28. Ponte do Lima

Vorige week had ik nog een keer sokken aan in bed, maar dat voelt al aan als lang geleden. Vannacht was het gewoon heet! We gooiden vanmorgen dan ook meteen de deur open. En weer dicht. Gatver, wat een stank! Die brand die we gisteren zagen, is nog steeds niet over! We zien nu geen donkere wolken boven ons, maar het is meer alsof we in een de mist zitten. We hebben beduidend minder licht. Een soort heiig, maar je foto’s worden iets roder. We moesten ramen en deuren dichthouden. Voordat we verder reden, besloten we eerst uit de zoeken hoe groot die bosbrand was en waar we vooral níet naar toe moesten. Nou, daar schrokken we behoorlijk van. Er zijn in Noord-Portugal nu 21 bosbranden, waarvan redelijk wat grote! De stad Aveiro, die het Venetië van Portugal zou moeten zijn, ligt letterlijk onder vuur van vier grote branden. Alle wegen eromheen zijn al afgesloten. Heftig. Wij gooien ons programma weer om.

Tegen de middag reden we weg naar het plaatsje Ponte de Lima. Maar vanaf we rijden ruik je gewoon echt de brandlucht. Op deze weg botsen de brandlucht en de zeelucht stevig met elkaar. Een rare, vieze combi.

Ook vandaag is het weer erg mooi weer. Het landschap wordt nog steeds droger en de bomen worden al bruin en verliezen hun blad. In een van de stadjes werden de eerste kastanjes al verkocht! We zagen ontzettend veel wijngaarden. Schitterende bougainvilles, hagen van oleanders, brugmantia’s die hier geen kuipplant zijn, maar complete bomen, eeuwenoude, kromgegroeide olijfbomen, gigantische tropische bomen met grote witte bloemen, palmbomen, hier en daar een bananenboom en zelfs een voor ons nieuwe boom, die vol zit met paarse bloemen. Heel apart. En nog even over die bougainville. Ook dat kunnen hier grote bomen zijn!

En zo zit je lekker om je heen te kijken, en ineens trapt Gerard vol op de rem! Komt er een gladiool zo zijn eigen inrit afstuiven zonder te kijken. We schrokken ons lam. Gelukkig was het geen maandag. Dat scheelt toch! Dit was niet de eerste keer dat we zo’n geintje meemaakten. De Portugezen lijken iets ongeduldiger en onbesuisder in het verkeer dan de Spanjaarden.

Wat is dit nu toch ineens voor rare weg. Het is tweebaans, vrij smal en dan hebben ze er aan beide kanten muurtjes van een halve meter hoog langs gemetseld waardoor je toch een marge hebt van twee centimeter om uit te wijken! Hoe kan iemand zoiets verzinnen?! Hier wil je echt geen panne hebben.

Na een half uurtje kwamen we aan in het zonnige Ponte de Lima. Het was niet eens een groot stadje, maar parkeren was wel een dingetje. Wij wilden natuurlijk die hele beroemde brug over de Lima zien, maar op de eerste parkeerplaats was het verboden voor campers. Weer de stad door. Ook de tweede was verboden voor ons. Dus weer de weg op. En dat is toch gek. Hier rijden we over hele smalle straatjes en dat mag wel? Maar goed, we proberen de derde afslag. Oh, verboden voor voertuigen die meer dan 3,5 ton wegen. Toch maar doorgereden. En waar komen we uit? Wéér op een parkeerplaats waar het verboden is voor voertuigen van meer dan 3,5 ton en verboden voor campers. En wat staan er? Allemaal vrachtwagens en nee, niet van playmobil of zo. Echt hè, zo logisch! Gelukkig voor ons stond er ook een handvol campers. Tegenover ons hadden een stel Portugezen gewoon hun tafel en stoelen strak tussen de voertuigen gezet om gezellig te gaan picknicken met een dieselsausje.

Wij gingen op weg naar de brug. Deze imposante brug bestaat uit maar liefst 31 bogen en is in 14^e eeuw op Romeinse fundamenten gebouwd. De rivier de Lima was volgens de Romeinen de mythologische rivier van de vergetelheid. Als je deze overstak zou je huis en haard vergeten. Op een gegeven moment was er een veldslag en de soldaten wilden destijds dan ook per se deze rivier niet oversteken. De aanvoerder kon deze angst alleen maar wegnemen, door als eerste de rivier over te zwemmen. Als herinnering aan dit verhaal staan er nog een tiental grote houten Romeinse soldaten langs de rivier. Ik wilde nog even proberen of deze rivier echt zo magisch was, maar zodra ik mijn teen maar richting het water bewoog, was ik acuut vergeten hoe je moest zwemmen.

Al slenterend door het stadje kwamen we erachter, dat het hier meerdere malen flink huis heeft gehouden met het water. Overstromingen zijn Ponte de Lima niet geheel vreemd. Verder was het een gezellig stadje vol oude huizen, veel bloemen en planten, een mooi kerkje, een handvol winkeltjes en een fleurig pleintje dat met bonte linten versierd was. Hoewel hier busladingen vol schijnen te komen, was er niet eens een souvenirwinkel om een kaart te kopen. Je begrijpt, Gerard vond dit verschrikkelijk. Smile.