26. Biologisch, maar zeker dynamische camping!

Na een prachtige rit langs de rivier en door kneuterige dorpjes, zat ik er helemaal doorheen en wilde graag stoppen. Wij dachten dat als we van de doorgaande weg af zouden gaan, we beneden bij de rivier vast wel een mooi overnachtingsplekje zouden vinden. Hopelijk was het daar veilig. Even verderop zagen we een schaapherder met z’n stok, die met zijn vier overgebleven tanden nog vloeiend Macedonisch sprak. Tja, en helaas ook helemaal niets anders. Tijd voor hints dus. Wij staan hier af en toe halve toneelstukken op te voeren langs de kant van de weg. We spelen inbrekertje, een potje roofoverval, doen dieren na, enz. Allemaal dingen die we thuis in ieder geval zeker niet zouden doen. Maar ja, nood breekt wetten en het schept een band. De mensen vinden dit bovendien erg leuk. Ja, daar kan ik inkomen. Ik zou ook dubbel liggen als een stel Polen of wie dan ook, zo voor ons zou staan.

Maar goed, wij vermoeden dat het antwoord van de herder: “Ja, het is hier veilig” was. We gokken het erop. Even de camper draaien en we hebben een mooi plekje. Niet dus. Het kreng bleek wéér niet te starten en er kwam ook nog een snelscheurende tegenligger aan. Oh nee hè! De mannen in het gele autootje waren echter heel vriendelijk. Eerst dachten ze dat we panne hadden. Ze waren nogal voortvarend en gebaarden dat de motorkap open moest. Na 5 minuten vol woeste gebaren en temperamentvol aandoende kreten, was de motor weer voldoende afgekoeld en startte hij weer. Ze waren stomverbaasd. Een mirakel! Wij lagen dubbel.

Toen probeerden we hen te vragen of het overnachten hier veilig was. Het antwoord was geen ja, maar ook geen nee. We snapten er geen hout van. Op een gegeven moment gebaarde de ene, dat ik op moest schuiven, wachtte het antwoord niet eens af en stapte heel kordaat in. Hij dirigeerde Gerard naar een plek waar we konden keren. Het verhaal bleek echter nog niet afgelopen, want na hem hartelijk bedankt te hebben bleef hij gewoon zitten. Dat hebben wij weer. We moesten doorrijden. Misschien was het hier toch niet veilig en wist hij een betere plek? We zouden wel zien. Hij bleek ons in zijn tuin gedacht te hebben. En hier staan we dan, na zowat een halve pruimenboom geramd te hebben (maar 'nè problem') midden tussen de watermeloenen en courgettes.

We stonden nog geen 10 seconden of Vanco gebaarde ons op te schieten. We moesten mee naar binnen. En zo betraden we even later het huis van de goedlachse Macedoniër. De vrolijke visser vond het geweldig dat we zijn gasten waren. Het huis zag er niet uit. Kale muren zonder verf of behang, een kale, betonnen vloer, een tafel die bedekt was met een zeil, twee bedbanken er omheen waar de bonte kerstversiering nog boven hing en een kast die helemaal scheef hing en nog te slecht voor een rec-shop zou zijn. Ook stond er een half verrot gasfornuis van voor de laatste IJstijd. Wij dachten dat zijn vismaat inmiddels weg was, maar die bleek naar de winkel te zijn gestuurd. Even later kwam hij met allerlei flessen fris en bier binnen. Oeps, zien we er zó dorstig en stoffig uit? Vanco schudde intussen vast enthousiast een zak dingetjes uit boven een schaaltje, dat waarschijnlijk nog nooit afgewassen was. En wat het was? We hebben geen idee. Hopelijk geen visvoer.

Tja en dan zit je daar. Ze willen zo graag met je praten, maar spreken geen woord over de grens. Wij gingen dus maar even pen en papier in de camper halen, zodat ze konden tekenen wat ze wilden vragen. Vlado, z’n vriend, zag dit aanvankelijk niet zitten, maar deed het later toch ook. En zo zaten we een buitenlandse mix van hints en pictionary te doen, wat in ieder geval veel gelach opleverde.

Al in de auto merkten we dat Vanco mij erg leuk vond en dit werd in de loop van de avond alleen maar meer. Op een gegeven moment begon hij (nog net niet op z’n knieën) uit volle borst iets voor me zingen. Manoeweltje, Manoeweltje, en dan begon hij weer. Elke keer als hij moest lachen, en dat gebeurde nogal regelmatig, was het Manoeweltje, Manoeweltje en dan keek hij me heel speciaal aan. Gerard kreeg hier een minicursus romantiek, waar hij niet onverdeeld blij mee was. Hij durfde me dan ook niet alleen te laten. Ik vond dit bijzonder amusant. Ik heb er weer een fan bij gekregen vanavond, dat is wel duidelijk.

Na het raadje-plaatje over de beroepen, ging Gerard mijn accordeon halen, want een gesprek was toch best lastig. Intussen dronk ik mezelf nog snel wat moed in, want ik had allang weer spijt van mijn voorstel. Ineens hoorden we een hoop lawaai. Wat denk je? Staan er nog een stel buurtbewoners op de stoep. Oeps, en moet ik nu spelen? Degenen die me wat beter kennen, weten dat ik dit niet echt graag doe. Maar goed, ik heb het dus wel gedaan en ze vonden het ontzettend leuk. Na één liedje wilde Vanco ook wel even wat spelen. Of het nu echt Macedonisch is of 3x nep, wij vermoeden het laatste, weten we niet, maar we hadden het allemaal reuze naar ons zin. En morgenochtend zijn we bij de buren uitgenodigd. Leuk, maar zo halen we Turkije nooit.