105. Wat een onrust

Om 16.30 uur reden we weer weg. Bij het plekje Subatan zagen we eindelijk een echt tentenkamp. Dit hadden we eigenlijk al niet meer verwacht. Er ging net een koe de tent in, wat wij een erg grappig gezicht vonden! Op de weg naar Ani kwamen we ontzettend veel politie, jandarma’s en legervoertuigen tegen. Zelfs nog een flinke colonne. Op een gegeven moment zat ik net naar een vreemd torentje te kijken en te denken wat dat nu geweest moest zijn, toen er een soldaat met geweer uit sprong. Ik schrok me rot. Al dat militaire vertoon op deze weg maakt me een beetje bang. En in een weiland verderop waren er ook al heel wat met hun geweer in de aanslag aan het rond rennen.

Waren we net gewend, dat de mensen en kinderen ons hier heerlijk met rust laten, verandert het scenario weer. Wij rijden nog wel eens langzaam, omdat we ergens een foto van willen maken. Vandaag hebben we geleerd, dat we dat zeker niet moeten doen bij een kudde, want de hoeders komen meteen naar je toe om sigaretten, snoep of geld op te eisen en het liefst alle 3. “Jullie hebben een auto, dus wij krijgen geld van jullie.” Ja hoor, echt logisch. Wij nemen toch ook geen koe mee, omdat jullie er toch zat hebben? Ook in het volgende dorp werden we lichtelijk belaagd. Toen wij er aankwamen, rende er meteen een horde kinderen de weg op, die ons gebaarden te stoppen. Toen we dit niet deden begonnen ze op de camper te rammen. Ik kan niet zeggen dat ik me lekker ontspannen voel. Kunnen we hier in de buurt misschien ook een kalashnikov kopen? Ik zou me daar geloof ik toch wel een stuk prettiger bij voelen. En de tankstations zien er ook al vreemd uit. Waar kunnen we nog veilig overnachten? Het enige leuke op dit moment is, dat we de Ararat nu door de laaghangende wolken zien opdoemen. Er ligt al behoorlijk wat sneeuw op de top.

Nadat we nog een paar straatarme dorpjes met wilde kalkoenen en dito kinderen met medium irritatie doorgeploegd hadden, stonden we nog net voor het donker voor de poorten van Ani. Helaas voor ons was het dorp strak tegen de poorten van het oude Ani aangebouwd en was het ook al vreselijk arm. Wij zijn bang voor gebedel en erger. Zelfs Gerard wilde hier absoluut niet staan en dat zegt wel wat. “Ga maar even bij dat grote huis met die hoge muur eromheen kijken, misschien kunnen we daar wel staan.” Het bleek het huis van de architect te zijn, die verantwoordelijk was voor de restauratie van Ani. Hij beaamde, dat het inderdaad vragen om ellende is, als je in het dorp gaat staan. Maar niet zozeer om de inwoners van het dorp, maar vanwege de militairen. Aanvankelijk verwees hij ons naar een dorp, wat zo’n 10 kilometer terug lag, maar even later mochten we gelukkig toch een nachtje bij hem in de tuin staan.

Ani ziet er trouwens heel gaaf uit. Hier wil ik dolgraag rondstruinen. We waren net een beetje geïnstalleerd toen we iemand om de camper hoorden lopen, zingen en fluiten. Shit, wat is dit? Ik zat al te bibberen van angst in een hoekje met m’n jas nog aan omdat ik het hier in de buurt helemaal niet vertrouwde. Het bleek de assistent van de architect te zijn, die ons kwam halen voor de thee. En zo zaten we even later in het supergrote huis aan zijn bureau. De man werkte aanvankelijk gewoon door. Gelukkig dat die ander ons telkens thee aanbood, want we vroegen ons al ernstig af wat we hier aan het doen waren. De man bleek een megagroot verlegenheidsgehalte te hebben en ontdooide slechts heel langzaam. Na een tijdje bleek hij zelfs ineens een paar Engelse woordjes vanuit zijn tenen opgeduikeld te hebben, maar echt veel was het niet. Hij liet ons foto’s van zijn projecten zien en vertelde dat Ani al 5.000 jaar oud is, maar heel vaak verwoest is. Eerst door de Armeniërs (wat ik niet geloof) en daarna door de Seldjoeken, Ottomanen, Russen en Turken.

Het is hier trouwens in oktober al behoorlijk koud. Het kan hier dan al -30 °C worden. Vandaag was het 7 °C en voor morgen geven ze zelfs 15 °C op. ’s Nachts hangt de temperatuur rond het nulpunt. Maar het goede nieuws was dat het in Sjanlì Urfa (Zuid-Turkije) nog wel 30 °C is.

Hoewel het niet één van onze gezelligste bezoekjes was, heeft deze visite me wel een stuk minder bang gemaakt. Zijn hulpje uit het dorp heeft ons gezien en weet nu dat we hele normale en vredelievende mensen zijn. De architect zelf is ook doodnormaal en blijft vannacht gelukkig in dit huis slapen. Hij wil hier een nachtclub van maken, maar dat gaat nog wel tien jaar duren. Wat een plek om een casino en nachtclub te maken. Dat verwacht je toch niet van een architect die stokoude dingen restaureert? Een casino in Ani is wel een heel wanstaltig slechte combinatie!