59. De Zwarte Zeekust

Na nog een laatste keer zwemmen en een uitgebreide fotosessie van Gerard als stoere zwemmer en ik in mijn favoriete tuniekje, gingen we na vijf heerlijke dagen dan toch Amasra verlaten.

We hadden al in de boekjes gelezen, dat de Zwarte Zeekust niet zo toeristisch is als de Middellandse Zeekust in het Zuiden. We kunnen inmiddels beamen, dat dit nog uiterst voorzichtig is uitgedrukt. Er zijn nauwelijks mensen, laat staan toeristen! Voor ons dus weer een stukje paradijs!

Waar vind je nog stranden die bij dagen van tegen de 40 °C hooguit bevolkt zijn door een stuk of 6 mensen en 2 koeien? En dan echt niet van die minibaaitjes of zo! Het water is prachtig turkoois van kleur en niet eens koud. Wel loopt het gigantisch snel af. Als je nog maar een meter of 3 in zee bent, kun je vaak al niet meer staan. En verder zijn het meestal kiezelstranden waardoor het water in en uit soms een hele klus is. Bovendien ligt het minder lekker. Voordeel is wel dat je de rest van de dag ook niet onder het zand zit. Pappie, dit is echt een strand voor u!

In de boekjes stond ook dat je vrijwel nergens aan deze prachtige, ruige en groene kust zou kunnen zwemmen. Wie dat opgeschreven heeft, had waarschijnlijk een zonnesteek. Wij zwemmen elke dag. Gelukkig hebben we na Amasra geen kwal meer gezien. Nou ja, niet in zee tenminste...

De eerste rijdagen langs de kust verliepen hopeloos langzaam. Zo werd een afstand van 150 km hemelsbreed in de praktijk door al dat geslinger om de baaien en het vele stijgen en dalen - hellingen van 10% zijn eerder regel dan uitzondering - toch wel drie keer zo lang. En dan komt er net in een scherpe bocht een koe op haar dooie gemak de berm uit zeilen. We zagen haar pas op het laatste moment en het scheelde maar een paar centimeter of we hadden wel heel veel barbequevlees gehad. En dan blijft dat stomme beest ook nog gewoon staan. ’t Heeft zeker nog nooit een camper van dichtbij gezien? Ja die bochten zijn echt fijn. Heb je uren in de brandende hitte voort geploegd en zou je in Nederland allang een retourtje Groningen – Maastricht gereden hebben, dan geeft de kilometerteller nog maar 110 km aan. En nee, deze is zowaar níet stuk.

De weg is erg smal, zeker als je weet dat het de hoofdweg is. Maar het is ook qua verkeer erg rustig en soms kom je zelfs een paar ezeltjes tegen. In de dorpjes liggen hele daken en tuinen vol hazelnoten te drogen. De plantages vallen niet erg op, ’t is maar goed dat het nu oogsttijd is, anders hadden we ze niet eens herkend.

Net als in Macedonië ligt er ook in Turkije overal afval langs de weg. Zelfs op de stranden. Ik vind dit zo ontzettend smerig, zonde en niet nodig. Als je iets vol ergens mee naar toe kunt nemen, kan het ook leeg mee terug. Kleine moeite en een schoner land!

Op een dag, het was al laat, verlieten we de weg in de hoop een mooi plekje op een strandje te kunnen vinden om te overnachten. We bleken echter in een dorpje verzeild te raken van hooguit 200 inwoners. Het centrum, ofwel het theehuis en de kiosk bleken aan het strand te liggen, waar de nodige vissersbootjes met tapijten lagen te drogen. Wij mochten er nog wel tussen. Gelukkig was het al bijna donker en lieten ze ons met rust. Zo dachten wij toch wel een aardig plekje gevonden te hebben. We lagen nog maar net op bed of er kwamen een aantal tieners gezellig onder ons raam kletsen... Het leek wel een strandcamping. Gelukkig verkasten ze, toen Gerard het hun subtiel duidelijk probeerde te maken. Hij is daar een stuk beter in dan ik.

En net toen het weer redelijk rustig was, hoorden we ineens geschreeuw. Wat nu weer? Is er iemand halfdronken het water ingelopen? Er bleek om 1.00 ’s nachts nog een vissersbootje aan te komen en ze hadden mensen nodig om hen aan wal te trekken. Ja, en dan al die lachende, schreeuwende mensen, de stoere vissersverhalen, nog even gezellig langs de camper lopen. “Otocaravan? Hollanda?” Je hoorde hen zowat denken: ‘hoe zijn die hier in hemelsnaam verzeild geraakt en wat doen ze tussen onze vissersboten?’ Nou, eigenlijk wilden we gewoon slapen, maar dat viel nog niet helemaal mee. Tegen de tijd dat het weer rustig was hadden we nog 4 uur voordat het tenenkrommende gejammer uit de moskee iedereen van schrik weer uit z’n bed zou jagen. 5.30 uur! Dat is toch echt een beetje te vroeg.

De volgende ochtend zagen we net buiten het dorp een nogal onfris plaatje. Een aantal mannen bleek de dorpskudde geiten ritueel aan het afslachten te zijn. Het was een afschuwelijk gezicht. Degenen die net van plan zijn om te gaan eten, moeten dit stukje dan ook maar overslaan. En voor de gemoedsrust van degenen die nu wel vrolijk doorlezen, hebben wij de heuglijke mededeling dat we de meeste foto’s niet geschikt vinden om te plaatsen.

Eerst snijden ze met een goor mes de keel door en laten ze de dieren doodbloeden. Er lagen nog een paar kleine, witte, schattige geitjes. Je zag ze zowat nog door de wei huppelen. Daarna worden ze helemaal onthoofd en aan een paar poten aan een stok opgehangen. Dan stroopt iemand het vel eraf, terwijl een ander de ingewanden eruit haalt. Maar wat deed die ene man daar dan, bij die rokende put? Hij bleek de kopjes aan een hengel in een vuur aan het roosteren te zijn. Gadver, wat een afschuwelijk gezicht. Ik heb gelukkig niet alles in het echt gezien. Een waslijn vol kadavers vond ik wel voldoende. Maar Gerard kreeg een hele rondleiding. Hij deed maar alsof hij het heel interessant vond, maar hij vond het weerzinwekkend. Voorlopig zijn wij vegetariër!