19. De in het water gevallen parel van de Balkan

Op naar Ohrid, de veelgeroemde parel van Macedonië en het Jeruzalem van de Balkan. Er staan hier zo ontzettend veel kerken, dat je elke dag van het jaar een andere kunt nemen. Omdat er hier veel te zien is, vrezen wij op deze plaats dan ook een enorme toeristenfuik.

Hopelijk gaat het net als bij de andere steden, met een licht toeristisch tintje. Daar geldt dat zodra je het centrum uit bent, het toerisme al weg is en de armoede weer terug. Als die tenminste al weg was. Het is leuk om langs het meer te rijden, maar door het weer ziet het er niet zo spectaculair uit. Grijs en nat. Tja, ’t is dat we nog twee schildpadden over de weg zagen lopen, want anders hadden we ook naar de Nieuwkoopse Plassen kunnen fietsen. Moet dit nu de parel van de Balkan zijn, dé nummer 1 hit van Macedonië?

De winkelstraat van Ohrid bleek een nachtmerrie te zijn. Alleen maar kledingzaken, ijstenten, juwelierswinkels en hordes toeristen zover je kon kijken. Als je tenminste al wat zag. En lopen, dat hoefde je ook al niet zelf te doen. Je werd compleet meegezogen in de menigte. Op twee moskeeën na, die er niet eens spectaculair uitzagen, hadden we nog steeds niets bijzonders gezien. Hoe zit dat hier? We zitten toch wel in de goede stad hè? Na ons door de winkelstraat en de blatende massa blinkende toeristen in strakke outfits heen geworsteld te hebben - toch eens een workshopje bij Lee volgen - stonden we tot onze verrassing ineens aan de oever van het meer, waar zowaar enkele bordjes stonden.

Voordat we die gingen volgen, besloten we eerst iets te gaan eten. Deze keer eens geen Mac Snack. We gaan lekker iets warms bij de Italiaan eten. Lasagna bijvoorbeeld. Ai, dat hadden ze niet. Oké, dan nemen we wel een pizza. Volgens mij worden deze rechtstreeks door Al Italia ingevlogen, want het duurde een eeuwigheid. Net voordat we op wilden stappen, werden ze dan toch nog gebracht. Tjonge, we bestelden hier rond lunchtijd en kregen het bijna als avondeten. En het was nog 3x niets ook. Mijn pizza was zowat een kale bodem en nog koud ook en die van Gerard was verbrand. Ik had het helemaal gehad in deze suffe ballentent. Boos pakten we de borden op en brachten ze terug. Dit hoeven we niet. We halen wel iets bij de supermarkt. Maar bij de Tinex hadden ze ook geen broodjes of iets dergelijks, dus ja, werd het toch nog de McDonalds. “Twee frites a.u.b.” “We don’t have it.” Natuurlijk, hoe hadden we het ook kunnen bedenken, dat ze hier patat zouden hebben?! Doe dan maar een tros bananen… Ze bleken alleen hamburgers te hebben. Nou, pak die dan maar in.

Na deze lunchestafette konden we dan eindelijk aan toeristisch Ohrid beginnen. In verband met de heftige regen hebben wij vooral de binnenkant van het theater annex kerk gezien. Met name het plafond. Maar het kloosterkerkje, dat even verderop strak aan het meer lag, was het trotseren van de regen meer dan waard. Wat een schitterende ligging.

Ten zuiden van het meer moest nog zo’n juweeltje liggen: het kloostercomplex van Sveti Naum. Maar daar gaan we met de camper heen. Onderweg hier naar toe kwamen we nog een geweldige zwijnenstal tegen. We wisten niet wat we hoorden. En even later ook niet wat we zagen of roken. Tientallen varkens deden hun naam alle denkbare eer aan en waren druk bezig in modder, aarde of zand te wroeten. De gebouwen zagen er niet uit en ook de afrastering maakte niet gek veel indruk. Ik denk dat er hier in de buurt nog wel eens gebarbecued wordt. Ongelooflijk wat een spul. Zoiets hadden we nog nooit gezien.

Ook de parkeerplaats van het klooster Sveti Naum zag er niet uit, evenmin als het laantje dat naar het klooster zelf moest leiden. Wat een gribus. Maar na de krakkemikkige hokjes werd het ineens wel heel erg mooi. We zagen het meer weer. De natuur had door de hoosbuien zijn frisgroene kleur weer terug en dan hadden we ook nog prachtig strijklicht. Wauw! Dit is helemaal top!

Gelukkig kregen we toestemming om hier te overnachten. Na ons zwaar verlate diner en het foto’s kijken, ging Gerard op onderzoek uit. Wij wilden wel eens weten waar die bonkende rotherrie vandaan kwam. Hij dacht dat het van een supergrote discotheek uit Albanië kwam. Ik werd helemaal sacherijnig van dat asociale gedreun. Waarom moet het altijd zo hard? Bah! Ik wou dat we eens een avondje echt rustig stonden. Om ons heen stonden nog 3 auto’s, waarin mensen blijven slapen. Dit zijn eigenaars van enkele stalletjes. Het was een echte baalavond.

Het is bijna 23.00 uur en we hebben alleen nog maar gegeten, foto’s overgezet, een beetje dagboek gerammeld en Gerard heeft dus de herrie-puzzeltocht gelopen en de was uitgespoeld. En dan moeten we zo ook dat prutbed nog opmaken, de vaat doen en tanden poetsen. Allemaal móeten, móeten, móeten! Ik dacht dat we vakantie hadden. Morgen ga ik in staking! Ik wil een dag vrij!