49. Kunnen we nog terug?

Na een behoorlijk enerverende eerste dag in Turkije, besloten we terug te rijden naar het tankstation, waar we vannacht gestaan hadden, maar dan wel in het veldje ernaast. We hopen dat het hier rustiger is dan vannacht. Wel hoor je het kattengejammer van de moskeeën hier iets beter. Maar ja, dit is Turkije. Gerard kon hier in ieder geval de olie verversen, wat hard nodig was. Verder was het weer hetzelfde liedje als anders: foto’s overzetten, het dagboek bijwerken en de foto’s kijken. Ook heb ik vast een paar Turkse woordjes geleerd, die ik echter na 10 minuten alweer vergeten was. Morgen probeer ik het nog wel een keer.

Net voordat we wilden gaan slapen hoorden we om 23.00 uur geroffel op de camperdeur. Zouden ze zelfs hier weer koffie komen brengen? Niets vermoedend deed Gerard de deur open. Wat krijgen we nu? Twee militairen. Ze probeerden ons duidelijk te maken dat zij problemen hadden met het feit, dat wij hier stonden. We moesten weg! Dat is lekker. We staan hier al uren en dan komen ze nu ineens met het feit dat we wegmoeten? Het is stikdonker en waar moeten we heen? Hoe we ook ons best deden om het hoe en waarom te begrijpen, we bakten er niets van. Alleen dat we het terrein moesten verlaten. Gerard baalde enorm en probeerde door te praten. Ineens liepen ze weg. Ja, is het nu goed of niet? Hij besloot een visje uit te gaan gooien bij het tankstation - zij hadden gezegd dat we hier prima konden staan - en gebaarde de militairen, dat ze even mee moesten lopen. Maar ze waren al opgelost in de donkere nacht.

Bij het benzinestation, waar ze ook al geen buitenlands spraken, heeft Gerard het probleem via een aantal tankgasten uitgelegd. De bediende vond dat we er gewoon moesten blijven staan en lekker gaan slapen. Geen probleem! Dat is lekker, en die militairen dan? Negeren?

Inmiddels was Gerard aan de praat geraakt met een paar Turkse Belgen. Ineens kwam er een politiewagen langs rijden. De pompbediende schrok en gebaarde dat hij maar beter hier op het stationsterrein dan kon gaan staan. Hij keek naar de camper en zag daar ook al zwaailichten. Dit gaat geloof ik niet helemaal goed…

Terwijl Gerard naar het tankstation was, las ik nog een stukje uit de reisgids over Turkije. Ineens wéér gebonk op de deur. Hè bah, en Gerard is ook nog weg. Wat nu weer? Tja, negeren was waarschijnlijk niet handig, dus deed ik maar open. Oeps, nu staan er 4 militairen in vol ornaat en ook nog met een flink geweer op mij gericht. Ik schrok me wezenloos! En weer niemand die goed Engels sprak. Maar met een mengelmoesje van Engels, een paar Turkse woordjes en veel vriendelijkheid dacht ik het uiteindelijk gered te hebben. Ik dacht al haast dat ze gevoel hadden. Maar ik had het nog niet gedacht of er kwamen twee politiejeeps met flitsende zwaailichten aangescheurd, die pal voor de camper stopten. Je weet toch niet wat je ziet? Vier agenten! Om ons even 20 meter verderop te zetten. Jongens, hebben jullie echt niets beters te doen. Ik wil jullie eventueel wel leren klaverjassen!

De tankbediende, die nu toch lichtelijk in paniek raakte - de politie en zeker de militairen zijn hier heilig - en de Belgen kwamen nu ook naar ons toegesneld. Volgens de Belgen werden we voor onze eigen veiligheid weggestuurd. Er zou op dit veldje wel eens iemand alcohol drinken... Echt heel geloofwaardig. De meeste Turken drinken niet en tussen het vuil lag niet één fles of bierblikje.

En militair oefenterrein is het ook niet. Bovendien staan er wel landbouwvoertuigen en de stadsbus. Maar wat we ook aanvoerden, we moesten hoe dan ook weg. De tankbediende had het inmiddels zwaar op zijn heupen en wilde ons het liefst à la minute naar het station terugduwen, maar wij gaven ons zo 1-2-3 nog niet gewonnen. Gerard had trouwens net de olie ververst en zou dit karweitje morgen afmaken. We kónden dus niet eens meteen weg. Hij moest eerst nog een kwartier in het donker gaan hobby’en en de poten indraaien. Intussen moest ik als de wiedeweerga afwassen en alles opruimen. Nadeel van een camper: je kunt echt niet zo wegrijden. Maar uiteindelijk hebben we de camper verplaatst. Wat een stompzinnig gedoe.

We hadden er gigantisch onze buik van vol. En waarom kwamen ze dit niet om 19.00 uur zeggen? Wat een zielige, zieke geesten. Ik weet niet wat beter is: één alcoholist die hier ergens zijn roes uit zou liggen slapen of hordes militairen met geweer en 2 politiejeeps om 11 uur ’s avonds. Wel eens van hartklachten gehoord?

En nu staan we dus weer strak naast het tankstation, waar we de vorige nacht ook al zo ritmisch hadden wakker gelegen. Hoera, onze toch al niet zo beste dag daalde nog een paar graadjes meer de diepte in. Ontgoocheld, kwaad en van streek. Waarom doen ze zo onrechtvaardig en flauw? Ze doen verdorie net alsof we grote misdadigers zijn. En wij maar roepen in Nederland dat het in Turkije zo ontzettend leuk is. Op dit moment hebben we ernstig heimwee naar Drenthe of de Achterhoek. En als dit zo doorgaat, zijn we over een paar dagen het land dan ook weer uit.