94. Halve zool

Omdat we nu de mooiste weg van heel Turkije aan het rijden zijn en we amper een huis, laat staan dorp tegenkomen, besloten we in het eerste beste gat dat we tegenkwamen, maar een plekje te gaan zoeken. In een gebied zonder campings is het altijd weer een verrassing waar je ’s avonds uitkomt. Deze dag hadden wij een mooi plekje langs de rivier, tegenover een dorpje gevonden. Nou ja, dorp. Het was een gehucht met een stuk of 8 huizen, die niet eens allemaal bewoond waren. Wij gaan nooit zomaar ergens staan. We vragen altijd of het mag en of het ook veilig is. Hier viel dat niet mee. We bleken in een spookdorp terecht te zijn gekomen. Maar na 10 minuten zoeken, had Gerard dan toch iemand gevonden. De vrouw dacht dat het wel veilig was. Mooi. Voor de zekerheid hadden wij de camper tussen de bomen gezet, zodat we vanaf de weg totaal niet opvielen. En al zeker niet in het donker.

We waren erg blij dat we vandaag eens iets op tijd gevonden hadden. Na een heerlijke nasischotel à la Gérard, ging hij aan de gang met fotoshop en zorgde ik voor livemuziek met m’n accordeon. Terwijl wij helemaal in ons element waren, werd er om 22.30 uur ineens hard op de deur geklopt. "Chips, wat nu weer? Wat zijn die jandarma’s vandaag trouwens laat?” Een paar weken geleden zouden we nog erg geschrokken zijn als er ’s avonds laat iemand op de deur zou bonken, maar inmiddels zijn we hier in Turkije al heel wat gewend. Nietsvermoedend en ons van de sultans of prinsen geen kwaad wetend, deden we dan ook de deur open.

Het bleek een passerende vrachtwagenchauffeur te zijn, die onze camper had gezien en nu heel brutaal langs kwam. Hij schoof onze barricade ruw voor de deur weg, duwde Gerard half opzij en ineens stond hij midden in de camper. Nu weten we inmiddels wel, dat de meeste Turken erg vrij zijn - voor ons wel eens te - maar deze was wel heel erg ver doorgeschoten. Het woord ‘privacy’ was hem duidelijk nog nooit uitgelegd.

Hij zat overal aan en stelde behoorlijk impertinente vragen, die wij niet eens aan onze beste vrienden zouden stellen. Zo ook over kinderen. “Hoeveel? Waarom niet? Hoe lang getrouwd? Aan wie ligt het? Ik kan het wel.” Hij zou het wel even voordoen. En intussen zat hij al met zijn ranzige poten aan me. Gadver! Gelukkig had ik m’n accordeon nog voor me. Waar zo’n ding al niet goed voor is. Mocht hij ooit totaal ontstemd raken, dan kan ik hem altijd nog als harnas gebruiken. De indringer probeerde hem wel van me af te trekken, maar dat feest ging niet door. Ik had gelukkig allebei de banden stevig om. En maar op alle knopjes duwen en rammen. Hij pakte werkelijk alles beet wat hij zag. Inclusief mij helaas. Gadverdamme wat een griezel in het kwadraat. Je zou hier maar als vrouw alleen reizen. Dan moet je toch minstens accordeon, contrabas of sousafoon spelen om je mannetje te kunnen staan!

Totaal overrompeld lieten we het de eerste minuut over ons heen komen en waren we nog vriendelijk ook. We konden amper geloven dat er zulke halve zolen rondliepen, terwijl ik dit toch wel beter weet. Zodra we weer bij onze positieven kwamen en beseften dat dit verhaal niet gedroomd was, wilden we hem de camper uitwerken. Dit lukte helaas niet echt. Hoewel we toch heel goed ‘dag’ en ‘tot ziens’ kunnen zeggen, kwam de boodschap niet over. Hij bleef maar doorgaan en aan die accordeon rukken. Even later kwam de bijrijder er ook aan. “Nee hè, is dit ook zo’n ontspoorde smurf?” Ik zei tegen Gerard dat dit te gek werd en ik NU de politie ging bellen!

Dit hoorden onze gasten en ze zetten het meteen op een lopen. Wauw! Als je in Nederland zoiets hebt en zegt dat je de politie gaat bellen, kijken ze je hooguit meewarig aan. Maar hier heeft het blauw nog erg veel gezag. Halleluja!

Ha, maar echt slim waren ze blijkbaar niet. We hadden niet eens ontvangst en de politie spreekt negen van de tien keer geen Engels of Duits en in het Turks hadden wij het zeker niet gered. Maar goed, dat wist hij toch niet. Tja, dat hij niet al teveel hersencellen had, was ons al duidelijk geworden.

Wat een walgelijke gast. Ik was flink boos en van de kaart en scheerde al die rot Turken weer over één grote, grove kam. Vandaag haatte ik ze allemaal! Wat zijn het toch een opdringerige, vrijheidsschendende idioten. En dan dat stompzinnige getoeter van hen de hele dag door als ze een camper zien… Er lopen er toch best wel veel rond, waar wat schroefjes los zijn geraakt. Vier op een rij halen de meesten niet. Na dit zwaar grensoverschrijdende gedrag waren we alle twee behoorlijk aangedaan. Ik raakte steeds meer van streek.

Op het moment dat zo’n gast binnen is, heb je geen tijd om te denken of bang te zijn, maar zodra de ‘rust’ weergekeerd is, komen de emoties in alle hevigheid naar boven. Wat een vieze, lompe hufter! Ik wou dat ik hem de camper persoonlijk uitgeflikkerd had! Maar ja, dan heb je waarschijnlijk nóg meer poppen aan het dansen.

Daarna hebben we maar een borrel genomen en allerlei wilde plannen bedacht hoe we het de volgende keer zouden aanpakken. De motivatie om Turks te leren is momenteel tot zwaar onder het nulpunt gedaald. We hebben alleen een zin vertaald van ‘we willen dat u nú weggaat!’ Maar eigenlijk hopen we nog meer dat we deze zin niet zullen hoeven te gebruiken. In ieder geval gaat de deur voorlopig ’s avonds niet meer open!

Terwijl we aan ons stevig ontsmettende drankje zaten, schoot me ineens iets van vanmiddag te binnen. Toen we vanmiddag met de camper het terrein opreden, zag ik een man in een spijkerbroek en geblokt hemd bij een vervallen schuurtje tegen de muur op lopen en er even later overheen kijken. Hij keek me aan en kruiste zijn armen. Toen ik even later weer keek, herhaalde dit zich. Hè, wat gek? Het leek wel alsof hij niet wilde, dat we hier kwamen staan. Maar waar komt die kerel zo ineens vandaan? Net was er in de verste verte nog niemand te bekennen? Ik had geen enkel slokje wijn op en was ook niet in de war of zo.

Toen we de camper op zijn plek gezet hadden, heeft Gerard er nog poolshoogte genomen, maar er was weer niets te zien. Ik had Gerard toen nog niet verteld, dat ik iets of iemand gezien had. Pas ’s avonds na het ongewenste bezoek besefte ik, dat ik iets heel geks had gezien. Want sinds wanneer kan ik recht door een muur heen kijken en hoe kon die man rechtop, zonder ladder of wat dan ook, tegen de muur omhoog lopen? Zou het mijn intuïtie of beschermengel geweest zijn, die me voor deze griezel wilde waarschuwen? Het lijkt er verdacht veel op. Ik weet in ieder geval wel, dat ik dit soort verschijnselen de volgende keer een stuk serieuzer op zal vatten.