48. Leuke mensen, die zigeuners…

Onze eerste nacht op Turks grondgebied was ontzettend onrustig. Het tankstation was 24 uur per dag geopend, en de auto’s bleven in ruime mate langskomen, al dan niet met van die keiharde, typisch Turkse jankmuziek. Tegen de tijd dat we eindelijk in slaap vielen - lang leve de slaappil - was het niet alleen al bijna ochtend, maar hadden wij, en dan vooral Gerard, ook al een behoorlijk stuk van de Turkse top 40 doorgenomen.

Nadat we onze ogen weer redelijk open hadden, wat nog een hele kunst was, reden we het vlakbij gelegen Edirne in. We waren vreselijk benieuwd. Zou het er nog net zo leuk als twee jaar geleden zijn? We parkeerden de camper op precies dezelfde plaats als toen; strak naast de theetuin, die bij de mooiste moskee van Edirne hoort.

Voordat we de bazaar indoken, moesten we eerst zien aan een nieuwe zak doekoes te komen, want we hebben alleen nog Bulgaars geld en euro's. Onderweg herkenden we al allerlei plekjes van de vorige keer. Nieuw waren de vele fonteinen en waterelementen, wat wel prettig is voor een ZontoMaantje in een warm land.

Op de bazaar heb ik meteen een bonte, Turkse broek gekocht. Wat later ook een prachtige paarse, sierlijke sjaal. Ik vind hem helemaal te gek, maar of en wanneer ik deze ooit ga dragen? Dat lijkt me een goede vraag voor Joost.

In een Turks tentje hebben we geluncht. Het was een mix van witte kaas, pasta en bladerdeeg. En de typisch Turkse ayran natuurlijk. Daarna hebben we het moskeeëntrio bekeken; eerst de Ulu-nog-wat camii, toen de Eski camii en als laatste het pronkstuk van Sinan. Persoonlijk vinden wij dit de mooiste moskee die we ooit gezien hebben. Hij overtreft zelfs de Blauwe moskee van Istanbul.

Hoewel de stad maar een paar kilometer over de grens ligt, ben je meteen in een totaal andere wereld. Het indringende geluid vanaf de minaretten, de kleurrijke bazaars, de schoenpoetsers, karren met fruit, mini-bakfietsjes met ronde broodjes, de moskeeën zelf en natuurlijk de mensen, die er hier toch heel anders bijlopen. Reizen is zo leuk!

Het charmante stadje Edirne begint zijn dorpsachtige uitstraling aardig kwijt te raken. Het dijt in een gigantisch hoog tempo uit en begint al aardig op een grote stad te lijken, met alle nadelen die erbij horen. Jammer. We hadden redelijk wat gezeur aan ons hoofd van mensen die ons iets vreselijk lelijks of nutteloos wilden aansmeren. Maar wat ik nog veel erger vond, waren die rot zigeuners. En dan zeggen we het nog uiterst vriendelijk. Onze dagboekversie is heel wat minder coulant.

Gadver, wat een volk. Zo hing er ineens een hardnekkig bedelend meisje aan m’n arm, een jongetje volgde ons een tijdje en stak telkens z’n middelvinger op, omdat ik geen pak maandverband wilde kopen. Maar het allerergste vond ik dat zigeunermeisje net voordat we de stad verlieten. Ik stond een foto te maken en zag haar niet. Ik schrok me rot toen ze ineens pal voor m’n neus stond en me ook nog begon te slaan! Ik wist toen nog van de prinses geen kwaad! Dat kwam na die klap. M’n bloed kookte zowat door m’n lijf. Wat was ik kwaad en overstuur. Niet te weinig. Wat een takkewijf! Sorry dat ik het zeg, maar het was wel zo!

Bij het afrekenen van het parkeergeld was er ook weer gedoe. Eerst 7 toen 8 en later werd het ineens 9 lira. Schiet dan toch op! Het bedrag klopte waarschijnlijk wel, maar door al die versprekingen voelden wij ons aanvankelijk zeer genaaid en gingen met een flinke kater - leuk voor Dikkie Dik, maar niet voor ons - de stad uit. Op naar de Kipa: een grote westerse supermarkt met veel bewaking. Heerlijk rustig. Hier hebben we aan een meisje gevraagd of toeristen meppen een nieuwe sport geworden is in Turkije. Dit bleek absoluut niet het geval en zij vond het ook schofterig. Ik denk dat ik gewoon heel veel pech heb gehad. Nou, ik was zeker een uur flink van de kaart.

Edirne is op zich een geweldige stad, maar die zigeuners halen de sfeer wel een stuk naar beneden. Bah. Het is net een zwerm hinderlijke vliegen. Vanaf vandaag hebben ze het echt helemaal bij me verbruid. De volgende die mij nog aanraakt, heeft echt een probleem! Op dit moment haat ik ze niet te weinig. Ik heb mijn stokpaardjes van liefde, begrip en tolerantie (tijdelijk) aan de wilgen gehangen. Laat hen afvoeren naar een goed geïsoleerde plek ergens ver weg. Dit volk begint in half Europa al een plaag te worden.