78. Niksar niksan

Vandaag gaan we weer een beetje reizen. Na een onrustige nacht vol gekke, onlogische dromen, reden we om 12.15 uur weg. Maar niet voordat we een bedankbriefje (in het Turks) geschreven hadden voor onze vriendelijke buren. Dit vonden ze erg leuk, want we waren nog niet eens bij de camper of de vader van het meisje kwam er al aan. We kregen alwéér een emmer fruit. Dit keer waren het een paar kilo appels. En daar bleef het niet bij, want we werden ook meteen uitgenodigd voor het avondeten! Hoewel we dit erg leuk en lief vonden, hebben we het aanbod niet aangenomen. We willen graag weer verder. Daarna zijn we nog even bij de plek geweest waar we afscheid van tante Nelly hebben genomen. Het blijft moeilijk. Wel heb ik op de een of andere manier het gevoel dat het al beter met haar gaat; ze komt sterker en blijer over. Ik hoop zo dat deze gevoelens allemaal kloppen!

Voordat we vandaag weer ergens in de middle of nowhere belanden, gaan we eerst maar eens tanken. Ook hier waren de mensen weer heel aardig. Terwijl de pompbediende aan het tanken was, dacht Gerard even het achterraam te zemen. Maar nee, dat hoefden klanten niet zelf te doen. Dat was zowat een belediging. Tijdens het wachten kwam iemand mij zelfs nog een trosje druiven brengen!

De weg naar de kust is goed en we begonnen de rit met Turkse les. Om een uur of 3 waren we in Niksar, waar we een oude brug wilden bekijken. Hij was zó oud, dat hij van ellende in elkaar gezakt was. Zowel letterlijk als figuurlijk bleek ons reisdoel in het water te zijn gevallen. Verder was er hier niets te bekijken. Niksar was dus niks an.

Bij een tankstation hebben we warm gegeten. Terwijl ik de vaat deed, spoelde Gerard de was uit. Op een gegeven moment stonden er wel 20 mensen strak om hem heen. En maar kijken. En niet even, nee de hele tijd. Echt ziek! Zelfs Gerard werd er niet goed van, maar hield het desondanks toch dapper vol. Het uitwringen besloot hij echter maar achter de camper te doen, zodat hij uit het zicht stond. In elk ander land had dit vast prima gewerkt, maar hier natuurlijk weer niet. Het was niet te geloven, maar de hele meute kwam doodleuk óók achter de camper staan! Ik zou ze het liefst bij de oren willen pakken en die koppen een halve slag de andere kant op draaien. Het domheidsgehalte was weer erg hoog vandaag. Ik wou dat die mensen het woord ‘privacy’ eens uitgelegd kregen! Ga toch een cursus breien volgen of ga naar de bingo als je niets te doen hebt.

Voordat we de bergen introkken hebben we in Akkus - een gat van niets - nog wat boodschappen gedaan en een lichte poging tot winkelen. Dit was echter geen succes. De mensen waren hier absoluut vreemd en zeker niet Turks. De een was nog stugger dan de ander. Maar, het voordeel hiervan was, dat ze je wel lekker met rust lieten. En dat is toch ook wel eens prettig.
Na een beetje puzzelen op de kaart welk weggetje we zouden gokken, gingen we weer verder. Wat we ook kiezen, we moeten sowieso een bergpas gaan rijden. Hopelijk gaan we nog iets van het nomadische Turkije meemaken. De standaard huizen hebben inmiddels plaatsgemaakt voor kleine, armoedige huisjes met grappige schuurtjes op poten. Dit om het ongedierte zoveel mogelijk te weren. Volgens mij klimt een muis hier zo naar boven, maar Allah… dat moeten ze zelf maar uitzoeken.

Ook de hazelnoottaferelen keren weer terug. Verder zagen we vandaag opvallend veel busjes met stapels bagage bovenop hun daken. Voor toeristen waren het er veel te veel. Wij denken dat het mensen van de yaylas zijn, die weer terug naar het dal keren.

Om 19.00 uur reden we een bergdorpje van niets in en 1 minuut later hadden we al een plekje. Geweldig. De mensen die er nog zijn laten ons heerlijk met rust en het is hier erg koel. Meer dan 15 °C gaat de thermometer hier niet halen. Dat riekt naar kaarsjes en dekentjes, yes!

Omdat we vandaag bij een tankstation al warm hadden gegeten, waren we nu snel klaar. Een broodje, potje thee en natuurlijk de kaarsjes aan. Gezellig. Zou tante Nel dit soort dingen niet heel erg missen? Zij hield er ook van om dingen gezellig te maken. Ik hoop zo dat ze ergens is en dat het goed met haar gaat!