8. Klein Turkije

De rest van de dag was ons geluk op. Tja, we hadden er bij die controle van vanmiddag dan ook wel heel veel van nodig gehad. Overal zag je de politieagenten driftig boetes uitschrijven. Echt iedereen moest eraan geloven. Behalve wij dan. Wij reden dan ook met een big smile weg.

File, file, een zwaar ongeluk, wegwerkzaamheden en nog meer file. Als toegift was het ook nog eens smoorheet. Hoewel onze airco op maximaal stond, alias alle ramen en luiken open, was het net een rijdende sauna. We dreven de camper zowat uit.

Om 19.15 uur reden we een parkeerplaats op om even iets te gaan eten. Hij stond vol met Duitse, Nederlandse en Franse auto’s, maar er bleken alleen maar Turken in te zitten. Je wilt niet weten, wat er bij hen allemaal uit één personenwagen komt: zóveel mensen waarponder stevige tantes en een hele rits kinderen en nóg veel meer tassen. Moeilijk zijn ze niet, want ze gaan gewoon tussen de auto’s op de grond, al dan niet met kleed, zitten bidden of picknicken. Slapen doen ze zittend of helemaal niet. Je kunt wel zien dat het nomadenbloed nog in hun genen zit.

Aangezien het verhaal van Hans over die drie ontvoerde Duitsers op de Ararat ons niet helemaal, of liever gezegd, helemaal níet lekker zat, grepen wij deze kans aan om eens informatie uit de eerste hand te gaan inwinnen. Wij troffen een uiterst vriendelijk stel, dat ons adviseerde om vooral níet naar het zuidoosten van Turkije te gaan, want daar wonen de Koerden en die zijn helemaal niet aardig.

Na de Poolse Zureksoep, opgewaardeerd met uitgebakken spek en tijm reden we weer verder. Maar het hotelletje waar we wilden overnachten, was geen haalbare kaart meer. Om 21.30 uur besloten we maar uit te gaan kijken naar een andere overnachtingsplek en reden we de eerstvolgende parkeerplaats op. Deze zag er wel heel verlaten uit. We rijden nog maar een stukje door. Bij de volgende, hier was ook een tankstation en een hotelletje, zouden we vast meer kans hebben. Nou, rustig en verlaten was het niet echt. Klein Turkije zou een hele geschikte naam geweest zijn.

We zetten de camper neer en gingen maar eens op verkenning. Net na ons was er nog een Nederlander gestopt. Wij waren benieuwd of zij hier ook gingen slapen. Dit was niet het geval. Het bleken trouwens Kroaten te zijn, die bijna thuis waren. Maar overnachten was hier geen enkel probleem. Verder viel hij zowat stijl achterover toen we vertelden waar we heen gingen. “Albanië? Wat moet je daar in vredesnaam gaan doen. Dat is zo’n dom, primitief volk! Alle criminelen in Nederland komen zowat uit Albanië”. Ook Bulgarije was volgens hem helemaal niets. Ontzettend veel diefstal.

Na dit opwekkende gesprek, liepen we maar iets verder en raakten we aan de praat met een Turks uitziende man. Ook hij vond hier overnachten absoluut geen probleem. Het bleek een vloeiend Frans sprekende Koerd te zijn. Turkije was absoluut veilig en Koerden waren vreselijk aardig. Je kon overal komen. Maar, sprak hij zichzelf tegen, je kunt toch maar beter uit de buurt van de grenzen met Armenië, Syrië, Iran en Irak wegblijven. Vooral de militairen zouden erg gevaarlijk zijn. En toen het woord guerrilla viel, had ik er al helemaal geen trek meer in. Maar ik hoefde niet bang te zijn.

Ook Georgië was volgens hem trouwens volkomen veilig. Zelfs de vier deelrepublieken, die bij ons een negatief reisadvies hadden, kon je rustig bezoeken. Met uitzondering van de grensgebieden dan weer. Daarna hebben we nog een poosje gesproken over hoe het voor hem is om Koerd in West-Europa te zijn en wat zijzelf nu graag willen. Het was een interessant gesprek.

We waren nauwelijks twee meter verder gelopen of we werden aangehouden, zeg maar rustig net niet besprongen, door een stel Duitsers. “Waar kwamen we vandaan, waar gaan we heen, blijven jullie hier overnachten, enz.” Je begrijpt, ook hier raakten we weer in gesprek. De vrouw bleek uit Kosovo te komen, ze had de oorlog meegemaakt en een groot deel van haar familie woont in Albanië, waar ze nu naar onderweg waren. En Albanië was prachtig en zo veilig. “Wat, geloven jullie me niet? Mijn eigen familie zegt het, en dan is het zo!” Ze vonden het heel erg leuk dat wij van plan waren om naar Albanië en Macedonië te gaan. Het zou echt wel veilig zijn. De vrouw, die ook nog eens 2 kinderen verloren had, bleek over veel wilskracht te beschikken. Maar dat had ze ook wel nodig, toen ze in Duitsland aankwam en nog geen woord kon spreken.

Ze vroeg waar wij precies in Nederland vandaan kwamen en nodigde ons even later uit om vooral bij hun in Duitsland eens langs te komen. We moesten maar meteen adressen uitwisselen. Ze pretendeerden voor de duvel nog niet bang te zijn, maar zodra ze hoorden dat wij hier gingen overnachten, reden ze hun auto zowat bij ons naar binnen. Hij staat nu pal tegen de camper aan. Ja, dat was fijn voor ons, want zij sprak de taal in dit gebied. Echt heel logisch en ook zo geloofwaardig. Dit hebben we vannacht tussen al die Engels, Duits en Frans sprekende Turken vast heel hard nodig. Hoezo…, thuis worden onze nachtmerries toch ook niet à la minute vertaald?! Wij moesten eigenlijk wel lachen. Wij voelden ons best wel een beetje bang, vooral ik en nu kwamen mensen juist bij óns beschutting zoeken?! Misschien omdat wij de enigen met een camper hier waren? Maar goed, wij vonden de gesprekken vanavond al met al toch wel heel leuk. We zijn nu écht op reis.

Weer in de camper hebben we een stukje Macedonië en Albanië voorbereid. We passen ons oude schema aan en gaan eerst hier naar toe. Nu is het er nog lekker weer en Turkije loopt vast niet weg.

In verband met de rumoerigheid heb ik meteen maar een slaappil genomen en watjes ingedaan. Ik ken mezelf. Anders erger ik me wild aan al dat rumoer om me heen en hang ik binnen enkele minuten aan het dakluik. Het was een goede keuze, want ik was zó vertrokken. Dit in tegenstelling tot Gerard, die echt geen slaappil hoefde, maar om 3.00 uur nog steeds Klaas Vaak niet gezien had. Ik zeg niets…