50. Vloeken in de kerk

Ook de tweede dag in Turkije was geen succes. Voordat we richting Anatolië reden, wilden we nog heel even Edirne in, in de hoop de nare smaak van gisteren een beetje kwijt te raken. In de grote moskee was net een dienst aan de gang en ik werd dan ook meteen naar boven gestuurd, waar zich het vrouwengedeelte bevindt. Gerard wilde ook graag naar boven om een mooie foto te maken, maar hij mocht daar nu juist niet heen. Ook kreeg hij trouwens een witte jas voorgebonden, omdat hij een korte broek droeg. Het was geen gezicht, want aan de achterkant, zag je nog steeds zijn blote benen…

Op het binnenplein was het een drukte van belang. Er stonden zelfs rijen wachtenden voor de fontein met de talrijke kraantjes. Ook liep er een aantal hinderlijk opdringerige zigeunerkinderen. Zelfs voor zigeunerbegrippen waren het hondsbrutale krengen. Ze bleven ons maar opfokken met woorden en gebaren. Eén van hen pakte Gerard zelfs beet. We werden hen spuugzat, want we konden niet eens meer normaal rondlopen. En dat nota bene op het binnenplein van de moskee. Ik vond het vloeken in de kerk.

Foto’s recht in hun gezicht maken hielp maar even en daarna begon het getreiter weer. Wat een K..volk! Ook dreigen met de politie deed hen niets. Ze bleven maar doorgaan. Knettergek werd je ervan. Ze maakten ons met hun rotgedrag helemaal belachelijk. Op een gegeven moment heeft Gerard de politie echt gebeld. Hoewel de agent ophing omdat hij ons niet verstond, had hij wel begrepen waar we waren en wat er speelde.

Binnen no-time liep er een agent met knuppel het plein op. En de Turk vlak bij ons, die hoorde dat we zo lastig gevallen werden, bleek ook de politie gebeld te hebben. Al gauw liep er dan ook heel wat blauw rond en zagen we de zigeuners keihard wegrennen. Wauw, we hadden nog nooit zoveel actie bij zulke types gezien. Ineens moesten we met iemand in burger van de politie mee en kwam er wéér een auto vol agenten aanrijden. Onze foto’s, waar dat tuig van de richel goed op te zien was - laat dat maar aan Gerard over - werden aandachtig bekeken en even later konden we ons pad weer vervolgen. De agenten vonden het erg vervelend voor ons, maar we hoefden niet bang te zijn. Tot aan de bazaar kregen we zelfs nog een escorte mee die ons goed in de peiling hield en keek of we niet weer werden lastig gevallen. Wauw, wat een service!

Tjonge, wat rukte er een hoop blauw uit. Iets teveel, maar het voelde wel goed. We werden tenminste serieus genomen. Gerechtigheid. Nu maar hopen dat ze die bloed onder je nagels vandaan zuigende ellendelingen binnenkort eens grijpen. Bah, ik haat dat walgelijke, zieke gedrag van hen! In theorie ben ik heel vredelievend, maar vandaag dus even niet.