12. Rustdag

Bonk, bonk, klop, klop. Hallo, ich bin’s! Nog helemaal dizzy staken wij onze hoofden uit het raam. “Waar zijn we ook alweer?” De vriendelijke Duitse buurman wilde wegrijden, maar zat nu ook verzakt. Of hij alsjeblieft onze matten mocht lenen. Ja, natuurlijk. We schoten snel wat aan en liepen naar buiten. Met behulp van de matten reed hij er zo uit. Na nog een foto en een warm afscheid reden ze weg. Tot ziens in Holland Hij wil in oktober naar Skeveniengen komen. Helemaal leuk, kom maar langs.

Daarna kwam Dimitri er aan, die vroeg of we geslapen hadden en hoe het ging. En warempel daar hadden we ons Belgische echtpaar ook weer. Net als Dimitri bleken het gevluchte Russen te zijn. We hebben gisteren nog behoorlijk lang met Dimitri gesproken. Aanvankelijk was hij erg op zijn hoede, want misschien waren wij wel van de KGB. Nou, dan kunnen we je wel geruststellen, want verder dan het woord Wodka komen we niet. Dat was een hele opluchting voor hem. Daarna brandde hij los over zijn leven, het leven in Rusland, het compleet hersenspoelen van een groot deel van de bevolking dat de hele dag 24/7 niets anders hoort dan Poetins propaganda. Niet alleen alleen in je eigen huis waar je nog een keuze denkt te hebben, maar ook in de bus, de trein, op school, de supermarkt, het restaurant. Echt overal en altijd! Ook vertelde hij dat al zijn vrienden zijn omgekomen tijdens het wrede regime en natuurlijk de oorlog, dat alleen de oorlog van Poetin zelf is. Niemand anders wil dit. Het is wachten tot hij dood gaat. Daarna zal de oorlog snel voorbij zijn. Ik hoop het.

Wel frappant eigenlijk, dat het inderdaad een gevluchte Rus bleek te zijn. Gisteren snapten we vrij weinig van de man. Hij reed in een Spaanse camper, maar sprak geen Spaans. Duits was het ook niet en met Engels kon hij zich redelijk redden. Gerard vroeg aan mij, wat ik ervan dacht. Ik zei zo voor de vuist weg:”Joh, dat is een gevluchte Rus in een camper.” Bleek het nog zo te zijn ook?! Ik kan altijd nog gaan bijklussen als semihelderziende.

Na onze buren allemaal gesproken te hebben, gingen we samen even lekker voor de camper zitten om te genieten van het prachtige uitzicht. Deze plek is echt fenomenaal. Pal aan zee, maar dan twintig meter hoger. Een baai die bij vloed vol loopt en omgeven door welig tierend groen waaronder vele varens, palmbomen en bij de stranddouche zelfs een paar bananenbomen!

Gerard was aanvankelijk erg stil en mat door het spannende verhaal van gisteren. Maar ja, voor het zelfde geld waren wij nu de camper kwijt en terug naar Nederland gevlogen. Het heeft er wel even ingehakt. Ik heb een tijd liggen schrijven en schaven en aan het eind van de middag liepen we naar het barretje om een biertje op de goede afloop te nemen. Tjonge, wat gaan die golven hier enorm te keer. Wild, woest en waanzinnig. Metershoge muren van water komen met donderend geraas het strand oprollen. Super gaaf! En dan was het vandaag nog maar windkracht 1! Kun je nagaan wat je hier anders zult zien. Wij hadden gehoopt op een aantal actieve surfers, maar helaas heeft niemand zich in het water gewaagd. Er stonden toch echt heel wat busjes met planken op de parkeerplaats vandaag. Misschien morgen. Het zou leuk zijn.

De rest van de dag heb ik het dagboek bijgewerkt. We willen thuis toch wel graag een mooi fotoboek van Spanje maken. Maar nu is het klaar en gaan we eindelijk een spelletje doen. We hebben al een week geen Dominion gedaan en dat is toch vrij ernstig! Misschien moeten we morgen nog maar een dagje vrij nemen.