39. Armira

Na een lange, zenuwslopende nacht met veel geluiden, die het in een horrorfilm prima zouden doen, werd het dan eindelijk weer ochtend. Gelukkig konden we Klaas Vaak nog een beetje helpen met ons eigen slaapzand, anders hadden we helemaal geen oog dicht gedaan.

En toen hij ’s morgens eindelijk wegreed, kwamen de bouwvakkers er aan. En dat op zondag om 7.00 uur ’s ochtends. Heel fijn. Eén van de mannen kwam ons 4 reusachtig grote tomaten brengen, wat we erg aardig vonden.

Rond de klok van 11.00 uur gingen we de ruïnes van Armira bekijken. Deze ruïnes van een grote Romeinse villa cq. paleis dateren uit de 1e eeuw na Christus en werden genoemd naar de nabijgelegen rivier. Het was een bijzonder luxe gebouwd paleis. Een uniek voorbeeld van Romeinse architectuur in de Balkan met zijn mooie ontwerp, rijke marmeren versieringen en zeldzaam mooie vloermozaïeken. Het is één van de oudste ontdekte villa’s uit de Romeinse periode die in Bulgarije ontdekt zijn. En deze ruïne ligt in een veld van ± 7.000 m² waar de archeologen nog maar net met afgraven en puzzelen begonnen zijn. Dit kan wel eens een grote trekpleister gaan worden.

Het imposante, ooit twee verdiepingen tellende gebouw moest ook prachtige tuinen gehad hebben. Het had een terras met panoramische uitzichten en erg veel kamers die rondom het superluxe zwembad waren gebouwd. Dit was geheel van marmer, er zat een trap in en het bad bestond uit twee lagen. Hier zijn wereldwijd maar 3 baden van bekend. Eén van de andere ligt in Efeze. Leuk, daar zijn we ook geweest.

Rondom het zwembad stonden marmeren hekken en beelden van de god Hermes; beschermer van het gezin. Ook had de villa al een uitgebreide ondergrondse verwarming, waarvan de luchtpijpen nog te zien waren. In de 2e eeuw na Christus vond er een enorme klimaatverandering plaats, waardoor het een stuk kouder werd. Toen hebben ze nog een dikke muur om de villa heen gebouwd. De villa had ook een aantal gastenverblijven en veel thermen. Het was de bedoeling dat je daar eerst uitgebreid inging, voordat je het zwembad betrad. Het zwembad werd gevuld door een natuurlijke bron en regenwater; er zat namelijk geen dak op. In de loop der jaren steeg het niveau van rijkdom en welvaart behoorlijk in de villa.

Er lagen niet alleen overal mozaïekvloeren, maar ook op de muren in de hal waren ze te zien. Verder stonden er marmeren pilaren en prachtig versierde dekplaten in de villa (zwembad). Behalve oude ambachten waren er ook portretten van de eigenaren en hun familie in mozaïek gelegd. Verder bleek er veel symboliek in de vloeren verwerkt te zijn. Het hakenkruis bijvoorbeeld is helemaal niet van Hitler; dit was een teken voor grote rijkdom. De dubbele aks stond voor macht en zo hadden ze nog wel meer tekenen. Gelukkig dat die goed Duits sprekende Bulgaar telkens wat voor ons vertaalde. Heel aardig!

Aan het eind van de rondleiding zagen we de wacht van vannacht ook weer rondlopen. ”Wat? Nu al? We komen geloof ik nooit van die man af.” We vertelden hem via onze tolk en de gids, dat we de auto gisterenavond echt moesten maken en dat we daarom naar buiten gingen. Hopelijk was hij niet beledigd of boos. We waren nog niet aan ons verhaal begonnen of ze dachten het probleem al te weten. O, hij was zeker weer dronken? Nee, dat kwam later pas. Maar goed, hij was totaal niet boos of zo. En als we het toch over vage types hebben, dan kunnen we nu ‘Bin Laden’ ook wel ter sprake brengen. Ja, volgens mij hebben we hem gevonden! Wij hadden de ongure, zwarte versie van vader Abraham net ook al zien lopen in z’n vage trainingspak en dachten dat het een zwerver was. Het bleek een archeoloog of hulp ervan te zijn. En de mensen hier noemen hem dus schertsend ‘Bin Laden’. Hij moest er gelukkig zelf ook om lachen. Na nog een laatste groepsfoto reden we dan om 12.45 eindelijk weg. Uitermate vriendelijk door de mensen uitgezwaaid. Het was hier toch wel een bijzondere plek!

Op naar de nabijgelegen Tracische grafheuvel. Maar wel gloeiende, gloeiende, daar stond alwéér politie. Natuurlijk moesten we de kant weer in. Met een camper in het niet westerse buitenland ben je altijd de klos! Heel fijn. Gelukkig had ik ze net op tijd in de smiezen, waardoor ik als de wiedeweerga Gerards gordel nog net sneaky om kon doen. Voordat ze daarover konden beginnen, stapte ik de camper al uit met een wegenkaart. De truc van de verdwaalde toerist werkt tot nu toe bijzonder goed. En ook vandaag hadden we gelukkig weer geen boete. Yes!

Tussen de ezels en de kassen vol tabaksplanten slingerde een karrenpad naar de Tracische grafheuvel. Gerard zag hier iets bewegen in het hoge gras. We zullen niet vragen of iemand een schot voor de boeg wil doen, want je raadt het nooit. Een stokstaartje! Wauw, wat gaaf zeg. We wisten helemaal niet dat deze beestjes in Europa voorkwamen?!

In het dorpje zelf zagen we ook nog bijzondere dingen. Wat dacht je van een man in een bloemetjesrok van z’n oma achter een kruiwagen? Ik durfde er niet eens een foto van te maken. Misschien was hij wel zo straatarm dat hij gewoon geen geld voor een broek had. Het was in ieder geval echt vreemd om te zien. Misschien moeten we maar eens een avondje in Amsterdam gaan stappen. Daar lopen vast wel meer familieleden van hem. Even later kwam er een meisje voorbij met een slinger tabaksbladeren, die ze net op wilde gaan hangen. Daarna werden we ingehaald door een man op een ezelskar met een grote ton erop. Het was waarschijnlijk een raki-vat. Het dorp was qua inwoners een gat van niets, maar wel heel erg leuk.