98. Een internetcafeetje

Het landschap werd ineens weer superspectaculair. We hebben al zo ontzettend veel gezien en toch blijft de aarde voor geweldige verrassingen zorgen. Zo reden we nu tussen rode bergen door! Je weet gewoon niet wat je ziet, maar jongens wat was dit supergaaf! Gerard móest er gewoon even in. Hij was zo enthousiast, dat hij er spontaan in rende. Hij had niet eens zijn camera meegenomen!

Ook de weg zelf werd ruig. Doordat er nogal veel los grind en zand op lag, was het een grote stuifzooi. Als er weer een vrachtwagen langs denderde zag je geen hand voor ogen meer. Het leek wel alsof we in de woestijn terecht gekomen waren. Maar voor de foto’s was het wel stoer.

Wat verderop zagen we een internetcafeetje strak langs de weg. Geweldig! Pal voor de deur parkeren en hup naar binnen. We hadden veel bekijks. Een camper uit Holland blijft toch een sensatie. De kinderen wisten niet wat ze zagen. We bleken dit keer leuke reacties op onze reisverhalen gehad te hebben. Hier werden we wel blij van.

Ook de contacten binnen waren wel aardig. Een jongen naast ons, die zijn ogen niet van ons af kon houden, hoorde bij ons het woord Erzurum vallen en ging ons spontaan allemaal foto’s van die stad laten zien. Een andere gast bestelde telkens thee voor ons. En aan het eind hoefden we niets te betalen.

De kinderen, die al die tijd dat wij binnen waren strak voor de deur stonden te wachten, waren blij dat we na een uur naar buiten kwamen. Konden ze eindelijk met ons praten. Het begint al met de kleuters van een jaar of 4-5. Dat is dan alleen maar “Yes, yes, no, no” en dat gaat dan non-stop door. Maar voor die leeftijd vinden we het eigenlijk best wel heel schattig. De wat grotere kinderen, met iets meer woordenschat vragen je meteen het hemd van het lijf. “Hello, how are you, where are you from and what’s your name? Dat is helemaal niet zo erg, maar de nummers twee, drie, vier en vijf die de antwoorden allemaal dus al weten, vragen je weer precies het zelfde. Het verlangen naar een gesprekje met een buitenlander is groot. Ach, en als ze niet vervelend zijn, kunnen we er meestal wel om lachen. Na nog een fotootje van het spul genomen te hebben, wat ze erg leuk vonden, reden we weer door. Op naar Erzurum. Maar of we dat vandaag nog gaan halen?