84. Vele handen... waren hard nodig

Na deze rare ochtend, reden we snel door naar het wereldberoemde Sumelaklooster, dat strak tegen de loodrecht oprijzende rotsen aangeplakt lijkt te zijn in een prachtig natuurpark. Wij hadden ons dan ook ingesteld op busladingen vol toeristen. Ook stond er in onze reisgidsen dat je vanaf de parkeerplaats nog zeker een half uur zou moeten klimmen. Ik had dan ook al braaf een tijdje ervoor rust genomen. Maar toen we bij de parkeerplaats aankwamen, bleek de weg al 3 kilometer doorgetrokken te zijn, wat weer een eind lopen scheelde. De weg was bijzonder steil, smal, diverse haarspeldbochten en ook hier waren de woorden veiligheid en vangrail nog niet doorgedrongen. Gelukkig voor ons was het ontzettend rustig.

Op een gegeven moment lagen er gigantisch veel keien langs en half op de weg, waardoor het een aardige hindernissenbaan werd. Even later was het nog steeds een zandpad. Is dit de goede weg naar het klooster wel? Hier kan toch geen bus rijden? Wij stopten dan ook om te overleggen en te kijken wat we zouden doen. Op een gegeven moment zagen we er een dolmusbusje (taxi) overheen scheuren en dat ging eigenlijk prima. Wij besloten zijn spoor dan ook te volgen. De eerste meters gingen nog wel, maar opeens slipten de banden en stonden we vast. Muurvast in de modder en hoog in de bergen.

Misschien in zijn achteruit? Helaas, dat ging niet. Dan proberen we het maar weer eens vooruit maar dan met extra veel gas erop. Chips, wéér geen beweging! Dit scenario herhaalden we nog enkele keren, maar het zette absoluut geen zoden aan de dijk. De camper bleek stokstijf staan. Omdat we inmiddels behoorlijk diep in de zooi zaten, besloten we stenen te gaan verzamelen om een opritje bij de banden te creëren. Het leek ons best een goed plan, maar helaas bleek het niet te werken. Dan gaan we maar graven, komt die pioniersschop ook weer eens van pas. Alweer een leuk idee, maar ook alweer het zelfde resultaat. Niets dus. De keien die in het zand bleken te liggen, waren te groot om weg te krijgen. Tja, daar sta je dan. Een licht gevoel van schaakmat hadden we toch wel.

Op een gegeven moment kwam er een auto aan met een vader en twee volwassen dochters. De vader dacht het klusje wel even te klaren. Hij bleek dezelfde ideeën als wij te hebben, maar ook hem lukte het niet om de camper weg te krijgen. Gelukkig voor ons kwamen er nog meer auto’s aan en iedereen kwam natuurlijk kijken en helpen. Even later vonden we iets verderop nog wat planken. Zou dit dan het beroemde ei van Columbus zijn? Net toen Gerard weer achter het stuur kroop voor poging zesentwintig, bleek de motor óók niet meer te starten! We gaan weer lekker… Nee hè, is vastzitten voor vandaag nog niet voldoende? Maar omdat de camper iedere dag wel een keer zo’n geintje heeft, dachten wij dat het over vijf minuten wel weer zou lukken.

En het werd maar drukker en drukker op de weg achter ons. Hoe meer mensen erbij kwamen, hoe meer ideeën we aangereikt kregen. En alsof één camper met pech nog niet voldoende was, kreeg een andere auto ook startproblemen. De Duitse bestuurder had wel een hele bizarre tip voor ons: “Zet je krik eronder en haal de slippende band eraf, dan slipt je camper ook niet meer!” Tjonge, wat een lumineus blond idee. Dat ie het überhaupt uit durfde te spreken. Wat een stom advies! En hoe wou je eigenlijk een krik in deze blubberzooi zetten? Wat een gedoe allemaal. En zo modderden we een tijdlang letterlijk en figuurlijk door, totdat mij iets te binnen schoot. “Gerard, jij hebt jaren geleden toch eens antislipmatten voor je verjaardag gevraagd?” Dit bleek inderdaad zo te zijn en Gerard dook dan ook meteen de camper in, om ze te gaan zoeken. Hij zette in no-time alles op z’n kop - wij hebben inmiddels een rijdende zandbak - maar uiteindelijk kwam hij er toch mee naar buiten. We waren helemaal blij. “Nu zal het toch wel gaan lukken?”

Hoopvol stonden we met een flinke groep om de camper heen. Vol verwachting klopten onze harten. Yes, in ieder geval startte hij weer. Dat was een goed begin. En nu verder! Maar nee, we zagen alleen maar zwaar slippende banden en totaal geen voor- of achteruitgang. Eén Turk kon het niet meer aanzien. “Je moet gewoon veel meer gas geven. Laat mij maar eens! En voordat we het wisten zat hij ineens achter het stuur in de camper. Gelukkig voor Gerards ego, maar jammer van de actie, lukte het hem ook niet.

Tja, daar stonden we dan. Niemand kon meer naar het klooster toe. Dé bezienswaardigheid van deze streek! De mensen moesten ons dus wel helpen. Wat dat betreft was het een zeer strategische plaats om panne te krijgen. Maar de meeste Turken zijn toch wel heel hulpvaardig. In Nederland zou je bij zoiets meteen een toeterinvasie over je heen krijgen, maar hier niet. Zelfs de twee dochters in hun nette kleren bleken niet vies van een beetje vuil, want ze stapten zo in de modder en begonnen fanatiek mee te duwen. Gelukkig voor ons spraken zij zeer goed Engels en waren zij dan ook de leidende figuren van de reddingsactie. Op een gegeven moment liep er een man of 20 om de camper heen. Er werd druk gegraven, stenen verzameld en geduwd. En eindelijk, eindelijk, na dik drie kwartier emmeren, duwden we hem er met zijn allen onder luid gejuich uit. Geweldig, wat een saamhorigheid!

En dan moet je niet denken, dat ze daarna zo snel mogelijk weer in hun auto stapten om door naar het klooster te racen. Nee, ze adviseerden ons om meteen maar te keren, want als het dan wéér mis ging, konden ze ons er met zijn allen nog een keer uithelpen. Wauw, dit kun je alleen maar in Turkije verwachten! Terwijl Gerard naar een iets breder gedeelte van de weg reed, vulden wij met zijn allen de inmiddels zeer diepe kuilen op met stenen en grind.

Op een gegeven moment kwam Gerard er weer aan. Maar om op de toch al niet zo brede weg niet wéér te verzakken, moest hij er dus omheen. En dat betekende, dat hij rakelings langs het ravijn moest rijden! Eén foute beweging en hij valt met de camper zo’n 80 meter naar beneden in de afgrond. Het was heel erg spannend, want hij had verdorie geen centimeter speling. Ik schrok me helemaal kapot toen ik het zag. Het leek wel een nachtmerrie! Je moet er toch niet aan denken, dat je je geliefde voor je ogen ziet verongelukken?! Maar gelukkig stond Gerard even later weer veilig op de ‘normale’ asfaltweg, voorbij het modderbad.
Zo en nu gaan we met zijn allen de Duitser in zijn vette auto met pech helpen. Hij bleek niet naar de Duitse ANWB te kunnen bellen. Dit zouden wij dan wel doen. Terwijl Gerard weer helemaal terugliep naar de camper, bleek de auto ineens op miraculeuze wijze weer te starten. Zonder dat we het klooster gezien hadden, waren wij er al helemaal van overtuigd dat we op een bijzondere plek waren beland. Het spookt hier!

Daarna hebben we met de ontzettend aardige meiden het klooster bezocht. Het was spectaculair gelegen en maar liefst 4 verdiepingen hoog. Aanvankelijk was het helemaal uitgehouwen in de rotsen. Pas honderden jaren later werd er een voorgevel bij gebouwd. Het kerkje was zowel van binnen als van buiten helemaal vol geschilderd met fresco’s. Helaas waren ze zwaar beschadigd doordat heel veel mensen er hun naam dwars doorheen gekledderd hadden. Wat bezielt hen toch? Echt heel jammer. Ook waren er een aardbeving en een aantal branden geweest, waar het geheel niet echt van opgeknapt is. We konden dan ook maar bar weinig zien. Bovendien was men een groot deel aan het restaureren. Jammer.

Op een gegeven moment liepen alleen wij er nog. Volgens de boekjes word je hier zowat onder de voet gelopen door de toeristen en kun je er beter alleen ’s morgens heengaan, omdat het hier ’s middags vrijwel altijd regent. Het gemiddelde is 3.000 mm per jaar (4x zoveel als in Nederland). Maar bij ons gaat nooit iets normaal en soms is dat mazzel. Geen busladingen toeristen, alleen wij tweeën! Genietend van de prachtige plek, de zon en vooral al die mensen die ons zo spontaan en aardig geholpen hadden. Het was echt een hartverwarmende plaats!