88. Thee, thee en nog meer thee

Tot onze blijdschap stonden we vanmorgen nog steeds op de plaats waar we de camper gisteravond neergezet hadden. Alles was nog wel flink nat en Gerards slippers waren zeker vijf meter weggedreven. Gelukkig konden we nog wel op de verharde weg komen. Dat viel weer mee.

En ons geluk bleek voor vandaag nog lang niet op te zijn. We waren nog maar enkele minuten onderweg, of we vielen al met onze neuzen in de verse roomboter. Niet ver van de weg af zagen we een gemoedelijk vrouwtje, die met een flinke schaar de theestruiken aan het bewerken was. Het pad omhoog was echter moeilijk te vinden. Dat er geen roltrap de steile helling op was, hadden wij ook wel vermoed, maar helemaal niets, zelfs geen heel smal paadje? Nee, dat hadden we nu ook weer niet gedacht! Tja, toen waren wij nog amateurs, die nog niet wisten dat er nooit een paadje is en dat je je gewoon aan die stugge struiken omhoog moet trekken.

Iets verderop zagen we wel 20 vrouwen heel hoog in de bergen. Maar hoe kunnen we daar in hemelsnaam komen? Nadat we iets verder gelopen waren, zagen we een smal, stenen paadje omhoog gaan, dwars tussen de struiken door. Halverwege de helling stonden er een viertal huizen. Hoe nu verder? We kunnen toch niet zomaar bij iemand achterom gaan? Terwijl ik de wacht hield, gluurde Gerard overal achter de huizen. Ineens kwam er een man aan, en nog een, en nog een. Wij begonnen met Turks en Engels. ”Sadece Trke ve Hollandaca biliyorum.” “Hè, wat? Spreekt u Hollands?” “Ja, en jullie ook? Wat knap!” “Eh, tja, wij komen uit Holland.”

De man bleek al 33 jaar in Nederland te wonen en werken en was nu op vakantie in zijn vaderland. Nadat we even gepraat hadden, gingen we met z’n allen door naar boven. Alle mensen, wat een berggeitenexcursie. Megasteil en dwars door de struiken en over grote theezakken, baanden wij ons een weg naar boven. Maar wel supergaaf! Je zag de thee, hoorde het geknip van de scharen, je rook de geur en greep je vast aan de bladeren, die voor leuke souvenirs in je benen zorgden. ’s Avonds waren ze helemaal rood van de schrammen. Op een gegeven moment kreeg ik ook een schaar in mijn handen gedrukt. Ik moest knippen en zij zouden wel eens een foto van ons maken. Zo’n excursie krijg je natuurlijk nergens. Volgens Gerard is dit alleen mogelijk bij Maantjes reisbureau.

Toen we weer beneden aangekomen waren, werden we uitgenodigd door het Drunense echtpaar, dat hier een 2e huis heeft: “Kom maar lekker even mee naar binnen, even dutje doen, beetje opdrogen, lekker theedrinken, misschien doucheje doen?” Tja, hij sprak heel charmant Nederlands en wij wilden de man niet kwetsen en gingen mee naar binnen. “Eén bakje en dan gaan we weer,” zeiden we tegen elkaar.

En zo zaten wij even later braaf op het balkon met een fantastisch uitzicht over de groene, wollig aandoende theeplantages in een schitterend landschap. En wat denk je? Zegt hij: “Ja, ik ga even bidden in de moskee, maar ben over een uurtje wel weer terug..." Dat hebben wij weer! Tja, daar zit je dan. We bleken niet alleen een kopje thee te krijgen, maar er werd door zijn vrouw een behoorlijk uitgebreide lunch voor ons klaargemaakt met diverse kazen, olijven, apart vlees en stukken watermeloen. Maar hoewel het allemaal erg lekker en lief was, voelden wij ons toch wel bezwaard. Dan nodigt je man twee Hollanders uit voor de thee, gaat hij zelf doodleuk weg en dan zit je daar met twee toeristen, waar je nauwelijks een woord mee kunt wisselen. Bovendien is het ook nog Ramadan, waardoor je zelf niet eens mag eten.

Na dik een uur kwam de vrolijke man weer thuis. Hij vond het wel gezellig om mensen over de vloer te hebben en wilde ons graag nog een dagje houden. “Willen jullie nog een klein dutje doen? Een doucheje doen? Nog een kopje thee misschien?“ “Wat? Nóg een kopje? We zitten al aan nummer vijf!”

Na een heel uitgebreid en langzaam afscheid, inclusief foto’s en adressen uitwisselen, reden we even later dan toch weg. We gaan terug naar de fabriek, waar we vannacht naast hebben gestaan. Tot onze verbazing deed de wacht hier helemaal niet moeilijk en mochten we zo naar binnen. En ook foto’s maken was geen enkel probleem. Gaaf!

Ook hier kregen we weer een rondleiding. In tegenstelling tot gisteren snapten we er vandaag geen hout van. Schiet mij maar lek, ik herkende geen één woord. Later bij het lossen van de vrachtwagens, bussen en auto’s kregen we een tweede rondleiding. Deze man was zo enthousiast, dat hij zelfs met ons bij de directeur op bezoek ging. Tot onze verbazing mochten we niet alleen naar binnen maar werden er ook meteen stoelen voor ons gehaald. Zelfs de directeur vond het geweldig dat we langs kwamen en wat van de taal hadden opgestoken. Maar genoeg voor een goed gesprek was het echt niet. We voelden ons dan ook licht opgeladen in deze tropisch warme ruimte. Zo snel als de beleefdheid het toeliet, gingen we dan ook weer naar buiten.

Wij vonden het veel leuker om foto’s te gaan maken van het lossen van de vrachtwagens en auto’s. Met behulp van een hefbrug waar ze vol en leeg overheen moeten rijden, worden de geloste theekilo’s bepaald. We bleken hier trouwens al kennissen te hebben. Eén van de vrouwen in een vrachtwagentje herkende ons nog van gisteren en begon meteen gezellig tegen ons te babbelen. Ai, wij (her)kenden haar niet, maar glimlachten vriendelijk terug. Daar wordt uiteindelijk niemand slechter van. Voordat ze wegreed, gaf ze me nog enthousiast een paar peren.

Gerard was nog helemaal hyperenthousiast aan het fotograferen en kijken of hij geen theeblaadje gemist had. Gelukkig voor mij kreeg ik weer aanspraak. De vriendelijke bewaker, van wie wij de afgelopen nacht toestemming hadden gekregen om te overnachten, kwam naar me toe. Hij gaf een behoorlijk grote tas vol met pakken eerste klas thee, waar we jaren mee vooruit kunnen. Er bleek zelfs nog een rol bekertjes bij te zitten. Wat ontzettend aardig! We voelen ons zwaar vereerd. Wij zijn al blij als we een paar foto’s mogen maken, maar hier werden we behoorlijk verwend. En hier nog een tweede keer overnachten was geen enkel probleem. Kortom, we hadden een dijk van een dag!