116. Op zoek naar Jona, Abraham, David en Goliath

Na de vervelende ontmoeting met Roodkapje, namen we een uurtje later de boot naar het eilandje Akdamar, waar een bijzonder Armeens kerkje zou moeten staan. Het was prachtig weer en dus totaal geen straf om te varen. Omdat ik even Turken-moe was, ging ik heerlijk voorop het dek tegen iets aan liggen, ver van de andere passagiers af. Komt er een gillend enthousiaste Koreaanse op me af - “what a wonderful idea” - plofte zowat op me en ratelde vervolgens de hele boottocht vol. Ja hoor, daar zat ik net op te wachten...

Het kerkje was niet alleen heel apart van zichzelf, maar was ook nog eens prachtig gelegen op een tropisch aandoend eiland, in een diepblauw meer. Ideaal voor een rustdag. Maar dat ging even niet door, want over een uur zou de boot weer terugvaren. Voordat we aan de bezichtiging van het kerkje konden beginnen moest ik ineens weer met een hele familie volslagen wildvreemden op de foto. En dan niet in één keer, nee, allemaal apart. Ik snap er geen hout van, maar zij waren weer helemaal happy.

Hoewel we al een aantal Armeense kerkjes bezichtigd hadden, was deze toch weer helemaal anders. In plaats van veel verfijnd steenhouwwerk waren hier de buitengevels uitbundig versierd met allerlei reliëfs uit de Bijbel en van een aantal koningen. Toen koning Gagik deze kerk had laten bouwen (10e eeuw) moet hij nog veel mooier geweest zijn; stralend als de zon door haar gouden koepeldak en de met vele edelstenen ingelegde figuren. Die waren inmiddels verdwenen. Maar na enig zoekwerk hadden we wel Jona, Abraham, David en Goliath gevonden. Dan waren de dieren uit het paradijs een stuk eenvoudiger. Ook de binnenkant van de kerk vonden wij wel mooi, omdat er nog veel schilderingen te zien waren. De boekjes zijn het op dit gebied niet met ons eens. Tip voor de reiziger: geloof geen mens of boek, maar ga zelf kijken waar het jou leuk, interessant of mooi lijkt.

Nadat wij ons weer een tijdje uitgeleefd hadden met ons toestel, kwamen we er ineens achter dat er hier helemaal niemand meer liep. Snel naar de theetuin dan maar. Ook niemand. O, nee hè, laat me raden. De toeristen waren na 10 minuten klaar en toen is de boot ook maar teruggevaren en nu moeten wij hier een nacht blijven. Snel holden wij naar de minihaven (plek voor 3 boten). Tot onze verbazing en blijdschap lag de boot er nog. En na al die Bijbelse taferelen, bleken wij er ook nog een bijpassend gezegde aan toe te kunnen voegen: de laatsten zullen de eersten zijn. En zo waren wij weer verzekerd van een mooi plekje op de boot. Samen op de voorplecht.

Ook de tweede helft van de middag verliep bijzonder prettig. Ik vond het heel leuk om eindelijk eens een aantal echte nomadententen te zien. Wat een grote lappendekens! En ook de schapenhoeders met hun flinke kuddes blijven we leuk vinden. Dit beroep is hier trouwens absoluut niet bijzonder. Wij vinden het iets romantisch hebben en kunnen het dan ook niet laten om er foto’s van te blijven schieten. We moeten er inmiddels al heel wat opsturen. Ons adressenboek puilt zowat uit van de vele briefjes.
Even verderop zagen we zes groezelige kindjes op een paar schapen passen. Heel voorzichtig ging ik uit de camper. Zou ik bekogeld worden of werd het leuk? Gelukkig voor mij werd het de tweede optie. Ze waren heel vrolijk en we vonden het geloof ik allemaal leuk elkaar te ontmoeten. Maar de ladingen snoep die ik in mijn tas had, vonden ze ook niet vervelend. Ik vond het heel erg leuk om ze blij te maken. Als je mij niets vraagt, krijg je des te meer!