30. Een rustige dag

Vandaag viert heel Macedonië feest. Het is zowel Elia hemelvaart als Bevrijdingsdag. Echt overal zie je mensen picknicken of in de tuinen aan goed gevulde tafels zitten. Het ziet er gezellig uit.

In dit gebied hebben ze de veeteelt overduidelijk voor akkerbouw ingeruild. Veel maïs, pepers en tomaten, hier en daar wat aardappelen, snijbloemen en watermeloenen. Een ware concurrent van ons Hollandse Westland.

Oh ja, het gaat weer lekker. Zit je midden in een steile, pittige afdaling, lopen er strak na haarspeldbocht zoveel, ineens 3 koeien op de toch al smalle weg… Geen wonder dat hier overal goulash op het menu staat.

Er is weinig te beleven vandaag. Het land lijkt uitgestorven. Alle bedrijven zijn dicht, wat tot nu toe zelfs op zondag niet het geval was. Hopelijk is er in Strumica, de nummer 2 stad van het land, nog wel het een en ander open. We willen graag een cd en een kaartlezer kopen. Aan de rand van de stad stond een groot bord met Hypomarket. Daar gaan we eerst maar eens heen. Het bleek zowaar eens simpel te vinden. Maar ja, dat was natuurlijk te mooi om waar te zijn, want hij was potje dicht. Jammer. De winkel was trouwens net zo groot als het hele reclamebord.

En daar gaan we maar weer. Het wordt met de minuut heter. Net stond er op een bord al 47 graden, maar dat lijkt zelfs ons, hoewel we de camper uitdrijven, toch wat te gortig. Inmiddels rijden we al in het centrum van Strumica, maar er is nog steeds niets open. Het lijkt wel alsof we op een nieuwe planeet zijn aangekomen. Er is letterlijk geen kip op straat, just the two of us en zelfs het hotel had z’n ingangen gebarricadeerd. Echt een gezellig stadje. Hoewel we er eigenlijk geen vertrouwen in hadden, vroegen we toch iemand naar een internetcafé. Er bleek er eentje vlakbij te zijn en hij was nog open ook. Het was niet echt een gezellige tent en ook het plaatsen ging heel moeilijk, maar na veel gemier is het toch gelukt. Rinno bleek onze verhalen ook gelezen te hebben en vond ze erg leuk. En tot onze verbazing bleek Taijce, de jongen, die we een paar dagen terug hadden leren kennen, al naar ons privéadres gemaild te hebben en er een stapel foto’s bijgezet had. Leuk zeg!

Nadat we het spelletjeshol van de jeugd verlaten hadden, wel een grappig gezicht trouwens, gingen we op zoek naar het klooster. Hier wilden we overnachten. We gaan er ook meteen heen, want in de stad is niets te zien, behalve zo’n enorm uit de kluiten gewassen, lelijk Russisch beeld, dat er niet uitziet. Aldus begon het spoorzoekertje voor gevorderden weer. Ondanks de vele tips van bereidwillige en uiterst vriendelijke voorbijgangers leek het weer een hele klus te gaan worden. “Pravo, pravo, pravo!” Ja, ja, en hoe doen we dat als er na een paar meter al een T-splitsing opdoemt?

Ook de vuilnis in de bermen maakt nog steeds deel uit van het dagelijkse beeld. Gek genoeg liggen de vuilnisbelt en de begraafplaats hier meestal naast elkaar. In de grotere steden nog gevolgd door een zigeunerwijk. En verdorie, ik had het nog niet opgeschreven of we zagen er al een paar lopen. Eerst een kluitje Roma’s met een stapel watermeloenen. Er vlakbij stond een ezel aan een touw, waar een klein, spiernaakt en agressief kereltje met een stok op stond te rammen. Arm dier, maar wat een komisch plaatje.

Hierna kwam een kilometerslange straat, waar alleen zigeuners en tomaten te vinden waren. We zagen echt wel honderd gipsy’s. Gelukkig voor ons waren ze redelijk relaxt. Tja, het was natuurlijk een feestdag en dan werken ze niet. Oftewel vandaag geen gebedel en gejat. Goh, wat heerlijk dat we dat ook nog eens meemaken. Sterker nog, ze waren best vriendelijk. Veel zwaaien en ze deden ook niet moeilijk over een fotootje. Sommigen gebaarden wel te stoppen, maar zó gek zijn we nu ook weer niet. Het was maar goed dat ik m’n Mimulus alias dapperheidsdruppeltjes ingenomen had, anders was dit toch wel een heel erg bloeddrukverhogende straat geworden. Volgens Gerard deed ik het meesterlijk. Een beetje lachen, zwaaien en hup daar had ik er weer een te pakken. AL zeg ik het zelf, het ging hartstikke lekker en ik vermaakte me prima. Gerard was helemaal verbaasd. Was ze hier nu zo bang voor? Ik heb nog net geen adressen uitgewisseld, maar wie weet komt dat nog. Ik vond het fijn om ze ook eens een pondje minder erg mee te maken. Dat geeft de burger weer een beetje moed. Of zouden ze morgen weer zo erg zijn? Ze hebben trouwens wel bloedjes van kinderen. Plaatjes gewoon!