21. Uitzichtpunt met hotdogs!

Een plekje vinden was nog een heel gedoe. Het werd steeds donkerder en de tijd begon nu tocht te dringen. We rijden ter hoogte van het langste strand van Galicië en er is niet één parkeerplaats? Dit kan toch niet? Op een gegeven moment besloten we de bordjes uitzichtpunt te gaan volgen. Daar kun je altijd parkeren. Dus wij gaan van de doorgaande weg af. De weg was niet echt breed, wat steil ook, maar we redden het nog. En dan denk je in een soort niemandsland te rijden, kom je ineens in een gehuchtje waar de huizen strak langs de weg staan! We hadden maar een paar centimeter speling. Tot overmaat kwam er even later nóg zo’n gehucht en hadden ze een steile S-bocht ertussen gepropt. Jemig, dat vorige gehucht redden we maar net, maar dit was toch echt een tandje bijzetten. Oh nee, je wilt hier echt niemand tegenkomen of je klemrijden! Stel je voor dat je hier niet kan keren en helemaal achteruit terug naar de weg moet! ‘k moet er niet aan denken!

Gelukkig kwamen we na enige tijd zwoegen met klotsende oksels boven. Wat nu uitzichtspunt? We zien niets (oké, het is inmiddels donker) maar er is ook maar plek voor twee personenwagens! In theorie hadden we er kunnen overnachten, maar het idee om hier morgen met daglicht naar beneden te moeten en zeer waarschijnlijk auto’s tegen te gaan komen, vonden wij rampzalig slecht en levensgevaarlijk. Dan nu maar weer proberen te keren en meteen weer terug. Nu is er tenminste geen hond meer.

Had ik dat maar niet gezegd. We waren nog druk aan het keren toen er een luid blaffende en grommende hond aankwam. Ik denk dat ik niet uitstap. Wie laat zo’n gevaarlijk hysterisch monster hier nu loslopen? Even later had Gerard de camper dan gekeerd en leefde de hond ook nog. De terugtocht kon beginnen. Oh nee, daar is die rotbocht weer en nu loopt die hond ook nog steeds in de weg. Tot overmaat van ramp kwam er zelfs nóg een grote, woeste Duitse herder bij. Willen ze ze ingelijst hebben of zo? Ze werden helemaal gek van ons. Nou, dat was dan wel enorm wederzijds. Het was maar goed dat we het raam snel dichtgedaan hadden, anders had ik nog een bijtwond opgelopen. Toen we strak langs de huizen moesten, sprong er een derde hond bijna over de muur tegen het raam aan. Het was gewoon eng hoe hysterisch ze waren. Vroeger was het woensdag gehaktdag, maar vandaag is het echt hond in de pot. We waren blij dat we na eindeloos stapvoets rijden weer op de doorgaande weg kwamen. En nog blijer toen we op een kleine, maar zeer fijne parkeerplaats bij een archeologisch museumpje terechtkwamen. En hier staan we nu. Helemaal zen half in het bos en vlak aan zee. Heerlijk!