24. Een heerlijke vakantiedag

Gisterenavond reden we langs een groot terrein waar in de verte wat campers stonden. Zouden we misschien meteen hier maar gaan staan? Het was echt een megaparkeerplaats van wel anderhalve kilometer lang! Je kunt hem ook prima als start- en landingsbaan voor vliegtuigen gebruiken. En het was er nog heerlijk rustig ook! Wat een plek.

Na een prima nacht besloten we om hier niet te gaan zwemmen. Het bleek een enorm uitgestrekt strand te zijn. Geef ons maar een leuke baai of zo. We lieten het onkarant grote strand fijn liggen en besloten met de camper verder het schiereiland op te rijden. Binnen enkele kilometers hadden we op een vrij kleine parkeerplaats het laatste plekje. We stonden een meter of twintig boven de zee en het zag er fantastisch uit. Prachtig azuurblauw water, een stralende zon in een wolkenloze, strakblauwe lucht. “Zeg Geer, is dit misschien het zelfde strand als waar jij vanmorgen gekeken hebt?” En ja hoor, dat bleek zo te zijn. Maar, we zitten nu wel helemaal in de uithoek van de baai waar grote rotsenblokken en stenenformaties liggen. Het zag er hierdoor compleet anders en zeker leuker uit.

Hier gaan we fijn zwemmen. Even later liepen we bepakt en bezakt het paadje over de rotsen naar beneden om daar al snel ons grote strandkleed neer te leggen. Ideaal die dingen. Meterslang, lekker dun en je handdoeken blijven droog!

Toen wij bovenop de parkeerplaats stonden, zagen we ontzettend veel mensen in het water staan. Dat zie je in het buitenland wel vaker. In Nederland ligt iedereen fijn op zijn of haar handdoek in de zon, maar hier staat bijna iedereen. Zowel op het strand als in zee. “Het zou hier toch niet vol kwallen zitten of zee-egels, dat niemand hier zwemt?” schoot nog wel even door me heen, maar het water zag er zo mooi helder uit, dat we er enthousiast met onze fleurige spaghettidrijvers in gingen. “Maan, hoe is het water? Is het net zo koud als vorige week?” Tja, goeie vraag. Ik lag eigenlijk al te blauwbekken, maar als ik dat zei, kwam Gerard zeker niet. “Nou, het is best lekker fris. Je moet even een paar minuten door en daarna wordt het (hoop ik zelf ook) steeds lekkerder. Gerard stapte nog redelijk enthousiast het water in om me daarna licht verbijsterd aan te kijken. “Hier gaan we toch niet echt in zwemmen? Het is steen- en steenkoud!” Hij wist niet hoe hard hij terug moest rennen, droomde al van een grote Duitse kuil en daar dan met je kleren aan onder het strandkleed in te gaan liggen. ’t Liefst met een kruik!

Heb je eindelijk mooi weer en een geweldig strand tot je beschikking, voelt het bijna aan als de Barentszzee. En ja, dat kan ik weten want ik heb daar ooit 30 seconden in gelegen. Beetje sadistisch. Maar goed, we begrijpen nu wel waarom de andere zwemgasten er maar tot maximaal hun enkels in gingen.

Tot onze verbazing bleek het hartstikke vloed te zijn, want toen Gerard er na een poosje uit wilde gaan, kon hij onze plek niet meer vinden. Aanvankelijk hadden we dus dat kilometerslange superstrand, ons strand bij de rotsen, een klein strandje er vlak naast en wat verderop nog twee ministrandjes. Maar nu niet meer. Het strand was een stuk groter geworden, de stenenformaties zagen er ook heel anders uit. “Hoe kan het nu vloed zijn? Ik heb geen golfje gezien? Lekker dan.” Denk je je spullen vlakbij het water te hebben gelegd, moet je nog een eind lopen.

Gerard trok zo snel mogelijk van alles aan en ging lekker fotograferen. En Maantje lag nog steeds heerlijk in het water. Ik geniet daar zo ontzettend van. Zelfs ondanks de kou.

Bijna niemand heeft hier trouwens een badpak aan. Opvallend veel topless vrouwen al dan niet in stringbikini. Het lijkt ze niets uit te maken hoe ze er in uitzien. Wel lekker als je zo veel zelfvertrouwen lijkt te hebben. Er waren gelukkig voor ons geen opdringerige strandverkopers en er was zelfs geen enkel barretje. Wel klonk er vanuit de verte harde muziek non-stop. Waarom moet alles in deze tijd altijd zo keihard staan? Gelukkig was het wel vrolijke muziek.

Aanvankelijk zouden we éven gaan zwemmen. Maar ondanks het ijswater, zijn we toch gebleven. We kregen er helemaal een lekker vakantiegevoel van. We gaan vanavond gewoon weer terug naar die landingsbaan. We hebben er uiteindelijk heerlijk rustig gestaan!

Nadat we er nog een tweede keer in geweest waren, de dapperheidsprijs voor watjes gaat vandaag echt naar Gerard, besloten we nog even een rondje schiereiland te doen. Het was er übertoeristisch, helemaal volgebouwd, je zag nergens een mooie baai. Wat? Je zag zelfs de zee amper! Wel zagen we steeds borden die je voor overstekend wild waarschuwden. “Huh, hier? Dat kunnen alleen maar toeristen zijn!”

We waren dan ook vrij rap weer op de parkeerplaats waar ik zelfs nog gekookt heb. Nou ja, gekookt…. Gerard heeft het voorbereidende werk gedaan en ik heb wat aardappelpannenkoekjes platgemept en omgekeerd in de koekenpan. Hüttenkase en salsasaus erop, boontjes erbij en een heerlijk glaasje wijn. Je ziet, we beginnen eindelijk door te krijgen wat mensen zoal op vakantie kunnen doen. Ik moet zeggen: “Het smaakt naar meer. Zowel de wijn als de stranddag!”