42. Authentiek uit eten

We vonden het niet alleen te laat om nog verder te gaan rijden, maar ook wel heel erg leuk om in dit fotogenieke dorp te blijven overnachten. Dit bleek geen probleem te zijn. Alles was dobro (oké)!

Even later liepen we op het stoffige weggetje tussen de huizen met drogende tabaksbladeren en kippen door. Op een gegeven moment kwamen er 2 jonge vrouwen achter ons aan. Hun opa wilde ons graag een watermeloen aanbieden. En zo belanden we even later in de bijna geheel door druivenbladeren overdekte tuin van opa. Oma was druk aan het koken op een reusachtig bakbeest buiten bij de voordeur.

Kleindochter Adriana kwam vanuit de moestuin met een gigantische watermeloen aan zeulen. Lieve help, die krijgen we nooit op! Ze besloten hem ter plekke open te snijden en zo zaten we even later met een heerlijk fris stuk meloen in de tuin. Ze waren heel benieuwd naar ons. Waar we vandaan kwamen, wat we voor werk hadden, maar vooral hoe we hier toch verzeild waren geraakt. Hadden we hier familie? Wilden we een huis kopen? Voor 1.000 euro was je verzekerd van je eigen bouwval. Hoewel we dit zeker aantrekkelijk vonden, is de afstand toch wel een probleem. Misschien over 20 jaar.

Na de biologisch verantwoorde watermeloen kwam de zelfgemaakte witte kaas voorbij, die ook erg lekker was. Nu was het tijd voor de chips. Oma gebaarde ons naar binnen te gaan. Even dachten we in een vliegenfokkerij beland te zijn, maar (helaas) bleek dit toch de eetkamer. De huizen hebben een soort staldeur en daarachter ligt dé centrale ruimte; winterkeuken en kamer ineen.

Het gammele formica tafeltje werd afgeveegd en de schalen met meloen en kaas kwamen naar binnen. Ergens diep achteruit de kast werden twee borden opgeduikeld en daar zaten we dan. De rest van het gezelschap kreeg alleen een vork en prikte daarmee uit de pannen en schalen. Het was echt de Bulgaarse variant van ‘de aardappeleters’. Langzamerhand kwam ook de oudere generatie naar binnen en schaarden zich bij ons om de tafel. Dankzij Adriana en haar vriendin, die goed Engels spraken, konden we goed met elkaar communiceren.

Serieuze onderwerpen en komische voorvallen wisselden elkaar in hoog tempo af en tussendoor werden de schalen weer volgeladen, moesten we Raki proeven, die een stuk lekkerder was dan in de winkel, en later gingen we yoghurt drinken. “Eten, bedoel je zeker?” zei ik. Nee het was toch echt drinken. Ergens in een hoekje stond een tien liter pan (als het al niet meer was) met een wittig goedje. Oma pakte een flinke lepel en hup de glazen waren weer vol. Na één voorzichtig slokje herkende ik het. “Ah, that’s ayran!” Ze waren perplex. Hoe kon ik dat woord weten, terwijl we amper Bulgaars spreken?” Tja, dat hebben we in Turkije maandenlang gedronken.

Het was een geweldige ontmoeting. Echt ontzettend leuk. Wat een aardige en gastvrije mensen! Zij bleken ons ook helemaal top te vinden. Oh, wij zijn maar heel gewoon hoor. We gaan zeker contact houden. De e-mailadressen zijn al uitgewisseld.

Straalgelukkig liepen we terug. Ik voelde me ondergedompeld in een bruisend bad van geluk en gaf zeeën van licht af. Je zou je toch altijd zo super voelen. Heerlijk zeg!

Tegen de avond komen de mensen weer naar buiten en we zwaaiden dan ook heel wat af. De mensen waren allemaal even vriendelijk en wilden graag met ons praten. We voelden ons hier meer dan welkom!

Net in de camper, bleek het plein te veranderen in een grote kinderboerderij. De ezelwagen kwam van het veld met een nieuwe vracht tabaksbladeren, de herder kwam vergezeld door een aantal honden, de geiten en schapen van het hele dorp terug brengen. Vanaf het plein namen de vrouwen hun dieren dan mee naar huis. En de eigenwijze koeien slenterden zelf wel naar hun eigen stal toe. En dat allemaal pal voor je raam. Hier kan geen stad of wat dan ook tegenop!