97. “Is hier een bakker?”

Terwijl Gerard om de 10 meter stopte voor een foto - als wij 100 km per dag rijden is het veel - zat ik heerlijk met de muziek van Ennio Morricone mee te fluiten. Ik vind dit echte zielsmuziek. Heerlijk!

Na tijden alleen maar natuur, zagen we op een gegeven moment een klein, aftands dorpje liggen. Gerard wilde er wel eens inrijden. Ik ook wel, maar ik was bang om door een half dorp belaagd te worden. Maar goed, laten we het maar proberen. Het gekke is dat ik van te voren juist overal leeuwen en beren in de meest exotische vormen zie, maar zodra we er zijn, stap ik vrolijk op iedereen af en gaat het prima! Helaas onthoud ik zulke ervaringen op de een of andere manier niet, want de volgende keer moet ik wéér eerst door een dierentuin in mijn hoofd, voordat ik me buiten de camper waag en dan meestal het ei van Columbus ook weer naast me zie liggen… Ik leer het echt nooit!

We hadden een geweldige excursie in Kaledibi. Bij het eerste vrouwtje dat achter haar deurtje vandaan kwam, ging ik zogenaamd vragen waar de bakker was. Dan is zij afgeleid en kan Gerard snel een foto maken. Even verderop stond een klein en stokoud schuurtje waar een dikke vrouw uit kwam. Leuk en fotogeniek! Ook hier ging ik maar weer vragen waar de bakker was. Wat denk je? Dit was de bakker! We kregen meteen spontaan gratis 2 warme pides (ronde, platte broodachtige dingen) mee. Terwijl wij gezellig met handen en voeten met de vrouwen aan het praten waren, kwam de ernaast gelegen moskee ook net uit.

Alle mannen die braaf de dienst bezocht hadden, waren blijkbaar beloond (of omgekocht?) met snoep. Heel gul kwamen ze ons allemaal ook wat geven. We voelden ons net kleine kinderen die overal een snoepje kregen. Wel leuk. Natuurlijk kwamen ze allemaal weer gezellig om de camper heen staan. We pakten de kaart van Turkije er maar weer bij, want een ander gesprek lukte niet. De laatste man die over bleef en met wie ik eigenlijk het meeste in gesprek was, bleek de imam te zijn. Het dorpje bleek 60 inwoners te hebben en hij had het er maar druk mee. Hij moet toch 35 keer per week naar de kerk. Tjonge, dat haalt de dominee bij ons bij lange na niet, laat staan wijzelf.

De huisjes hier, hadden er 1.000 jaar geleden waarschijnlijk niet anders uit gezien. Misschien stonden ze er zelfs al. Bij sommige creaties - huizen is wel een heel groot woord - was het een wonder dat ze bewoond waren. Wij zijn echt niet moeilijk of op luxe gesteld, maar dit is toch wel heel erg basic.

Terwijl wij achter het dorp ergens aan het keren waren, kwam de imam weer terug met een zak mooie appels die zijn dochtertje door het raam aangaf. Foto maken, adres gevraagd en toen kregen we ook nog een zak vol mooie tomaten en groene pepers! Wat ontzettend aardig. Ze hebben zo te zien helemaal niets en aan ons - rijke westerlingen - wordt met gulle hand uitgedeeld! Het voelt gewoon gênant. Maar niet aanpakken is helemaal geen optie, dus proberen we het maar goed te maken door thuis leuke foto’s uit te printen en op te sturen.

Onder het praten bij de auto kreeg ik zelfs van een man nog een stuk witte kaas, dat hij al een tijdje gewoon in z’n groezelige handen had. Uit beleefdheid brak ik er een klein stukje af. Wat een rare samenstelling; het leek wel alsof ik iets van leer of zo in mijn handen had? En het smaakte me toch een partij smerig. Echt heel ranzig! Eigenlijk was de kaas al te goor om beet te houden. Zodra we het dorp uit waren, heb ik het dan ook uit het raam gegooid. Er kwamen zelfs geen beesten op af. Dat zegt toch wel genoeg!

Even buiten het dorp hebben we geluncht met de zojuist aangeboden pides. Voor de zekerheid hebben we deze echter nog wel even flink verhit in de koekenpan om eventuele besmetting te voorkomen. Daarna hebben we ze gevuld met schapenkaas, honing en tijm. Om je vingers bij af te likken. Een superlunch! We waren nog niet klaar of we kregen bezoek van een aantal jandarma’s. Dit is de laatste drie dagen eigenlijk dagelijkse kost. De eerste keer dat we die wandelende geweren op bezoek kregen schrokken we behoorlijk, maar nu draaien we onze handen er niet meer voor om: “Oh, we krijgen weer zwaar bewapend bezoek, doe jij even open?” Hoewel we met een camper reizen en er NL op het kenteken staat, willen ze altijd weten wat je hier doet en waar je vandaan komt. Zo ook vandaag. Maar na een gezellig praatje en paspoorten bekijken konden we weer door. Tot morgen, jongens!

Net voordat we weg wilden rijden, vroeg Gerard: “Maan, je hebt toch niet echt een stukje van die gore kaas op?” Nou, dat had ik dus eigenlijk wel. Als wij vermoeden dat we iets gegeten hebben, wat niet goed meer is, drinken we er snel een straffe borrel achteraan, in de hoop dat dat de boel van binnen goed ontsmet. Na uitgebreide studie van onze drankkast haalde ik er een fles met een vaag drankje uit Macedonië uit. Deze had verreweg het hoogste percentage alcohol. Dokter Bernard adviseerde me om een paar flinke slokken te nemen. “Ja, ja, jij wilt gewoon een rustige middag!” Nou, die heeft hij gekregen! Allemachtig, wat een straf spul. Ik zag acuut dubbel en Gerard had de rest van de middag geen kind meer aan me.