51. Laat ons alsjeblieft met rust!

Niet alleen in Edirne hadden we last van irritant volk, maar ook onderweg. Op alle drie de parkeerplaatsen waar we op weg naar Istanbul stopten, kregen we hardnekkig en zwaar ongewenst bezoek.

Op de eerste parkeerplaats besloten we de was in de week te zetten en iets te eten. Zit je net aan een picknicktafel, komt er gezellig een supervadsige kok bij ons zitten, die ons aan één stuk door met de meest impertinente vragen bestookte. We hadden dan ook al snel gegeten en gedronken.

Op de tweede parkeerplaats wilden we de was weer uitspoelen. Ook hier kregen we meteen bezoek van een zich stierlijk vervelende man, die misschien niet extreem onaardig was, maar zich echt óveral mee stond te bemoeien. Hij rukte ongevraagd de emmers uit mijn handen en ging ze zelfs in de camper zetten en probeerde tussen de bedrijven door nog wat maïskolven aan ons te slijten. “Zien wij eruit als hamsters of zo?”

Even later probeerde hij ons ervan te overtuigen, dat we de was toch echt met zíjn zeep moesten doen, die hij in een grote tank had staan. “Hallo, heb je niet door dat we de was al aan het uitspoelen zijn en dat je daar in Nederland geen zeep bij nodig hebt?” Maar nee, meneer had überhaupt niet zoveel door. Hij blijf maar in onze nek hijgen. Wij gingen van ellende de was dan maar achter de camper uitspoelen. Dan staan we én uit het zicht én in de schaduw. Het leek ons een aardige oplossing. Maar helaas, die vlieger ging niet op. Turkie dom - Turkie niet begrijpen, want Turkie kwam nu ook gezellig achter de camper staan. “Man, hoepel alsjeblieft een eind op! Ga een hobby zoeken, maar laat ons nu eens met rust!”

Omdat het ons inmiddels wel duidelijk was, dat het woord privacy hier totaal onbekend is, besloten we maar weer bij het kraantje te gaan zitten. Het scheelde in ieder geval weer veel lopen. Maar hoe interessant kunnen een witte was en twee inmiddels boze en zwijgende Hollanders zijn? Die vent zat zowat ín de emmer? Echt niet te geloven.

Toen we klaar waren wilde ik nog een emmer water over mezelf heen gooien. De man gebaarde dat ik dat niet moest doen want er zouden douches zijn. Dat had Gerard ook al lang ontdekt, maar volgens hem stonk het daar nog erger dan een zwerm ranzige reigers. Nee, ik gooi hier wel een emmer over me heen. En hij maar kwijlen en maar gluren… Toen ik even later terugkwam om nog een emmer water voor de tank te halen, trok hij deze uit mijn handen en wilde hem over me heen gooien. “Vent, blijf toch eens van ons en onze spullen af!” Toen Gerard een tel uit het zicht was, gebaarde hij dat ik me toch echt bij hem moest gaan douchen. En dan zou hij me wel lekker insoppen en een fantastische massage geven. Gadverdamme, wat een gore smeerlap! Het lijkt me raadzaam dat hij zelf maar eens een douche gaat nemen. Een ijskoude wel te verstaan. Het liefst had ik hem op zijn kop in een regenton gezet, maar die hadden ze hier helaas niet.

Ook bij de derde parkeerplaats was het niet gezellig. Hier probeerden ze je meteen sneaky de duurste diesel aan te smeren en intussen ongewenst en ongevraagd een oliecontrole uit te voeren. Nou, dat kan mijn eigen camperman heus wel zelf! Je staat verdorie nog niet stil of er hangt al weer iemand bij je raam te kletsen. Het wordt inmiddels behoorlijk irritant.

Ik wou dat we eens ergens met rust gelaten werden. Turkije bevalt ons tot nu toe dan ook nog niet echt. En dan is het ook al weken smoor- en smoorheet. Gerard heeft inmiddels een kletsnatte theedoek in zijn nek liggen en hij vindt het nog lekker ook. De echte Gerard kenners weten nu echt hoe verschrikkelijk heet het moet zijn. Het liefst had hij zijn voeten ook nog in een emmer koud water gezet, maar dat rijdt wel heel erg rot. Bovendien passen zijn dikke, stoere bergschoenen daar vast niet in.