28. Alweer koffie?

’s Middags hebben we nog een paar dorpen bezocht, waar we ook overal bijzonder vriendelijk ontvangen werden. Iedereen wil je koffie aanbieden, maar zelf mag je niets geven, want dan voelen ze zich erg ongemakkelijk. Fraai is dat. Daar zitten wij dan met onze grote voorraad Hollandse stroopwafels, die al aardig op vloeibare stroop beginnen te lijken. De mensen weten echt niet wat ze zien, als wij met onze camper zo’n afgelegen dorpje inrijden.

Stomverbaasd word je aangestaard. ‘Wat gaat er nu gebeuren?’ blijkt iets wat ze dan denken. In veel dorpjes is toerisme onbekend. Er komt ’s zomers hooguit iemand, die er vroeger heeft gewoond. Ze vinden het geweldig om een buitenlander te zien, en dan nog wel eentje (twee) die zelf met de auto hierheen komt! Ze zwaaien en willen graag op de foto. Ze vechten zowat bij wie je op de koffie mag komen. Deze dorpen worden echter met uitsterven bedreigd, vertelde een meisje, dat goed Engels sprak. Enkele jaren geleden werden er nog zo’n 35 baby’s per jaar geboren en nu nog maar 2. Wij vinden dit, net als de bewoners zelf, doodzonde!

Op een gegeven moment gingen we weer een ander dorpje in. Maar dit bleek niet zo eenvoudig te zijn. De weg was niet slechter dan anders, borden hadden we hier toch niet nodig omdat we gewoon op de bonnefooi reden en de camper deed het ook normaal. Er bleek een ezel dwars over de weg te liggen. Nadat we braaf even een paar minuten gewacht hadden, werd het duidelijk dat hij prinsheerlijk in de schaduw bleef liggen. Ai, nu moet ik eruit en ik ben niet zo’n held met dieren, die groter of kleiner dan een hond of poes zijn. Gelukkig bleek hij vast te zitten aan een lang touw. Heel voorzichtig begon ik het touw in te halen, maar je voelt hem al aankomen hè? Hij deed het spreekwoord alle eer aan en bleef dus gewoon eigenwijs staan. Maar heel langzaam kreeg ik hem toch de berm in. Gerard lag intussen helemaal dubbel van het lachen. En bedankt, ik stap nog eens uit.

Nog geen 10 meter verder zagen we een oud vrouwtje op blote voeten, dat zojuist haar kleden geveegd en gewassen had. Ze had haar teiltje omgewassen en de boel geveegd met een bos stro aan een plankje. Toen ze ons zag uitstappen, wilde ze weggaan. Dit was niet onze bedoeling. Snel pakte ik een fles drinken en wat bekertjes. En zo zaten we even later met zijn drieën op de rand van de waterput van een drankje te genieten. Ook zij vroeg de oren van ons hoofd, maar verder dan ‘nje rozoemiem, dobar den en Hollanda’ kwamen we niet. Het was vooral weer veel glimlachen en gebarentaal, wat geen fluit hielp. En toch was het leuk! We gebaarden nog dat ze wel even de camper in mocht, maar dat zag ze toch niet zitten. Tja, dan eten we wel samen.

Na de lunch en mini-siësta besloten we het dorp te voet te gaan verkennen. Ook hier waren ze allemaal weer even vriendelijk. Ze vonden het geweldig leuk om een praatje met je te maken alias hints te doen. Ook op de foto gaan vonden ze een hele eer. Da, da, kom maar op met die camera. Soms liepen we zelfs bijna een huis in voor een foto. Drie tabaksbladenrijgers zaten bovenop een trap, waaronder een heel oud wijfje. Hier liepen we na een voorzichtig ‘Dobar Den’ en een vriendelijk gezicht een paar treetjes op. Aha, ze vonden het wel leuk. Maar ook de andere dik aangeklede stoffige oude vrouwtjes vonden het wel gezellig dat we langskwamen. Bij de een kreeg ik eens een arm om me heen en bij de ander werd Gerard enthousiast de hand geschud.

Op een gegeven moment lieten mensen zelfs hun werk liggen om óns even te kunnen zien. We voelden de geruchten zowat om ons heen gonzen. “Zeg, heb je ’t al gehoord? Er lopen hier twee Hollanders, die alles op de foto zetten!

Gelukkig stond er op een gegeven moment een meisje van 12 bij, dat al wat Engels op school gehad had. Haar moeder nodigde ons uit voor de koffie. En wat een geluk hadden we, ze bleken precies in het straatje te wonen, waar wij graag in wilden, maar niet durfden omdat er zoveel honden lagen. Er bleken 3 generaties en 14 personen in het huis te wonen, waar de houtzagerij bij hoorde. Opa had de grootste lol dat wij er waren en poseerde enthousiast aan de machines, Gerard tussen de bedrijven door amicaal op de schouders kloppend. Toen deze fotosessie afgewerkt was, gingen we met z’n allen de smalle veranda met lange banken op, waar we ons om de tafel heen wurmden. Koffie lusten we niet, water is vragen om ziek te worden, dus zaten we even later weer aan een groot glas bier. En opa maar lachen. Hij amuseerde zich kostelijk. Hij vond het geweldig dat wij er waren. Wij zaten hier lekker aan het bier in de zon en z’n zoon was aan het werk! Aldus de vertaling van zijn kleindochter.

Het was weer reuzengezellig. Aan het eind van het gesprek moesten de adressen uitgewisseld worden. In de dorpen bleek de postbode niet te komen, maar in de stad Berovo, waar ze buiten de zomervakantie wonen, hadden ze wel een brievenbus. Per 1 september kregen ze zelfs e-mail! De vrouwen vonden het zo leuk dat we er waren, dat ze ook spontaan hun telefoonnummer gaven. Dat zullen fijne gesprekken worden… Dochter Ivana begreep dat dit geen succes was en schoot dan ook spontaan in de lach. Volgend jaar moeten we zeker weer terugkomen. Tjonge jonge, we doen hier aardig wat connecties op, op zo’n zwoele zomerdag.

Weer in de auto zaten we helemaal te glunderen van blijheid. Wat een dag, wat een mensen en wat een land. We hebben het helemaal in ons hart gesloten. Doodzonde dat we geen taalgidsje en reisboek hebben. Dit land is absoluut voor herhaling vatbaar!