72. We gaan toch!

Na een matige nacht, reden we ’s morgens Çorum in. Volgens de reisgidsen was dit een uiterst dubieuze stad vol vervelende mensen, die zo ongeveer zouden staan te dringen om mensen een poot, en ’t liefst twee uit te draaien. Nou, hier zaten we echt op te wachten. Maar vanaf de allereerste keer dat we de weg naar een veilige parkeerplek voor de camper vroegen tot aan het reisbureau toe werden we overal even vriendelijk geholpen. Echt alles en iedereen zat mee. Zie je wel, hier rust duidelijk zegen op. Wij gaan naar huis!

Helaas voor ons spraken ze bij het reisbureau nog geen 20 woorden Engels. Zelfs het uitleggen of je nu een enkeltje of retourtje geboekt had, lukte hen niet. Met veel hints en pen en papier kwamen we erachter dat er voor aankomende nacht nog plaats op een vlucht is en dan moeten we woensdag weer terug naar Ankara. Maar de vraag hoeveel het zou gaan kosten, begrepen ze ineens weer niet. Laat staan dat ze wisten hoe het met onze camper moest. De verkoper ging iemand bellen en gaf Gerard de hoorn.

Tot zijn verbazing kreeg hij een perfect Engels sprekende vrouw aan de lijn, die hem haarfijn vluchttijden en prijzen kon vertellen. Zij wist ons echter ook niet te vertellen hoe het met de camper moest, maar daar zou ze achteraan gaan. Al heel snel belde ze weer terug. Ze vertelde, dat ze in de stad geen gehoor had gekregen omdat het weekend was en daarom had ze naar de luchthaven van Ankara gebeld en het iemand van de douane voorgelegd. Volgens hen was het geen probleem. We zouden de camper op het vliegveld kunnen parkeren en zij zouden dan een extra verklaring opstellen. Er zou niets aan de hand zijn. “Echt niet? Zeker weten? Heeft u het allemaal 200% goed begrepen?” “Ja, ik garandeer jullie, dat jullie zonder problemen naar Holland kunnen vliegen. Jullie zullen op tijd zijn voor het afscheid en de begrafenis. En als er problemen zijn, mag je mij dag en nacht bellen.” De prijs was € 940. Hoewel het een behoorlijk bedrag was, besloten we het toch te doen.

Helemaal gerustgesteld boekten wij dus twee peperdure retourtjes. Vannacht vliegen we en morgen 10.30 uur zijn we in Amsterdam! We waren ontzettend blij. Nu konden we toch bij alles zijn. Morgenochtend om half 11 zijn staan we op Schiphol, waar Berry ons op komt halen en meteen doorrijdt naar de afscheidsbijeenkomst.

Heel blij belden we naar huis, waar papa opnam. Hij zei: “Je bent stapelgek, maar ik heb er veel respect voor!” Wauw, dit voelde heel erg goed! Ook pa en ma de Jong waren blij voor ons dat het uiteindelijk toch nog gelukt was. De planning is superkrap, maar we vertrouwen erop dat we het gaan halen.

In Çorum hebben we nog even geshopt. De vrolijke tuniekjes pasten niet, maar bij een muziekwinkel slaagden we wel. Ze hebben ter plekke twee cd’s voor ons gemixt en gebrand. Wat grappig, dat dat hier zo maar kan. We hadden een leuk gesprek met een Duits sprekend meisje en ook bij de bakker, waar we een flinke doos baklava voor onderweg kochten, waren ze even vriendelijk. Dus wat die reisgidsen nu bedoelen met de tekst dat Çorum de stad van de oplichters zou zijn? Wij hebben er niets van gemerkt. We vonden het overal juist bijzonder aardige mensen. We voelden ons na het boeken echt beter en konden ineens ook weer een beetje genieten.

De weg naar Ankara kunnen we inmiddels geblinddoekt uittekenen, dus dat gaan we wel vinden. Omdat we vannacht pas gaan vliegen, hadden we nog wel even tijd om ergens onderweg wat te gaan wieberen. In het plaatsje Sungurlu bleek een grote markt te zijn en is het woord toerisme nog niet uitgevonden. We vielen dan ook vreselijk op en hadden continu aanspraak, van jong tot oud. We hadden bijna zo’n paal nodig, waar mensen een nummertje konden trekken.

De stad was vergeven van de paard en wagens en heel veel mensen wilden graag op de foto. En als je in een winkel wilde kijken, kreeg je meteen een escorte van minstens vier man achter je aan. Bij één van die winkels kon ik me aardig in het Turks redden en hadden ze niet eens meteen door, dat ik niet uit Turkije kwam. Dat vond ik best grappig.

Zodra we een winkel uitkwamen, stonden er telkens vier jongetjes op ons te wachten. Het leken wel kleine bodyguards! In één van de winkels heb ik nog een zwarte rok voor de begrafenis gekocht. Eigenlijk hadden ze geen pashokjes, maar ik mocht wel even naar de keuken. De vrouwen waren heel vriendelijk toen we vertelden dat we in verband met het overlijden van een familielid vannacht terug zouden vliegen. Hun vriendelijkheid deed ons erg goed.

Om 16.00 uur verlieten we het grappige stadje Sungurlu. Onderweg naar het vliegveld hebben we snel nog wat meer nette kleding voor de begrafenis gekocht en ook een flinke tas om het een en ander mee te nemen. Tja, in een camper heb je nu eenmaal geen koffers aan boord. We waren gelukkig redelijk snel geslaagd en zetten er daarna flink de pas in. We willen een beetje bijtijds op het vliegveld zijn voor het geval de douane toch wat moeilijk doet en extra traag zou zijn in verband het superhete weer. Op naar Ankara maar weer. Het begint een aardig dure stad voor ons te worden…