56. Verrassend Amasra

Hoewel we in Safranbolu niets geks gedaan of gegeten hadden, het weer goed is en ik zelfs niet al te veel over mijn constant verschuivende, semi-onzichtbare grenzen gegaan was, bleek ik toch zwaar gammel te zijn. Ik voel me absoluut niet goed. ‘k Heb kramp in mijn buik en ik ben gewoon Gallisch en goed gammel van de hoofdpijn. Hoewel we hier een prima plekje in de schaduw hadden, gingen we toch maar op pad.

Al gauw zagen we de eerste hazelnootplantages, waar de vrouwen druk aan het plukken, rapen en harken waren. Er stonden al grote zakken vol. Bijna alle hazelnoten, die je in Europa kunt kopen, komen uit dit gebied. Leuk om deze handel eens van dichtbij te bekijken.

Wat minder leuk waren ineens de tientallen borden met ‘Hotel, Motel, Pension’ en weet ik wat nog meer. Ik vrees dat we zojuist per ongeluk een toeristenfuik ingereden zijn. Welke, weten we nog niet. Of zou het stadje Amasra zo spectaculair zijn?

We vonden er moeiteloos een parkeerplaats aan zee. Snel de zwemkleding aan, band opblazen en het water in. De temperatuur was heerlijk en het water was glashelder. Het zou haast onder de categorie idyllisch zijn gevallen. Maar helaas verpestten de vele kwallen het. En nee, we hadden geen last van opdringerige kerels, we bedoelen die slijmerige beesten.

Ook aan de andere kant van de baai zwommen ze volop. Gelukkig niet helemaal tegen de kant aan. We hadden nog een meter of twee om licht nat te worden. Jammer hoor. We ravotten liever volop, dan dat we met argusogen om ons heen moeten kijken door hoeveel kwallen we omsingeld worden.

We staan op een mooi plekje aan de saaie kant van de baai met uitzicht op de mooie kant. Kleurrijke huizen op een eiland, waar je via een Romeins aandoende brug kunt komen. En daarvoor het prachtige azuurblauwe water. De zangers van deze moskeeën komen trouwens absoluut niet in aanmerking voor Idols. Het is je reinste gehoorvervuiling. En dan zijn er hier ook nog twee moskeeën vlak naast elkaar die net niet tegelijk beginnen, waardoor het helemaal een rotgehoor is.

Net voordat we weg wilden gaan, werd het vloed. Toen we een uur of wat geleden aankwamen, leek het aanvankelijk nogal een bewegingsloos baaitje, maar dat veranderde behoorlijk. Golven die metershoog tegen de grote rotsblokken aan knalden, waardoor het water metershoog opspatte. Gaaf zeg! We blijven nog maar even.

Vele uren, spetters en foto’s later besloten we ook nog maar even het stadje zelf in te gaan. Aan het grote aantal souvenirwinkels met tenenkrommende prullaria te zien, bleek het dagelijks toch wel op heel wat busladingen vol toeristen te rekenen. Wat er ligt is overwegend zonde van het milieu en mist ieder doel, maar de fleurige enkelbandjes vond ik toch wel heel vrolijk. We hadden een erg leuk contact in dit winkeltje, waar we trouwens ook nog een flinke airco voor de camper kochten. Zij probeerde op ons haar Engelse woordjes uit en wij onze Turkse op haar. Ze vond het geweldig dat we een paar woordjes spraken. Dat doet zowat geen enkele toerist!

Ik had vanavond mijn zwaar favoriete, witte tuniek aan en mijn nieuwe paarse sjaal met zilveren glitters om. Echt gaaf! En ik ben ook al lekker verkleurd. Hoewel ik er niet zo goed in durfde te lopen (is het niet te opvallend?) vond Gerard dat het prima kon. Ik werd best wel bekeken en kreeg zelfs diverse aanbiedingen voor mijn sjaal! Behalve een fleurig enkelbandje en een grote waaier heb ik nog twee bonte, kitscherige armbandjes gekocht ter verhoging van het Turkse gevoel.

Het stadje gaf ons een gezellig vakantiegevoel. Nadat we de winkelstraatjes door geslenterd hadden, hebben we aan de andere baai thee gedronken en gözleme gegeten. Twee hele dunne lagen pannenkoek met iets van peterselie en kaas of aardappelsnippers ertussen. Not bad for one day als je honger hebt, maar of ik het nog een tweede keer zal nemen? Volgens mij kan je net zo goed een stuk karton pakken en er wat kaas over strooien. Maar ach, we hadden het prima naar ons zin en voelden ons helemaal relaxt. Ik denk dat we er nog maar een dagje achteraan plakken.