113. Een waterig dagje

Vandaag belooft het een lange, waterige dag te worden. Gerard stond vroeg op, want de waszak was inmiddels overvol geraakt. Halverwege het uitspoelen, was het water ineens op. Dat is in deze streek niet de eerste keer. Nu weer geen water, pas was de lucht op en toen we onlangs wat brieven op de bus wilden doen, was deze gesloten. We dachten eerst nog, dat de man het postkantoor bedoelde, maar het bleek toch echt de brievenbus te zijn. Alles is hier 7 dagen per week en zowat dag en nacht open, maar nu hebben we dus toch een uitzondering gevonden: de brievenbus is gesloten. Dit hadden we zelf niet kunnen bedenken.

Vlakbij ons drie sterren hotel alias tankstation (één ster voor diesel, één voor water en één voor veiligheid) zou een mooie waterval moeten liggen. Hoewel we de bordjes volgden, kwamen we 10 minuten later weer op de doorgaande weg uit, waar ook zo’n bordje met ‘watervallen’ stond, maar dan weer terug. We snapten er geen hout van. Gelukkig voor ons kwam er net een dolmusbusje aan (soort groepstaxi). We besloten deze te volgen en toen stonden we binnen 5 minuten op een parkeerplaatsje.

Hoewel we niet echt in de bergen reden en we dus ook niet zo gek veel waterval verwachtten, waren de watervallen toch heel mooi. Onder de strakblauwe lucht vielen duizenden liters per minuut met donderend geraas vanaf de hoogvlakte de rivier in. Hoog boven deze rivier was er een heftig zwiepende hangbrug gefröbeld. Als je er even naar keek bewoog hij al. Arme Gerard.

Tot onze verbazing kwamen we hier een groep Nederlanders tegen. De eerste landgenoten na 4 maanden. Ze denderden massaal de brug over om koffie of thee te gaan drinken. Ze keken niet op of om. Laat staan naar de waterval. Hallo! Wat zijn we hier aan het doen? Hebben ze hem nu niet gezien, of is het zo’n gezelschap wat overal geweest wil zijn, maar eigenlijk alleen wil koffiedrinken en roddelen?

In tegenstelling tot deze groep gingen wij wel een kijkje nemen en daalden wij voetje voor voetje de rotsen af om beneden een paar foto’s te maken. Lekker water trouwens. ’t Is dat ik zo gauw ziek ben en het niet al te warm is, anders had deze dame weer eens zeer uitgebreid en met een goede straal kunnen douchen.

Niet al te veel kilometers later, zagen we de eerste uitlopers van het enorme Van-meer langs de weg. Tot onze verbazing was het prachtig blauw, uiterst rustig en helemaal niet ruig. Wij hadden over een enorm diep meer gelezen, dat omringd is door meer dan 20 bergen die een top hebben boven de 3.000 meter. En dus hadden wij iets donkers en wilds in gedachten. Door de vele bergen kunnen ze rondom dit gebied geen spoorlijn aanleggen. De treinwagons worden vanuit Tatvan overgevaren naar Van (aan de andere kant van het meer) waar ze weer op de rails gezet worden en door kunnen naar Iran. Wel apart zo’n treinreis.

Het meer schijnt trouwens zo diep te zijn, dat het niet te meten valt. Zelfs bij de oevers is het ook al gauw zo’n 100 meter diep. Het water is enorm sodarijk, waardoor er geen vis zit. Hierdoor wordt er nauwelijks op gevaren en is het een uiterst rustgevende plek. Op een gegeven moment was het water ineens helemaal wit. Is dit met extra soda en bijzonder geschikt voor de was of is het vervuiling? Wat het ook was, het zag er in ieder geval bijzonder apart uit.