115. Roodkapje als wolf?

Hoewel Van - de grootste stad aan het gelijknamige meer - overgoten is door een vleugje toerisme, overnachtten wij gewoon weer bij een tankstation. Vlak aan het meer en best wel rustig. Niet gek. Tot onze stomme verbazing zagen wij bij het open schuiven van de gordijntjes een besneeuwde berg aan de overkant liggen. Waar komt die ineens vandaan? Het was gisteren blijkbaar toch heiiger dan we dachten. Deze berg, de Nemrut Dag, staat ook nog op ons excursieprogramma, maar dat zal volgende week wel worden. Nu houden we het nog even bij de zuidkant van het meer. Leuk om er zo strak langs te rijden.

In het plaatsje Gevas zou vlak langs de weg nog een mooie Armeense tombe van een Seldjoekse prinses te zien zijn uit 1358. Er omheen lagen ontzettend veel grafstenen uit diezelfde tijd en later. Volgens de roodharige man, die het prima in een piratenfilm zou doen en constant strak achter ons aan liep, lagen er ook veel graven van Iraniërs, Irakezen, Azerbeidjanen en Syriërs.

Alsof deze redelijk opdringerige, in je nek hijgende roodkapje nog niet genoeg was, kwam er - heel gezellig - ook nog een groep schoolkinderen bijstaan en werden de zo ongeveer dagelijkse bandjes met de verheffende teksten “Hello, what’s your name?”, “Where are you from?” en “Turkey nice?” voor de zóveelste keer weer afgedraaid. Het was haast onmogelijk om hier een paar ‘normale’ foto’s te maken. Ze willen allemaal van jou persoonlijk horen hoe je heet en waar je vandaan komt. En wij maar wachten tot de schoolbel weer ging. Ze bleken erg lang pauze te hebben. Grrrrr!

Toen we al slalommend tussen onze belagers door, weer bij de graftombe uitkwamen, mochten we van de piraat naar binnen. Hij bleek een loper bij zich te hebben. Even later gingen we via een eng, steil trappetje zelfs nog naar de kelder waar het echte graf was. In plaats van een klok hadden ze hoog in de wanden 3 raampjes gemetseld. Eén voor het ochtendlicht, één voor de middag en één voor het avondlicht. Of ze er veel aan heeft, betwijfel ik, maar goed. Ik vond het maar niets om hier in deze vage ruimte met die man te staan. Hij vond mij nog leuk ook en wilde wel gezellig op de foto. ’t Liefst natuurlijk weer gearmd. Ik denk dat ik maar kijk- en fotogeld ga vragen.

Hoewel we het heel bijzonder vonden om allebei de verdiepingen van de tombe van binnen gezien te hebben, baalden we toch. Het staat ons zó enorm tegen dat het gewoon onmogelijk is om er rustig (dit is waarschijnlijk een niet-Turks woord) samen te lopen. Je wordt hier als reiziger als publiek bezit behandeld. Behalve dat wij het niet leuk vinden als ze naar ons schreeuwen en fluiten, we zijn verdorie geen hondjes, kom je ook helemaal niet in de sfeer. Je moet constant op je hoede zijn.

Vlakbij de tombe bleken er nog resten van een zonnetempel te liggen, waar veel dieren geofferd werden. De gids bleek dit erg fascinerend te vinden en bleef het doorsnijden van kelen maar nadoen. Ook vroeg hij om de haverklap of wij een mes bij ons hadden. Als er hier toevallig een schaap had gelopen, had hij het nog voorgedaan ook. Het wordt weer de hoogste tijd om verder te gaan. Dus mocht één van jullie hier ooit lopen, pas dan goed op voor Roodkapje.