keihard blèrende radio uit een nabij gelegen winkel vermengd met de Portugese tips hoe je hier moest tanken. Wat een klereherrie. Continue te veel prikkels. Ik was al hondsmoe en sacherijnig voordat ik uit bed was. Dat begint weer goed. Zucht.

Uren later gingen we dan eindelijk de supermarkt in. Het was een hele grote en best wel dure. Nog even kijken of ze hier ook bijzondere meelsoorten hebben om mee te bakken. Ze hadden vrij weinig, alleen maïsbloem. Dát kan ik wel eens proberen! Ik pakte de zak en even later was mijn mooie, gekleurde broek helemaal stoffig geel. Lekker dan!

Pas laat waren we in het centrum van Évora. De parkeerplaats was enorm en werd aan een kant opgefleurd door een groot zandkleurig kasteel. Een beetje op de bonnefooi gingen wij richting centrum. Althans, dat hoopten we. De stoepen waren weer van die vreselijke ongelijke keien gemaakt, overal reden auto’s en de weg ging ook nog steil naar boven. En toen begon het tot overmaat van ramp ook nog te regenen.. Wat een gezeik.

De huisjes zagen er totaal anders uit. De hele stad was wit met gele accenten, hele andere ramen, al een beetje Moorse stijl en tegeltjes zag je nauwelijks meer. Wel een mooi roze paleis, ertegenover een groot gebouw met prachtige deuren en versieringen en om de hoek een grote kerk. Van buiten vrij eenvoudig, maar van binnen erg mooi. Op goud was zeker niet bespaard. Daarna sjokten we verder naar boven. We zagen heel veel winkels, maar het waren alleen maar souvenirtoko’s, waar ze niet eens ansichtkaarten verkochten. Wel leuke T-shirts en prachtige shawls.

Na een schier eindeloze beklimming die echt niet rolstoelvriendelijk was, kwamen we op een plein. Intussen was het harder gaan regenen. Snel even schuilen onder een mooie galerij langs de winkels. Even later trotseerden we het hemelwater weer en kwamen we uit bij de ruines van een Romeinse tempel. Die hadden we hier niet verwacht. Zeker twee steden in de boekjes door elkaar gehaald? Er zou ook een aquaduct moeten zijn, maar dat hebben we gemist door het vele water. Wel kregen we in korte tijd tot drie keer een bedelaar, die zeven talen sprak, maar er niet achter kwam waar wij vandaan kwamen. Hij bleef maar zeuren. Ik was er zo klaar mee, dat ik in onvervalst Nederlands schreeuwde dat ie nu als de sodemieter op moest rotten! Pas toen Gerard de camera pakte om een foto van die sukkel te maken en ik de telefoon, liep het nogal opdringerige mannetje dan een stukje weg. Denk je, dat je het gehad hebt. Weer niet. Komt er ineens een kudde studenten aan met zwarte capes om, die in een soort polonaise achter elkaar aan en heel hard zingend en schreeuwend de stad doorkruisten. Denk je dat het meevalt? Nee hoor, we kregen er nog veel meer. Ik werd stapelgek in die stad. Inmiddels was het donker geworden en was ik er helemaal klaar mee. Ik heb zelfs geroepen, dat ik naar huis wilde en dat is zeer ernstig!

Na een totaal verpeste sightseeing kwamen we vrij vlot weer bij de parkeerplaats. Mijn richtingsgevoel is nog best goed. Snel instappen en wegwezen hier! Gerard wilde hier aanvankelijk fijn op de parkeerplaats overnachten. Maar toen er ineens weer een grote groep zingende en krijsende studenten aankwam en nog één en nóg een, besefte hij dat dit geen goed plan was. Ik wil alleen nog maar weg, groene en blauwe kleuren zien en RUST! Gelukkig wist ik toen nog niet dat het nog véél beroerder zou worden, anders had ik nu in de taxi naar het dichtstbijzijnde vliegveld gezeten.

Gerard gooide de cabrio in de garage en ik lag uitgeteld op de bank. Helemaal van slag en last van dreigend instortingsgevaar. Gelukkig was het maar vijf minuten naar de camperplaats van vannacht. Die rare Roemeen zou nu toch wel weg zijn? Even later hoorde ik Gerard wat mompelen gevolgd door “Shit, dit gaat helemaal niet goed!” De hele stad bleek afgezet te zijn waardoor wij de stad niet eens meer uit konden! Overal waren hekken geplaatst en was het eenrichtingsverkeer. De enige weg die overbleef ging steil omhoog het centrum in en was niet geschikt voor campers. “Maan, ik kom er helemaal niet uit?!” “Huh? Hoezo niet? We stonden toch langs een vrij grote weg?” We hadden eigenlijk maar één optie en die was toch echt richting centrum. “Laten we het toch maar proberen, iedereen gaat erheen!” Wij dus ook. “Wat? Moeten we hier naar links die steeg in? Dat gaat nooit. Wat een klotezooi!” We gingen dus maar rechtdoor, maar ja, dat werd ook smaller. K**! We staan vast. In theorie kunnen we schuin achteruit keren, maar in praktijk is dat zo goed als onmogelijk omdat we dat slalommend moeten doen in verband met her en der fout geplaatste auto’s. Oh ja, en natuurlijk staan we zelf ook op een lichte helling. Gerard had het al een paar keer geprobeerd en het zweet liep over zijn gezicht. “Denk je dat het hier wel gaat lukken?” Ik vrees, dat hij geen nee durfde te zeggen. “Ja, ik denk het wel, maar…… “ “Oh nee, hè!" En dan staat er ook nog een halve zool ons aandachtig te bekijken. "Staat ze nu nog te filmen ook?” Als ze het gore lef heeft! Ik keek denk ik héél boos naar buiten, waarop ze fijn verder liep. Opgeruimd staat netjes. Nu wij nog.

Tien minuten later stonden we er echter nog. “Zal ik anders in de hele straat aanbellen en kijken of iemand zijn auto wil verplaatsen in een normaal vak of zo?” We kunnen ook ducttape op de toeter plakken en zelf intussen even een wijntje gaan drinken. Zelden zo’n behoefte aan een groot glas gehad als nu. Een fles mag ook.

“Eh, Maan…..” Waarom denk ik dat er nu iets heel vervelends komt? “Ehm… het gaat niet echt lekker.” “Nee, vertel eens wat nieuws. Ik wil eruit, ik wil weg!” “Enne, Maan, wil jij misschien even achteruit rijden?” “Wat? Zie ik eruit als superwoman of zo? Ik heb niet eens een cape om.” Maar ja, echt veel keus hadden we niet. Als ík reed, kon Gerard tot op de centimeter kijken hoe veel, of eigenlijk hoe verdomd weinig ruimte we tussen die rot auto’s hadden. Met een diepe zucht kroop ik achter het stuur. Heb nog even overwogen, om die ene auto voor ons, die hinderlijk in de weg stond, gewoon op te duwen tot 2D formaat, maar dat heb ik niet eens gedaan. Oh ja, en heb ik al gezegd dat de versnellingspook sinds gisteren kapot is en de knop eraf is gelanceerd door zo’n irritant veertje wat we niet vastgeplakt krijgen? Het is nu schakelen voor gevorderden.

Tot mijn verbazing en ook die van Gerard ging het in één keer goed. “Nou, nu ik toch bezig ben, zal ik hem meteen maar even dat straatje in draaien?” Zo gezegd, zo gedaan. Há en dan denk je zeker dat het probleem opgelost was? Nou, was dat maar waar! Het was nogal druk in de stad, waarschijnlijk iets met luidruchtige studentenfeesten. We hadden geen andere keus dan spook te gaan rijden. Verdorie! Oké, het is bijna Halloween, maar toch. “Ik houd de auto’s wel tegen, Maan! Rijd jij hem dan even naar beneden?””Tuurlijk schatje, er gaat toch helemaal niets goed!” Na even gewacht te hebben tot het wat rustiger werd, ben ik in één keer naar beneden gescheurd. En Gerard maar achter de camper aan hollen. Hoe zo verkeer regelen?

“Yes, we zijn die eenrichtingsstraat door en staan nu op de kruising. Dit ziet er goed uit." Ware het niet dat twee van de drie straten eenrichtingsverkeer waren en niet voor ons en de derde straat ineens afgezet was met allemaal hekken. “Maan, blijf even staan, ik ga kijken of we de straat die we niet in mochten, toch op de één of andere manier langs dat grote gat en die wegopbreking kunnen komen. Nou, daar zit je dan seminonchalant. Zou je zien dat er ook nog een politiewagen aankomt. Ik zie het al voor me. “Goedenavond mevrouwtje, wat bent u hier aan het doen? U mag hier niet parkeren.” “Nee, oom agent, maar wij staan op een kruising waar we op geen enkele manier vanaf komen! En de stad hebben we nu ook al zes keer gezien!Toen we hier vanmiddag aankwamen was de hele stad trouwens nog niet afgezet en er stonden ook geen borden dat we hier niet mochten parkeren.” “Mag ik uw rijbewijs misschien even zien?” “Nou, meneer agent, daar kan ik niet bij, want mijn rugtas ligt achterin de ballenbak en bovendien heb ik toch alleen rijbewijs B…” Pfff, gelukkig is díe ellende me dan bespaard gebleven.

Na een tijdje kwam Gerard weer terug. Alweer een meevaller. “Maan, het gaat weer centimeterwerk worden, maar áls we langs dat gat zijn, komen we weer op een normale weg langs het centrum.” “Wauw, het klinkt hemels!” ”Maar ja, één dingetje. Er staan in totaal zes hekken dwars over de straat..” “Nou, dan halen we die fijn even weg.” Ik ben nu toch echt helemaal in vorm! Een half uur geleden had ik hier ook al een hek weg gesjouwd, toen we nog de illusie hadden, daarna snel de stad uit te kunnen.” Nu was Gerard aan de beurt. En terwijl hij steeds een hek weghaalde, reed ik de camper steeds weer een stuk verder. Hekjes weer braaf teruggezet en op naar de volgende hindernis. Dat terugzetten was ook in ons eigen belang. Kon er tenminste niemand achter ons aan komen al dan niet met gekleurde lampjes. Gerard heeft alle hekken rondom het gat een beetje anders neergezet, zodat we er net stapvoets langs konden. Wat een rot dag en wat een rot stad. We waren er helemaal klaar mee! Een uur bezig om hemelsbreed 500 meter verder te komen! Niet normaal! En dan rijd je eindelijk de door ons zo verwenste camperplaats op, staat die idioot er ook weer met zijn draaiende motor en groot licht aan. We gaan fijn aan de andere kant van de camperplaats staan. En wat denk je? Gaat even later ineens ergens keihard de muziek aan met jankende klarinetten. “Het zal wel uit de stad komen.” Nou niet dus. De ijsberende Roemeen had Turks klinkende muziek aan, waardoor hij zeker wat ritmischer rondjes om zijn auto kon lopen. Echt hè, als hij nog één geintje uithaalt, sleur ik hem persoonlijk de parkeerplaats af! Wat een zeikdag! Laten we hopen dat we nu meteen alle pech voor de rest van het jaar gehad hebben. Ik ga naar bed. Morgen nieuwe kansen en vast veel betere!

Tot nu toe hebben wij elke maandag pech gehad in de vakantie. Afgelopen maandag waren wij dan ook heel slim alleen maar naar het strand geweest. Helaas. We hebben de maandaggoden hiermee boos gemaakt en nu hebben we het met rente terug gekregen. Wat een ongelooflijke k**dag! Ik ben er helemaal klaar mee. Ik ga op vakantie en wel nu! Zo, dat lucht lekker op! Doe mij maar een wijntje!

PS-1: Wil iemand voor mij vast mijn C-rijbewijs bestellen. De bijzondere verrichtingen heb ik al uit en treuren geoefend!

PS-2: (door Gerard) Wat moest ik lachen toen je aan het begin uit de auto stapte en kordaat die hekkens weghaalde. Ik ben blij Maan dat jij het stuur overnam, waardoor we uit die smalle straat kwamen. Als ik rij-examinator was, had je van mij je C-rijbewijs gekregen. Geweldig gedaan. Chapeau!