85. Kamperen op hoog niveau

Het was vannacht weer een aardige dierentuin. Maar nadat Gerard de blaffende hond goed weggejaagd had en ik mijn pittige nachtmerries met de nodige zoethoudertjes het zwijgen opgelegd had, hebben we toch nog aardig geslapen.

Omdat we nog steeds ladingen fruit van diverse gulle gevers aan boord hebben, besloten we vandaag maar eens te ontbijten met gebakken appels, banaan en muesli. Wauw, dit was verrassend lekker en is zeker voor herhaling vatbaar!

Daarna gingen we boodschappen doen. De Migros was zo groot, dat we er uren rondgelopen hebben. Hierdoor bereikten we Rize pas tegen de avond. Rize is de hoofdstad van het theegebied. Omdat het hier al om 18.30 uur donker is, werd het de hoogste tijd om een plekje voor de nacht te zoeken. Mij leek de haven wel een goed idee. Het bleek echter geen gewone haven, maar militair terrein alsmede de plek van de kustwacht te zijn. Aan het begin van het terrein zaten dan ook al de nodige mensen. De voor ons gemakkelijkere talen werden hier niet gesproken, dus we moesten het weer in het Turks proberen. Aanvankelijk mochten we niet eens het terrein op rijden. Het leger is hier nog heiliger dan de paus. Maar alweer openden die verdraaide Turkse woordjes weer deuren, die anders hermetisch gesloten zouden blijven. Ze waren zó enthousiast dat we ze in hun eigen taal te woord probeerden te staan, dat ze toch even met de chef gingen overleggen. Dit bleek een leuke, vlotte man te zijn, die het wel gezellig vond. Maar, dan wel slechts voor één nacht! Dat leek ons ook wel ruim voldoende.

We hadden de camper nog maar net op het aangewezen terreintje gezet of we werden alweer opgehaald. Zo te zien moesten we gelijk meekomen. We gingen iets drinken. De chef commandeerde wat personeel en even later werden de Turkse tulpglaasjes met de thee gebracht. Nadat wij braaf een aantal glaasjes naar binnen gegoten hadden, vonden we het wel weer tijd om de camper in te gaan.

Maar nee, dat was absoluut niet de bedoeling. Een belediging! Wij zijn zíjn gasten en hij stond erop dat we mee zouden eten. “Maar hebben jullie dan wel genoeg?” Dit bleek geen enkel probleem te zijn. De kok kookte met bergen tegelijk. “Ja maar, we zijn vegetariër!” Ook dit bezwaar werd moeiteloos van tafel geveegd en zo bleven we dus maar zitten.

Omdat het Ramadan was, moesten we wachten tot de zon onder is en het signaal tot eten van de moskee gegeven werd. In sommige plaatsen schieten ze een kanonskogel af. De eerste keer dat we dit meemaakten schrokken we ons rot en dachten we dat we voor een aanval tegen de Koerden of iets dergelijks gewaarschuwd werden. Inmiddels zijn we overal aan gewend en blijven rustig zitten.

De Ramadan is best wel zwaar voor de mensen hier. Om 4.00 uur ’s morgens gaan massaal alle wekkers in Turkije af, want dan mogen ze nog net even wat eten. Daarna duiken de meesten weer een poosje terug in bed om vervolgens zonder eten, drinken, seks en roken de dag door zien te komen. Ze zijn aan het eind van de dag dan ook erg moe en vallen als een kudde hongerige wolven op het eten aan.

Zodra het moment aanbreekt dat ze bijna kunnen gaan eten, zijn ineens alle winkels dicht en is het op zich altijd drukke straatleven voor even uitgestorven. Je kunt dan zelfs probleemloos geblinddoekt een 6-baans boulevardweg oversteken, wat je anders zelfs ’s nachts niet zou lukken.

Maar goed, op een gegeven moment kwamen er wat matrozen aan, die de tafel begonnen te dekken. Alles werd keurig in schaaltjes opgediend. De ‘lageren’ in rang kregen alles in één keer op hun bord, maar wij zaten blijkbaar op hoog niveau. Behalve de chef, kwamen ook de 1e en 2e stuurman, de luitenant, de commandant en nog een paar hoge omes aan tafel. ’t Is dat we voorgesteld werden, anders hadden we het er niet aan afgezien, want de meesten waren nu niet in uniform, dus strepen tellen was er niet bij

In tegenstelling tot bij ons in Nederland, wordt alles hier in één keer op tafel gezet, wat op zich wel handig is. Het was ideaal voor Gerard dat we uitgerekend hier terecht gekomen waren, want we kregen allemaal minstens 2 borden vol. Er kwamen grote manden brood, karaffen water, schalen druiven, bakjes yoghurt, schoteltjes met fantastische baklava en borden vol met uiterst royale porties hoofdgerechten op tafel. Op het eerste bord lag een mix van macaroni en lasagne en gevulde paprika’s met gekruide rijst en even later volgde er ook nog een bord vol aardappelen, doperwten en kip. En daar gaat m’n lijn weer...

We weten niet wat er precies zo leuk aan ons is, maar zij vonden het allemaal geweldig dat wij mee aten. Daarna volgde uiteraard de theeceremonie weer. Omdat ze het toch zo gezellig vonden, besloten wij een Hollands spreekwoord uit de camper te halen. En wel 'je moet het ijzer smeden als het heet is'. “Zeg, kunnen wij die boot van jullie niet eens zien?” Dit bleek geen enkel probleem te zijn. We mochten alleen geen foto’s maken, maar verder kwamen we overal. Ha, eerst was het terrein op rijden al streng verboden en nu lopen we gewoon met de kapitein en de stuurman een rondje over de boot! En zo eindigde een gewone rijdag in een ontzettend leuke avond. En bovendien staan we hier superveilig. Er loopt zelfs een matroos op wacht met een groot, geladen geweer. Daar valt onze knuppel toch wel bij in het niet.