10. Wat een spul!

Om 19.30 uur kwamen we in Predejane aan, waar een hotel-annex-camping was. Ook kon je er hopeloos verouderde, afgebladderde huisjes huren. Het terrein voor het hotel-restaurant stond vol met auto’s in allerlei maten en leeftijden, caravans, touringcars en vrachtwagens. Er tussendoor liepen wel honderd mensen en tot onze grote schrik ook een stuk of 8 zwerfhonden. Nee hè, ik krijg een acuut Roemenië-déjà vu. Als dat maar goed gaat. Hier had ik echter bijzonder weinig vertrouwen in. Ik zag mezelf al weer lichtwanhopig halve nachten met lege whiskyflessen achter die mormels aanrennen. En dan hebben we het nog niet eens over het af- en aanrijden van bussen, grote vrachtwagens en de plaatselijke vehikels. Na zeker een half uur ‘zullen we wel, zullen we niet’ bleven we toch maar staan. Het is hier in ieder geval heel erg veilig.

Na het eten - ze hadden hier perfecte goulash! - en het twee keer wegjagen van de complete hondenclub, die potverdorie met z’n allen telkens pal achter onze camper waren komen liggen, was het helemaal met me gedaan. Ik was gewoon op in het kwadraat. Je kon het zo gek nog niet bedenken of ik zag het helemaal niet zitten en zeker deze ‘Apenlanden’ niet. Kortom moe. Heel erg moe.

Op een paar miniconcertjes van het wandelende blafgilde, een luid toeterende trein, die gelukkig maar om de 3 minuten langskwam, het stationair draaien van bussen en het voorbij zoeven van de auto’s na, was het eigenlijk best rustig. Even schoten we in de stress toen iemand om 0.00 uur het onzalige idee kreeg om zijn shovel, die pal achter ons stond, te gaan repareren. Maar dat heeft Gerard gelukkig voorkomen. Vijf seconden nadat dit was opgelost vielen we in slaap. Total loss.