17. Geldklopperij?

Overdag is het hier misschien een kuuroord, maar ’s nachts zeker niet. ’s Nachts is het dé plaats voor een meute wilde honden om hier woest blaffend tikkertje en andere spelletjes te komen doen. En zodra het licht werd, kwamen de fotogenieke vrouwtjes ons wel van heel dichtbij bekijken. Ze stonden in alle vroegte om onze camper heen te smoezen. Wij werden wakker van hun gesprekken. Eerst dachten we nog dat er een zwerm bijen om de camper heen zoemden, maar dat waren dus hun Macedonische klanken.

Nadat we de honden en de vrouwen gehad hadden, werd het tijd voor een groep kinderen uit het vlakbij gelegen gehucht. Eén van de bijdehandjes sprak gelukkig wat Frans en zodoende konden we een beetje met hen kletsen. “Voulez-vous entrer le camper? ” Nou, dat was niet tegen dovenmansoren gezegd. In een mum van tijd klauterde het spul naar binnen om daarna hun vele vragen op ons af te vuren.

Toen we daarna zelf een rondje over het terrein gingen lopen, verbaasde het ons al niets meer, dat we er een stel loslopende koeien tegen kwamen. Hier kan je echt van alles verwachten. Het is jammer dat de gebouwen en het terrein zo ontzettend vervallen zijn. Er is zoveel roest, dat je hier vanzelf ijzerhoudend water krijgt. De omgeving is echter prachtig. Iemand met een zak met geld en een paar rechterhanden, kan hier wonderen verrichten.

Na deze bijzondere overnachting en ochtend wilden we het tweede gedeelte van de Crni Drim gaan rijden. We genoten van het afwijkende stadsbeeld, klinkt toch vriendelijker dan aftandse zooi, en wilden net een foto maken van een oud trekkertje met een kar vol hooi toen er ineens een eng, donker mannetje in legertenue achter de trekker vandaan rende, op de weg sprong en met een stokoud, zwaar verkleurd stopbordje begon te zwaaien.

Hij gebaarde driftig dat we de kant in moesten. "Ach nee hè, wat gaan we nu weer beleven?" Terwijl hij even de andere kant op keek, deed Gerard snel z’n lichten aan. Dit moet hier 24 uur per dag en soms vergeten wij dit. Na enkele minuten kwam hij bij ons. Gerard moest zijn rijbewijs laten zien, waarop wij dachten dat het gewone controle was. Maar nee, het werd in beslag genomen en afgeleverd bij een ‘normaal’ uitziende agent, die meteen een papier begon in te vullen en te bellen. “Verdorie, we hebben weer één of ander nepboete zeker.” Wel opvallend dat er alleen niet-Macedonische voertuigen uitgehaald worden. Dit riekt naar geldklopperij. “Linda, ik ga vast zout op de stroopwafels doen!” (zie ook het stukje 'een rustige rijdag').

Na enkele minuten, waarin ik stiekem een foto probeerde te nemen en wij ons lichtelijk gestrest afvroegen, wat ze bedacht hadden, stapte ik uit om wat rondvraag te doen. Volgens een jongen in de buurt was er niets aan de hand. Nee, nee, en waarom wordt er dan zo’n lang formulier ingevuld en krijgen wij ons rijbewijs niet terug? Het donkere mannetje met hangsnor gebaarde wel zoiets van ‘rustig aan’ vergezeld van een vette grijns, maar dat stelde me juist helemáál niet gerust. Op een gegeven moment kwam het spul inclusief formulier, weer naar de camper.

Gelukkig voor ons spraken ze geen woord over de grens en wij ineens ook niet meer. Eerst gebaarden ze naar de lichten, maar die waren aan. ‘Goh, hadden ze zeker niet goed gezien?’ En toen die vlieger dus niet opging (ze konden niets bewijzen en uitleggen), gingen we in gebarentaal verder. Het was net hints voor gevorderden. Wij haalden de groene kaart maar eens tevoorschijn, maar nee, dat was het niet. Paspoort dan? Ook niet.

Aha, ineens werden we beschuldigd van het rijden zonder gordels. Oei, Gerard had hem inderdaad niet om. Maar ik had door dat ze driepuntsgordels (over de schouder) bedoelen, en die hebben wij niet. Omdat deze camper zo oud is, zaten er niet eens gordels in. Wij wilden dit wel en konden er alleen maar heupgordels in laten zetten, die je dus niet ziet. Ik gebaarde dat we dus heupgordels hadden en dat die van buitenaf niet te zien waren. Geen reactie. Gelukkig schoot me een vaag wetje te binnen waarin staat, dat gordels bij auto’s van een bepaald jaartal niet verplicht zijn. Ik pakte de autopapieren erbij en wees het jaartal aan. En ja hoor, bingo! Hoewel het overduidelijk was, dat ze twijfelden of we de gordels wel om hadden, konden ze ons nu niets meer maken. Het indrukwekkende papier verdween weer en wij konden opgelucht en met een big smile weer verder. Zo, alweer een vette boete uitgespaard.

Genietend van de prachtige tocht langs de Crni Drim en zijn smaragdgroene meer, reden we weer verder door de werkelijk schitterende kloof. Het was net een reisfolder. Echt supergaaf om hier te rijden. Verder zagen we amper andere weggebruikers. Net toen we ons alleen op de wereld waanden, werd deze idylle ruw verstoord.

Toen we bij een kloostertje wilden stoppen, werden we meteen hinderlijk vergezeld door een drietal puberende jongens, die van geen wijken wisten. Op een gegeven moment kwam er een man bij, die ons gebaarde mee naar beneden (van de weg af) te gaan. Al mijn alarmbellen begonnen acuut te rinkelen en ik zei dan ook tegen Gerard, dat ik terug ging de camper in. Ja, ja, wij zeker een waterig bakkie thee ergens drinken en bij terugkomst een leeggeroofde camper terugvinden. Nee, deze deal ging wat mij betreft niet door. De jongens baalden zichtbaar en werden nóg vervelender, maar dat is dan vette pech voor ze. En toen gingen ze nog bedelen over geld ook. Wat denk je zelf? Het begint met een 'N'...

De volgende dag bij een parkeerplaats hadden we ook weer zoiets. We konden niet eens normaal op een parkeerplaatsje langs de weg eten. Een paar jongetjes bleven maar door het raam naar binnen staren. Echt heel hinderlijk. Na 10 minuten staren, mijn bloed naderde het kookpunt, riep ik dat ze eens moesten opsodemieteren. Hoewel ze geen Nederlands spraken, vermoed ik dat ze de strekking wel begrepen. Had ik dit maar nooit gedaan, want toen werd het nog veel beroerder. Ze bleken al met vriendjes gebeld te hebben, die in enkele minuten ter plaatse waren en stoer om de camper heen begonnen te lopen en overal op te kloppen. Woest was ik. De meeste ramen hadden we inmiddels geblindeerd, maar weggaan deden ze echt niet. Zodra Gerard buiten was, begonnen ze om ‘parkeergeld’ te vragen. Gerard negeerde het hele spul en begon semi-rustig de poten van de camper weer in te draaien. Ik kreeg ineens het (achteraf) geweldige idee om foto’s van ze te gaan maken. Dus hup, alle gordijnen weer open en schieten maar. Een briljante zet, want ze waren meteen meters verder. En zo heeft Maantje Paparazzi Gerard van z’n opdringerige belagers gered. Wat een tenenkrommende ervaring. Bah!

Gelukkig zijn dit maar incidenten. Echt gevaarlijk zijn ze niet, maar wel zwaar irritant dus. Het gros van de mensen is veel aardiger.