25. Leuk rijden

Omdat we thuis niet van plan waren om Macedoni te gaan bekijken, hadden we geen boekje, taalgids of kaart bij ons. Dit vonden we eigenlijk wel jammer. Nu moesten we het doen met een oude kaart en een vage folder uit een nóg vager hotel en werd het nog wel eens spoorzoekertje doen. We waren benieuwd waar we vandaag weer uit zouden komen.

Het was snikheet en we gingen rechtstreeks de heuvels in. De weg liep steil omhoog en was erg slecht. Het verbaasde ons al niet eens meer zo erg, dat er geen vangrail te bekennen was. We beginnen al een beetje aan het land te wennen. Het land is niet echt welvarend, maar zeker wel de moeite waard. Het was weer schitterend rijden. En onderweg zien we meestal wel leuke dingen. Zo ook vandaag. Wat dacht je van hangende hooibergen in de bomen? Zoiets geks hebben we nog nooit gezien. Even verderop zagen we een veld vol met prehistorisch aandoende stenen. In Frankrijk noemen ze het dolmen en is het er toeristisch, maar hier grazen de koeien en geiten er gewoon omheen.

De weg was prachtig, maar bleek helaas niet de weg naar Kocini te zijn. Oeps, moesten we dat hele pad weer terug. Maar na veel verrassende borden: “Oh, zitten we hier? Oh, nee, nu weer daar….” - echt fijn zo’n kaart - vonden we dan toch de weg naar Kocini.

De folder uit het chique hotel bleek wat dit plaatsje betreft goed te kloppen. Het stadje was volledig omgeven door frisgroene rijstvelden, die qua kleur haast eng aandeden. Maar het was zeker leuk om te zien. Vooral toen er in eentje een kolonie ooievaars (stuk of 30) zaten. Gaaf! Een stukje verderop kwamen we 2 koeienhoeders die met hun kleine kudde, net dwars door de rivier gingen. Ook heel erg leuk! Ik had graag mee willen doen.

Op weg naar een kasteel, wat uiteraard weer spoorzoekertje voor gevorderden was, reden we op een gegeven moment een dorpje in. Je had de gezichten van de mensen moeten zien. Volgens mij hadden ze zelden of nooit een camper gezien. Het hele dorp liep uit, van oude vrouwtjes, stoere mannen, moeders met baby´s, rondhangende tieners op scooters tot enthousiaste kinderen aan toe. Wij vonden dit ontzettend leuk. Ze waren allemaal even aardig. Hier hadden we er eigenlijk even uit gemoeten. Je kon er geweldige foto’s schieten. Vanuit de camper was het toch een onsje minder. Hopelijk zien we morgen weer zoiets.

Het stikt hier trouwens van die kleine, leuke Fiatjes. Ik ben er helemaal gek op! Ik zou er ook wel zo één willen. En dan een knalroze, die helemaal volgeschilderd is met bontgekleurde bloemen, muzieknoten en hartjes. Ik zie het al helemaal voor me!

Het pad naar het kasteel was veel te stijl en te smal voor onze camper, dus reden we maar weer terug naar de doorgaande weg. Waar zullen we vanavond gaan overnachten? We besloten het in Istibanja te gokken. Hier zou een spa zijn, dus vast ook wel een hotelletje.

Op het marktpleintje waar de oudere, mannelijke bevolking zat, gooiden we een visje uit. Aanvankelijk was dit nogal lastig, maar op een gegeven moment kwamen er een paar Engels en/of Duits sprekende mannen bij. Overal was het ”ne problem”. Heel Macedonië is veilig. Ook hier was de situatie weer bijzonder fotogeniek, maar lastig uit te voeren. Je kunt ze toch niet zomaar met zo’n grote toeter recht voor z’n raap gaan fotograferen…

Aan het einde van het gesprek, het hele dorp stond inmiddels om ons heen, stapte ik ook uit. Ik had het smoorheet en was van top tot teen flink verbrand en wilde me bij het kraantje even opfrissen. Enthousiast liep ik erheen en stak mijn handen eronder. “Auw, heet!” Dit bleek dus het kuurwater te zijn! De mannen lagen helemaal dubbel. Gelukkig wees eentje me een ander kraantje waar koud water uitkwam. H, dit was beter. Heerlijk! Ik zou er best wel even helemaal onder willen, maar ja, dan kunnen al die oude mannetjes vannacht niet slapen. Ik wacht nog maar even. Wie weet vinden we vanavond nog wel een idyllisch plekje, waar het wel kan