86. Toeristje spelen in Rize

Nadat we afscheid van de chef, 1e stuurman en de kok genomen hadden, vertrokken we naar Rize. Maar niet heus. We moesten eerst maar eens komen zitten en theedrinken. De chef was intussen zijn revolvers aan het schoonmaken. Hier mochten we gewoon een foto van maken. Ik denk dat als ik hem een paar briefjes aangeboden had, dat we er ook wel één mee mochten nemen. H, dat hadden we verdorie moeten doen! Dat lijkt me toch wel heel fijn, zo´n wapen aan boord. Al onze nieuwe kennissen kwamen zowat even gedag zeggen en we mochten overal foto´s van maken. Wat een bijzondere plek weer.

Een uur later dan de bedoeling was, verlieten we dan toch de haven. Maar niet nadat we adressen en telefoonnummers uitgewisseld hadden. Een geweldige avond en ochtend dankzij de Turkse woordjes. We raden het dan ook iedereen aan: leer een paar woordjes van de taal van het land en je vakantie stijgt met punten!

In het stadje Rize leek het er even op, dat we geen parkeerplek konden vinden. Maar toen we bij de VVV vroegen waar we de camper kwijt konden, haalden ze meteen de paaltjes voor het gebouw weg en mochten we hem strak voor het gebouw zetten. En nu staan we dus eersterangs: midden in het centrum, goed beveiligd en gratis. En of dat nog niet voldoende was kregen we ook nog een mooi en informatief boek over Rize en omgeving en een stadsplattegrond mee. Wauw, wat een welkom!

Allereerst besloten we een bezoek aan het etnografisch museum te brengen. Verder dan het woord schrijven kwamen we aanvankelijk niet, want we konden de ingang niet vinden. Op een gegeven moment kwam er echter iemand aan en konden wij naar binnen. Het museum bleek heel leuk te zijn. Het was gevestigd in een prachtig Ottomaans huis, waar we een privé rondleiding van een vriendelijke man kregen. We zagen er schitterende Russische meubels met uitbundig versierd houtsnijwerk, wapens, kogels, oud Turks, Iraans en Arabisch geld, sieraden, tapijten, huisraad, muziekinstrumenten, klederdracht, mooie poppen, een weefgetouw, prachtige raamwerken en zelfs nog een paar grafstenen. De steen met een hoed bovenaan bleek voor de man te zijn en die met een bloem voor een vrouw. Ook lagen er nog 400 jaar oude, zeer indrukwekkende Korans. Het was erg leuk om hier rond te lopen. Naast het gebouw stond ook nog een originele nayla, die ze van een uithoek in het platteland hier naar toe getransporteerd hadden. Een nayla is een typische schuur voor dit deel van het Zwarte Zeegebied. Het staat op flinke palen, in de hoop dat het ongedierte er dan niet in kruipt. Ik help het ze hopen!

Erna was het theemuseum aan de beurt. De jongen die het beheerde was zó blij dat er eindelijk eens een toerist in het museum kwam, dat we niet eens hoefden te betalen! Alle toeristen, die Rize aandoen, gaan volgens hem alleen maar winkelen. We werden niet alleen uitvoerig voorgelicht over alle stappen in het theeproces, maar ook over Turkije en de mensheid. Volgens hem zit echte rijkdom in je hart en Turken hebben een groot hart. Hier konden we ons heel goed in vinden.

In het theemuseum kregen we trouwens nog een mooie brochure van Çaykur. Dit is hét theemerk van Turkije. Alles in Rize wordt hierdoor gesponsord, van sport en school tot toerisme aan toe. In de stad staat ook nog een beeldhouwwerk van een hele grote, vrolijke theepot met een kop en schotel. Erg leuk!

Wat minder geslaagd was het super opdringerige en domme giechelpersoneel in de winkel erachter. Ze liepen zowat in rijen van vier met dikke platen voor hun hoofden achter je aan. “Nee, we hebben geen hulp nodig en willen alleen even kijken.” Nou, dan kijken ze dus ‘gezellig’ met zijn allen even mee. Sterker nog, ze staan giga in de weg. Bah, wat irritant! We wisten niet hoe snel we de winkel weer uit moesten. Jammer, want op zich hadden we hier nog wel even rond willen struinen. Maar nu gaan we snel door naar de theetuinen van Rize.

Om hier te komen moesten we de steilste helling ooit in onze auto- en campergeschiedenis nemen. Ik durfde het niet eens aan, want ik was bang dat we achterover naar beneden zouden rollen, maar Gerard dacht dat het wel moest lukken. Zo’n 50 meter voor de finish sloeg de motor af. Hij trok het absoluut niet meer. Toen moesten we achteruit naar beneden en halverwege scheef op de helling keren. Bah, dit was echt niet prettig. Zeg maar gerust doodeng. En toen we de tuin uiteindelijk lopend bereikten, bleek deze nog supersaai te zijn ook. Doen we daarvoor al die moeite? Maar goed, we hebben een echte theetuin gezien en het uitzicht op Rize en de theehellingen was wél heel mooi.

Je kunt wel zeggen dat we in Rize ons toeristische dingen record gebroken hebben. Tjonge zeg, we hebben maar liefst twee musea bekeken, een boek over de stad gelezen, gewinkeld en ook nog een internetcafé bezocht. ’t Is dat de restaurants dicht waren, anders waren we hier zelfs nog uit eten geweest.